Dramaty: Ślepcy, Pelleas i Melisanda, Intruz

ytułowa bohaterka, Fedra, była siostrą Ariadny i drugą żoną Tezeusza. Zapałała miłością do swego pasierba Hipolita. Młodzieniec ten uchodzi za całkowicie nieczułego na wdzięki kobiet, w rzeczywistości jednak potajemnie, z wzajemnością kocha Arycję, potomkinię wrogiego Tezeuszowi rodu, która przebywa w więzieniu. Nieświadoma tego Fedra, targana grzeszną miłością do pasierba, chce popełnić samobójstwo. Przedtem jednak zwierza się swojej piastunce, Enone. Tymczasem do miasta docierają pogłoski o śmierci Tezeusza. Tym samym rozpoczyna się walka o sukcesję po nim, a kandydatami do tronu są: Arycja, Hipolit i syn Fedry i Tezeusza. Enone przekonuje Fedrę, że śmierć Tezeusza pozwala jej na spełnienie pragnień i związanie się z Hipolitem, którego ma obietnicą związania się przeciwko wspólnej konkurentce do tronu – Arycji. Fedra udaje się do Hipolita aby prosić go o oszczędzenie jej syna. W czasie rozmowy niechcący wyjawia pasierbowi swoją miłość do niego… (za Wikipedią). To jednak nie koniec opowieści, aby go poznać trzeba przeczytać utwór do końca. Version bilingue: polonaise et français.

Krwawa chmura przynosi odpowiedź na pytanie, skąd się wzięli w wojskach bolszewickich Chińczycy. Główny bohater po po-pełnieniu wielu zbrodni znajduje w końcu bezpieczne schronienie w Moskwie, gdzie po wybuchu rewolucji wstępuje w szeregi krasnoarmiejców. Bierze udział w wielu wydarzeniach, m.in. burzeniu pomników, paradzie z okazji 1 maja, w akcjach na różnych frontach, a także w ekspedycjach po zboże na rosyjską wieś, w trakcie których dochodzi do aktów niesłychanego bestialstwa, morderstw, gwałtów, a nawet znęcania się nad dziećmi. Główny bohater, jak wielu z jego towarzyszy, nie walczy z pobudek ideowych, lecz zachłystuje się niespodziewaną swobodą i możliwością bezkarnego popełniania okrucieństw.

Nie-Boska komedia jest dramatem romantycznym należącym do kanonu literatury polskiej. Dzieło powstało w 1835 roku i porusza wielkie problemy swojego czasu. Autor rozważa w nim kwestię roli poety romantycznego, pyta o ostatecznego sprawcę historii – czy jest nim człowiek czy Bóg, a także zastanawia się nad konfliktem polityczno-społecznym pomiędzy arystokracją a resztą społeczeństwa. Bohater dramatu hrabia Henryk reprezentuje zarazem poetę romantycznego, którego poezja staje się dla najbliższych źródłem cierpienia, i zaangażowanego w życie polityczne arystokratę, który sprzeciwia się rewolucji. Jego oponentem jest Pankracy, wyznawca nowego porządku i przywódca uciśnionych. Kiedy dochodzi do starcia, obóz arystokracji okazuje się tchórzliwy i egoistyczny, a obóz rewolucjonistów mściwy, ogarnięty pragnieniem odebrania przywilejów arystokracji i zajęcia jej miejsca. Hrabia ginie na polu walki, ale przegrywa także Pankracy, który odkrywa, że nowy ład jest jedynie zamianą ról. Ostatnia scena, w której nad zrujnowanym przez rewolucjonistów światem ukazuje się Chrystus, jest wyrazem wiary autora w Opatrzność czuwającą nad ludzkimi dziejami.

Lektura dla szkół średnich

Akcja Niezwalczonych sztandarów toczy się na Syberii. Jej bohater, Wojciech Niwiński, którego należy utożsamiać z samym autorem, bierze udział w walkach dywizji czeskich z bolszewikami wzdłuż trasy Kolei Transsyberyjskiej od Samary do Władywostoku. Zostaje wiceprezesem Polskiego Komitetu Wojennego i organizuje wojsko polskie na Syberii. Autor realistycznie przedstawia okrucieństwo walk i zawiłe zabiegi dyplomatyczne mające na celu utworzenie polskich jednostek wojskowych
na Syberii. Polskiemu współczesnemu czytelnikowi ta tematyka jest prawie nieznana, więc książka Bandrowskiego wypełnia tę lukę.

Zadaniem dramaturgów i reżyserów jest zadawanie pytań, a także pisanie oraz wystawianie historii i dramatów, zadaniem historyków – dociekanie, co stoi za takimi dramatami. Obydwa te zawody muszą się uczyć wzajemnej współpracy. Moim zdaniem monodramy Włodzimierza Hermana mieszczą się w tej tradycji tak samo jak dramat Dochodzenie Petera Weissa.
Hans Henning Hahn, z Przedmowy

Opinie osobiste Włodzimierza Hermana, świadectwo jego doświadczeń, są ważnym źródłem dla badacza historii, a dla reżysera czy aktora – materiałem do pracy.
Ryszard Stemplowski, z Posłowia

Włodzimierz Herman, ur. w 1937 r., reżyser i kierownik artystyczny Studenckiego Teatru Kalambur we Wrocławiu (1962–1968) oraz reżyser etatowy Teatru Polskiego we Wrocławiu (1967–1970). W 1970 r. w związku z falą politycznego antysemityzmu w Polsce wyemigrował i osiadł ostatecznie w Danii, gdzie zrealizował ponad sto produkcji na scenach eksperymentalnych i w większych teatrach (również w Duńskim Teatrze Królewskim w Kopenhadze). Reżyserował gościnnie w Nowym Jorku, Moskwie i Budapeszcie. W 2000 r. został odznaczony przez Prezydenta RP Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi RP za wkład w polską kulturę i promowanie polskiego teatru za granicą. Uhonorowany również Nagrodą Międzynarodowego Instytutu Teatralnego ITI za rok 2017. Autor kilku książek, m.in. Filozof na scenie, czyli moja przygoda teatralna z Kierkegaardem. Wrocławska nostalgia (2015) oraz Mój Dybuk. W poszukiwaniu tożsamości: drogi, bezdroża, dygresje (2017). To drugie opracowanie zawiera nowe autorskie tłumaczenie dramatu Dybuk An-Skiego.

„Wesele Figara” (wystawione w 1784) oraz „Cyrulik sewilski” (wystawiony w 1775), nazwane były przez Napoleona „rewolucją w czynie”, a przez Marię Antoninę „okropną sztuką”. Obie komedie stały się tematami librett wielu słynnych kompozytorów, m.in. Mozarta – „Wesele Figara” (1786) i Rossiniego – „Cyrulik sewilski” (1816). „Wesele Figara” wywołało niespotykaną dotąd rewolucję w literaturze. Opowiada bowiem o starciu sługi-plebejusza z panem hrabią, co więcej – sługa właśnie okazuje się tu bardziej przebiegły i zaradny. Wywraca więc Beaumarchais cały ustrój społeczny ówczesnej Europy, pośrednio inspirując przy tym lud do wielkiej rewolucji francuskiej. Historia ujęta w dwóch sztukach znalazła kontynuację w późniejszej „Występnej matce” (wystawionej w 1792), uważanej za utwór znacznie słabszy od poprzednich. (Za Wikipedią).