Dziady Cz. 2

Balladyna w serii Kolorowa Klasyka to najpiękniejsze kolorowe wydanie tej powieści na rynku! Książka zawiera wspaniałe, barwne ilustracje, jej atutem jest duża, ułatwiająca szybkie czytanie czcionka. Edycja na szlachetnym papierze, bardzo trwała i estetyczna.

Przedstawiamy ponadczasowy dramat Juliusza Słowackiego, który od pokoleń zaciekawia i intryguje widzów i czytelników.

Historia zaczyna się jak baśń, a kończy jak tragedia. Oto w skromnej leśnej chatce mieszka wdowa z dwoma pięknymi córkami. Pewnego dnia w okolicy pojawia się młody i szlachetny hrabia Kirkor, który poszukuje w wiejskich domach odpowiedniej kandydatki na żonę. W te poszukiwania wplata swoje intrygi zazdrosna o jedną z dziewcząt wróżka Goplana - i od tej pory wszystko już idzie źle, opowieść toczy się przez nieszczęścia i zbrodnie do strasznego, lecz sprawiedliwego finału.

Teraz dostępne wydanie w serii Kolorowa Klasyka - dopracowane graficznie, z klimatycznymi ilustracjami i przyciągającą oko okładką. Zapraszamy do lektury!

Janusz Krasiński (1928-2012) miał jedenaście lat, gdy wybuchła wojna, dwa lata później wstąpił do Szarych Szeregów. Po powstaniu warszawskim dostał się do obozu w Pruszkowie, skąd trafił do Auschwitz, Flossenbürg-Hersbruck i Dachau. W 1947 roku wrócił do kraju, został rychło aresztowany i skazany za rzekome szpiegostwo. Kiedy w roku 1956 wyszedł na wolność, dobiegał trzydziestki. „Już w celi, na więziennej pryczy, śniło mi się, że po wyjściu z więzienia wszystko, co przeżyłem, co widziałem, opiszę” – wspominał potem. Dotrzymał słowa. Z nieczęstą u artystów pokorą rozumiał swoją twórczość jako misję kronikarza epoki powojennej. Nie tylko czasów stalinowskich – całego powojennego półwiecza. Dlatego wśród zebranych w tym tomie dramatów są takie, które odwołują się do więziennych doświadczeń autora: Czapa czyli Śmierć na raty, Śniadanie u Desdemony, Krzak gorejący, ale są też sceny z codziennego życia w latach sześćdziesiątych, siedemdziesiątych i osiemdziesiątych: Filip z prawdą w oczach, Bezwodne śniegi (nigdy dotąd niepublikowane). I jedne, i drugie realizują pisarskie credo Krasińskiego, sformułowane w jednej z jego powieści: „Pozostać szpiegiem! Szpiegiem pustoszącego kraj, dusze i umysły, obcego im systemu!”.

Moralność pan Dulskiej – tragifarsa kołtuńska jest dramatem w trzech aktach Gabrieli Zapolskiej należącym do kanonu literatury polskiej. Premiera utworu miała miejsce w Krakowie w 1906 roku. Sztuka opisuje obyczaje panujące w mieszczańskiej rodzinie Anieli Dulskiej. Główna bohaterka jest osobą dwulicową. Przykłada wielu starań, aby na pokaz, w oczach sąsiadów, wypaść na osobę szacowną i godną poważania. Ale są to tylko pozory, pod którymi kryje się wyrachowany egoizm, chciwość, brak życzliwości i pogarda dla ludzi ubogich. W domu pani Dulskiej królują interesowność i zakłamanie, czystej kalkulacji podporządkowany jest na przykład stosunek bohaterki do romansu jej syna ze służącą Hanką.
Moralność pani Dulskiej jest krytyką mentalności drobnomieszczańskiej z silnym przesłaniem moralnym. Utwór zawiera zarówno elementy komedii, w których zachowanie kołtuńskie okazuje się godne śmiechu, jak i tragedii, gdzie to zachowanie prowadzi do ludzkich dramatów i łez. Sztuka spotkała się z entuzjastycznym przyjęciem, zarówno wśród widzów, jak i ludzi teatru. Była wielokrotnie wystawiana, często w doskonałej obsadzie aktorskiej. Dzisiaj jest tym bardziej aktualna, że we współczesnym świecie całkowitej tolerancji i odchodzenia od moralności chrześcijańskiej coraz trudniej krytykować chciwość i fałszywość pań i panów Dulskich.
Lektura dla szkół średnich

“Na końcu łańcucha” to dyptyk, w skład którego wchodzą sztuki:
“Na końcu łańcucha” i “Na końcu łańcucha II Twardy gnat, martwy świat”.

