Dżdżysty fus

Życie to rwąca rzeka, w której łączą się nieprzerwanie losy kolejnych pokoleń. Czasem trudno odróżnić to, co jest tylko wspomnieniem, od fragmentów osobistego życiorysu każdego z nas. Pojedyncze dźwięki, słowa, niekiedy zapachy przywołują kolejne obrazy i historie, skojarzenia pojawiają się niespodziewanie, tworzą nowe konteksty i tak bez końca…

„Aby dźwięk lutni rodził drzewa” zabiera czytelnika w magiczną podróż pomiędzy wycinkami czasu i miejsc z dziejów jednej rodziny, której celem jest odpowiedź na pytanie: co tak naprawdę tworzy każdego z nas? Pretekstem do coraz to nowych refleksji i spostrzeżeń stają się dla autora rozmaite teksty kultury, obrazy równie plastyczne, jak zawarte w tej narracji historie. W zagmatwanych losach bohaterów każdy czytelnik odnajdzie jakąś część siebie.

[…]kiedy sięgam po kawę, robię to z pełnią zrozumienia wykonywanej czynności. Obracam unoszącą się woń, gładkość uchwytu i podążającą tuż zaraz wagę oraz ciepło płynu znajdującego się w kubku, w elektryczny impuls. Pierwsza nuta smakowa jest wyjątkowo gorzka, niemalże cierpka, ale z ospałą stanowczością zaczyna ustępować miejsca słodyczy – gdzieś na pograniczu skarmelizowanego cukru i czekolady. Rozpływa się powoli na podniebieniu – ledwo wyczuwalny, niemalże nieuchwytny ekstrakt zawieszony pomiędzy obecną chwilą a wspomnieniem – coś znajomego i jakże oczywistego, jak słowo zawieszone na rąbku języka, tuż na granicy wyartykułowania powstrzymanego w ostatniej chwili niemocą umysłu, niczym wzburzona woda uderzająca o zamknięte wrota tamy, prąc, cisnąc, budując wzmożoną masę, której nieposkromiony potencjał posiada moc rozświetlenia miejsc i wydarzeń, wydawałoby się na zawsze już pochłoniętych przez odmęt czasu.

Kamil Czyż
Autor poezji oraz prozy zarówno w języku polskim, jak i angielskim. Mieszka i pisze w Gdańsku. Jego wiersze ukazały się w Stanach Zjednoczonych oraz Australii, m. in. w antologii „The Book of Black” i czasopismach, takich jak: „NonBinary Review”, „Sheila-Na-Gig online”, „The Antonym”, „Pinyon Review”, „The Pointed Circle”, „Barzakh Magazine”, „The Athena Review” czy „The Scriblerus”.

Książka uhonorowana Nagrodą Bookera.

Dowcipny, choć niepozbawiony poważnego wydźwięku moralitet.

Hipnotyzująca podróż po labiryncie ludzkiej psychiki.

Na pogrzebie Molly Lane zebrał się spory tłumek. Wśród żałobników, chcących oddać ostatni hołd tej wspaniałej, przebojowej kobiecie, kroczą dostojnie Clive Liney, znany kompozytor, i Vernon Halliday, redaktor naczelny poważnego dziennika. Obaj, zanim osiągnęli obecną pozycję, byli kochankami zmarłej. Nie wyczerpują oni oczywiście listy „byłych”, na której znajduje się też między innymi okryty złą sławą prawicowca – i typowany na kolejnego premiera Wielkiej Brytanii – minister spraw zagranicznych, Julian Garmony.

Tuż po ceremonii Clive i Vernon zawierają dziwną umowę, swoisty pakt o eutanazji, w myśl którego gdy jeden ciężko zachoruje, drugi dobrowolnie podąży do krainy wiecznej szczęśliwości. Żaden z nich nie jest jeszcze w stanie przewidzieć dramatycznych konsekwencji układu, który doprowadzi do katastrofalnych wyborów moralnych, kryzysu przyjaźni oraz... politycznej agonii kandydata na urząd premiera.

Mistrzowski wyczyn pisarski. Mroczna i stylowa książka.
Michiko Kakutani, „The New York Times”

Bezwzględna i zabawna.
„The New York Times Book Review”

Piękna oszczędna proza. Szelmowska i mrocznie komiczna.
„The Boston Globe”

W upalny dzień nad brzegiem Loary dochodzi do intrygującego spotkania dwóch mężczyzn: polskiego księdza i młodego nieznajomego, znawcy i wielbiciela kina. Rozmawiają długo i burzliwie, poruszają mnóstwo tematów, aż okazuje się, że młodzian skrywa dramatyczną historię, a jego życie przypomina los nieszczęsnego Hioba. Jego dobrze zapowiadająca się kariera w Kościele rozpada się w pył po tym, jak chłopak zakochuje się platonicznie w kleryku. To początek końca – młody zakonnik porzuca Kościół, przeżywa kryzys wiary i niczym Hiob zostaje sam, z obolałą duszą i pustym sercem. Jan jest zaś pełen wiary i ufności w Opatrzność. Czy ich spotkanie – nieprzypadkowe, jak wierzy polski ksiądz – będzie miało moc uzdrawiającą?

