Dramaty Modrzejewskiej. Antologia Sztuk Napisanych Dla Teatru W Legnicy

Książka zawiera zbiór sztuk Wacława Holewińskiego:

Tinta
Zazwyczaj śnimy w samotności
Znieczuleni
Dyfuzja

Wacław Holewiński (1956) - szef warszawskiego oddziału SPP, prawnik, wydawca podziemny (współtwórca z "Przedświtem") i naziemny, internowany, a następnie (1984) aresztowany w stanie wojennym, recenzent książek w ?Gazecie Polskiej?, redaktor 1000 stronicowych ?Dzienników? Krzysztofa Mętraka.

Tuż po debiucie pisano o niej, że spadła na polską scenę literacką niby meteoryt. Oryginalność jej wyobraźni, wyczucie dramaturgiczne, a przede wszystkim niezwykły słuch językowy i niepowtarzalne poczucie humoru zwróciły uwagę jury największych nagród, między innymi Nagrody im. Witolda Gombrowicza za debiut czy Nagrody Literackiej Nike.

Weronika Murek, autorka zbioru opowiadań „Uprawa roślin południowych metodą Miczurina”, powraca w gatunku, w którym – jak sama mówi – najlepiej się czuje. W dramatach „Feinweinblein”, „Wujaszki” i „Morowe” sięga po tematy fundamentalne: historię przez duże H, miłość, śmierć, samotność, poczucie pozostawania poza głównym nurtem wydarzeń czy tęsknotę za innym, lepszym życiem. Jednak z właściwą sobie niechęcią do „aptekarskiego przepisywania świata” wywraca je na lewą stronę i stawia przed krzywym zwierciadłem. Opowieści groteskowo się wykrzywiają, ale autorka wciąż dodaje nowe, zaskakujące perspektywy. Przede wszystkim jednak stawia kolejne pytania, z którymi czytelnik do końca pozostanie sam.

Weronika Murek jest oszczędna, w niewielu słowach potrafi zmieścić mnogość emocji i refleksję, która sięga daleko w głąb, w samo sedno. A stamtąd wyziera tęsknota i groza, nieustannie skradające się niby tytułowe straszydło Feinweinblein.

Antologia zawiera sylwetkę autora, posłowie oraz dramaty:

* Generał
* Kamień
* Nareszcie możemy być źli
* Głową w dół
* Dziura
* Ostatnia królowa
* Nowy Legion
* Luna
To propozycja dla tych, którzy lubią mieć oczy szeroko otwarte.


Jarosław Jakubowski napisał rzecz nieczęstą w polskiej dramaturgii - groteskowo- złośliwe studium obsesji. Studium, można rzec, bernhardowskie...
Jacek Sieradzki, Plotka o Jaruzelu ,,Przekrój"

Wydanie Lilli Wenedy kompletne bez skrótów i cięć w treści. W tym wydaniu znajdziesz odpowiedzi na pytania z podręcznika - „pewniak na teście”, czyli wskazanie zagadnień, które zwykle pojawiają się w pytaniach z danej lektury we wszelkich testach sprawdzających wiedzę, a także w podręcznikach i na klasówkach. Książka zawiera pełen tekst lektury. Na końcu książki zamieszczono opracowanie, w którym znajduje się bardzo szczegółowe streszczenie oraz drugie skrócone, ułatwiające szybkie przygotowanie się przed lekcją. Opracowanie zawiera ponadto plan wydarzeń, wnikliwie wyjaśnioną problematykę oraz szerokie charakterystyki bohaterów.

Trwa śmiertelny bój między plemionami Wenedów a najeźdźcami - Lechitami. W ręce okrutnej władczyni Lechitów, Gwinony, dostaje się król Wenedów, Derwid, i jego magiczna harfa, która ma moc ocalenia skazanego na zagładę narodu. Córka Derwida, Lilla Weneda, staje z Gwinoną do przedziwnego pojedynku o życie ojca, którego musi ocalić trzy razy, aby uzyskać dla niego wolność. W tle tych dramatycznych wydarzeń siostra Lilli, natchniona wieszczka Roza Weneda, prorokuje rzeczy straszne i niezrozumiałe, a święty mnich stara się zmienić przeznaczenie, ale przybywa za późno...

Zapraszamy do lektury dramatu Juliusza Słowackiego, który wraz z Balladyną porusza tematykę legendarnych początków narodu polskiego.

“Na końcu łańcucha” to dyptyk, w skład którego wchodzą sztuki:
“Na końcu łańcucha” i “Na końcu łańcucha II Twardy gnat, martwy świat”.

To dyptyk o Tytusie Andronikusie i o Hiobie. To dyptyk o człowieniu.

Debiut sceniczny dwudziestoośmioletniego pisarza, wystawiony na scenie Teatru Dramatycznego w 1958 r. Choć autor we wstępie napisał: „Sztuka ta nie zawiera niczego poza tym, co zawiera, to znaczy nie jest żadną aluzją do niczego, nie jest też żadną metaforą i nie trzeba jej odczytywać.”, publiczność wiedziała swoje i odczytała opowieść o państwie tak idealnym, że nie potrzebna jest już w nim policja jak najbardziej aluzyjnie, a Sławomir Mrożek odniósł swój pierwszy sceniczny sukces.
„Każdemu neurotykowi, który stale się trapi swoim nędznym losem, polecam napisanie sztuki i wystawienie jej w teatrze” – ironizował później w „Baltazarze”.