To dyptyk o Tytusie Andronikusie i o Hiobie. To dyptyk o człowieniu.

Nie-Boska komedia to dramat opowiadający historię hrabiego Henryka. W dwóch pierwszych aktach autor przedstawia sytuację rodzinną hrabiego oraz dokonuje rozrachunku z poezją romantyczną – to ona właśnie powoduje, że poeta, będący również mężem i ojcem, zatraca się w akcie twórczym i zaniedbuje rodzinę, to za jej sprawą ucieka w świat fantazji i złudnych marzeń, za które przyjdzie mu drogo zapłacić. W aktach trzecim i czwartym natomiast Krasiński porusza problem rewolucji mającej doprowadzić do upadku starego porządku społecznego i doprowadzić do zmian.

Zygmunt Krasiński (1812-1859) – poeta i dramatopisarz; na jego poglądy i postawę życiową duży wpływ miał ojciec – uczestnik kampanii napoleońskich i generał-adiutant w wojsku cara. W 1843 r. ożenił się z polską malarką Elizą Branicką. Zadebiutował w 1828 r. zbiorem pt. Powieści gotyckie, w którym można dostrzec jego zainteresowanie zagadnieniami cierpienia, śmierci i zagłady. Ponadto napisał również powieść historyczną: Agaj-Han (1833 r.), dramaty: Nie-Boską komedię (1835 r.) i Irydiona (1836 r.), poemat mesjanistyczny Przedświt (1843 r.), utwory poetyckie Psalmy przyszłości (1845 r.).

Zadaniem dramaturgów i reżyserów jest zadawanie pytań, a także pisanie oraz wystawianie historii i dramatów, zadaniem historyków – dociekanie, co stoi za takimi dramatami. Obydwa te zawody muszą się uczyć wzajemnej współpracy. Moim zdaniem monodramy Włodzimierza Hermana mieszczą się w tej tradycji tak samo jak dramat Dochodzenie Petera Weissa.
Hans Henning Hahn, z Przedmowy

Opinie osobiste Włodzimierza Hermana, świadectwo jego doświadczeń, są ważnym źródłem dla badacza historii, a dla reżysera czy aktora – materiałem do pracy.
Ryszard Stemplowski, z Posłowia

Włodzimierz Herman, ur. w 1937 r., reżyser i kierownik artystyczny Studenckiego Teatru Kalambur we Wrocławiu (1962–1968) oraz reżyser etatowy Teatru Polskiego we Wrocławiu (1967–1970). W 1970 r. w związku z falą politycznego antysemityzmu w Polsce wyemigrował i osiadł ostatecznie w Danii, gdzie zrealizował ponad sto produkcji na scenach eksperymentalnych i w większych teatrach (również w Duńskim Teatrze Królewskim w Kopenhadze). Reżyserował gościnnie w Nowym Jorku, Moskwie i Budapeszcie. W 2000 r. został odznaczony przez Prezydenta RP Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi RP za wkład w polską kulturę i promowanie polskiego teatru za granicą. Uhonorowany również Nagrodą Międzynarodowego Instytutu Teatralnego ITI za rok 2017. Autor kilku książek, m.in. Filozof na scenie, czyli moja przygoda teatralna z Kierkegaardem. Wrocławska nostalgia (2015) oraz Mój Dybuk. W poszukiwaniu tożsamości: drogi, bezdroża, dygresje (2017). To drugie opracowanie zawiera nowe autorskie tłumaczenie dramatu Dybuk An-Skiego.