Gdy byłem dzieckiem, nie dawało mi spokoju pytanie, jak to możliwe, że ludzie nie nudzą się w niebie. Teraz to pojąłem: byłem w niebie. I okazało się, że nie miało ono nic z intelektualnej spekulacji, było czystym przeżyciem, doznaniem niewysłowionej bliskości ukochanej osoby.

Historia ukazana w książce skłania do głębokich przemyśleń w temacie religii, wiary, szaleństwa i sprawiedliwości. Fabuła, pełna dywagacji natury egzystencjalnej, okraszona zauważalną fascynacją filmem, nie daje o sobie zapomnieć. Polecam ją wszystkim szukającym w literaturze czegoś więcej.

Wioleta Sadowska, subiektywnieoksiazkach.pl


Morfeusz nie włada już tylko snami, od teraz przejmuje słowa. Hiobowy los, który spotkał bohaterów Anomalii, mógł spotkać każdego. Prawdziwa, poruszająca, napisana z wyczuciem historia, na długo zostanie w pamięci każdego czytelnika.

Karolina Krakowiak, www.lottaczyta.pl

Autor zadbał o emocje, intryguje od pierwszych wersów, a lekkie pióro, filozofia życia i wyraźna estyma merytoryczna stawiają czytelnikowi wiele pytań o sens egzystencjalny i rolę uczuć w życiu każdego z nas. Znakomita!

Agnieszka Krizel, www.nietypowerecenzje.blogspot.com

„Anomalia” to powieść przede wszystkim dla dojrzałych czytelników. Sporo tu nawiązań do literatury i kinematografii. To przemyślana i bardzo refleksyjna historia, o której myśli się na długo po odłożeniu książki na bok.

Maria Derejczyk-Zwierzyńska, www.czytelnia-mola-ksiazkowego.pl

Czasem potrzeba naprawdę niewiele, by zmienić bieg historii.

Miasto uniwersyteckie w Polsce, rok 2019. Na ławce w parku budzi się wybitny komediopisarz grecki, Arystofanes. Nie wie, gdzie się znajduje ani jak tu trafił. Jednak szybko okazuje się, że w swojej nowej ojczyźnie czuje się niemal jak w domu. A to dlatego, że sytuacja polityczna nieznanego mu do tej pory kraju łudząco przypomina tę, która panowała kilka tysięcy lat temu w Atenach… Dzięki Irenie, studentce filologii klasycznej, Arystofanes odkryje w Polsce inspirację dla swojej nowej komedii, która stanie się przełomowym dziełem najbardziej feministycznego pisarza starożytności. Czy za pomocą swojej twórczości uda mu się wpłynąć na los kraju, w którym przyszło mu żyć?

Przeszłość kończy się dopiero wtedy, gdy ją zaakceptujemy.

Czy warto dążyć do tego, by za wszelką cenę poznać historię swojej rodziny? A może są takie opowieści, które powinny po prostu zostać na zawsze zapomniane? Dla Weroniki te pytania nabiorą wkrótce wyjątkowego znaczenia. Znalezione przypadkiem na strychu zapiski ciotki Wandy, która przed laty wyszła za cudzoziemca i wyjechała z Polski, mogą stanowić klucz do rozwiązania wielu nurtujących ją zagadek. Ale czy Weronika będzie miała na tyle odwagi, by po latach skonfrontować się z niewygodnymi faktami? Co się wydarzy, gdy świadkowie wydarzeń, które położyły się cieniem na losach kolejnych pokoleń, w końcu przerwą milczenie?

– Nie miałam pojęcia, że Rozalia pisała pamiętnik – uśmiechnęła się blado. – Nawet słowem się o tym nie zająknęła.
Choć z drugiej strony, czy musiała się z tego zwierzać? Mimo tego spostrzeżenia Weronika ponownie poczuła chłód na całym ciele.
– To nie były jej zapiski – odparł Michał.
– A zatem czyje? – spytała zmienionym głosem. Tym razem uznała, że ma prawo do niepokoju. Kto był autorem wspomnień o jej rodzicach i dziadkach, a także, jak ujął to Michał, różnych ciekawostek i dziwnych spraw? Kto miał taką wiedzę na temat jej rodziny?
I nagle pojęła, że chyba zna odpowiedź. Wyjaśnienie syna było jedynie potwierdzeniem jej domysłu.
– Siostry dziadka Jana. – Piotrka najwyraźniej zastanowiło spojrzenie matki, bo na wszelki wypadek dodał: – Tej, która przed laty wyjechała z Polski.
Nie wierzę, pomyślała Weronika. Jak to możliwe? Niczego nie rozumiała.

Młoda dziewczyna o artystycznej duszy i złamanym sercu próbuje uporać się z depresją. Nazywa się A... i przesiaduje na dziewiątym piętrze. Obserwując pomrok, przenika przez przestrzeń i przytacza historie ludzi, a później połykają ją jej własne uczucia i czuje się rozbita. Wszystko to opowiada fantastycznemu terapeucie Alexowi, który jest zarówno znanym psychiatrą, jak i szanowanym pisarzem. A… marzy o tym, żeby wydać książkę i ujrzeć jasność, pragnie otworzyć ludzkie serca i umysły na prawdziwe emocje, ale nieustannie zapomina, jak się nazywa…

Zróżnicowana forma utworu - od wiersza białego po opowiadanie, brak hipokryzji, bezkompromisowość w opisie uczuć i świata oraz talent i zmysł obserwacji są gwarancją niebanalnej lektury.
A.M.