Eseje Tom 1 Dzieła Zebrane

Dalsze losy bohaterów książek: „ŚWIAT WEDŁUG MARKA” i „TYLKO TERAZ”, okażą się w książce: CIEŃ KUNY. Świat idzie naprzód! „Dobra zmiana” w sporcie może polegać na: - wprowadzeniu „Oscylatora” do rozgrywek ligowych w piłce nożnej. - karaniu fauli taktycznych, rzutami karnymi z 20 metrów. - eliminacji strącania poprzeczek w skokach wzwyż i o tyczce oraz – spalonych skoków i rzutów. Bez dobrej zmiany „Dobrej zmiany”, pozostaniemy zaściankiem Europy. Nasz Statek zdryfował za bardzo na lewo. Musimy wrócić do korzeni! Gospodarkę i światopogląd – skierować ku CENTRUM. W rezultacie pokład zaroi się od wykształciuchów. Wśród nich będzie wielu jajogłowych. Co ty na to? Wielkie plany, piękne wizje. Otaczają nas wielkie stada drapieżników. Wykorzystają każde potknięcie… Duży wpływ na kształtowanie opinii naszego społeczeństwa, ma obcy kapitał i obce interesy! To było by nie do pomyślenia w takich krajach, jak Niemcy, Francja i Anglia. Za nami udany start, ale „tu na razie jest ściernisko…!” „Przypadkowo się dowiedziałam o tym, co teraz dzieje się w pracowni pani męża. Kiedyś nikt by o czymś takim nawet nie pomyślał... Teraz tam Sodoma i Gomora! Jakaś blondynka podobno zaliczyła już wszystkich kolegów, a taką rudą kasztankę, dosiadają na zmianę dwa żonate i dzieciate ogiery! Jeden młody, a drugi stary…”

Felietony publikowane w  miesięczniku "Pomerania" w latach 2013-2019 Profesor Stanisław Salmonowicz, urodzony w roku 1931, jest wybitnym historykiem prawa, absolwentem Uniwersytetu Jagiellońskiego. związanym od kilkudziesięciu lat z uniwersytetem Mikołaja Kopernika w Toruniu, zaś pochodzeniem - ze wschodnimi kresami dawnej Rzeczypospolitej, zwłaszcza pograniczem inflancko-wileńskim. Niniejszym otrzymują czytelnicy nowy tom autorstwa Profesora Salmonowicza - zbiór felietonów i esejów, które pierwotnie publikował w „Pomeranii”, miesięczniku wydawanym przez Zrzeszenie Kaszubsko-Pomorskie, i adresował je w sposób naturalny zwłaszcza do osób zainteresowanych regionem. Szczególne miejsce w tej książce zajmuje oczywiście Gdańsk oraz szerzej - Pomorze, a historia i miasta, i regionu jest pokazana w sposób zarówno zindywidualizowany, jak i wpleciona została przez Autora w szerszą, uniwersalna refleksję o dawnej i współczesnej Europie.

Kąt widzenia to zapisy znakomitego krytyka literackiego i historyka literatury, które pochodzą głównie z jego autorskiej rubryki Notatki literackie prowadzonej na łamach miesięcznika „Odra”. Kilka z nich opublikowanych zostało w „Tygodniku Powszechnym”, „Kwartalniku Artystycznym” i „Nowych Książkach”, są tu także teksty dotąd niedrukowane. Jak możemy przeczytać w posłowiu do książki: „Nie jest to dziennik krytyka. Krytyk czyta systematycznie nowości, towarzyszy autorom, proponuje nowe kategoryzacje. Także kiedyś towarzyszyłem, ale autorzy, którym towarzyszyłem, poumierali albo się postarzeli. Dużo tu nekrologów. Ale są też poetyckie debiuty”. Ten niejednorodny gatunkowo zbiór tekstów z lat 2004–2015, na który złożyły się notatki, recenzje, wspomnienia, sylwetki oraz przypisy, układa się nie tylko w prywatną opowieść o samej literaturze, ale także o jej obecności w życiu publicznym i społecznym. Literacki świat oglądany jest tu nie tylko przez krytyka i wykładowcę akademickiego, ale także świadka historii i politycznych przemian. „Pisząc o książkach odnoszących się do tamtych czasów, o obrachunkach z okresem stalinowskim – pisałem o nich przed kilku laty jako o czymś w odczuciu społecznym jeszcze świeżym. Dziś czuję: to już tylko pamięć, tylko tradycja, wobec której mam pewną swobodę, która nie determinuje, ale żąda dokonywania wyborów”. Warto dodać, że najnowsza książka Jacka Łukasiewicza intryguje także stroną formalną, teksty, które porządkuje chronologia, układają się tu zarówno w rodzaj literackiego dziennika, jak i w krytyczną powieść.

»Czytanie to gra, która toczy się w systemie współrzędnych trójwymiarowej przestrzeni. Książka jest w tym systemie miejscem skupiającym na sobie całą intensywność tej gry. Zrobiona przez człowieka dla człowieka. Mowa ciała«. Roland Reuß (ur. 1958) studiował germanistykę, historię, filozofię i muzykologię. Współzałożył działający w ramach tej uczelni Instytut Krytyki Tekstu. Od 2007 roku jest profesorem literaturoznawstwa na Uniwersytecie w Heidelbergu, a od 2008 roku profesorem honorowym edytorstwa naukowego na Wolnym Uniwersytecie w Berlinie. Szerszej publiczności dał się poznać jako inicjator »apelu heidelberskiego« skiero­wa­nego przeciwko Google Books i open access.

Dość dawno temu, w czasach braterstwa ludów ze Związkiem Radzieckim na czele, pewien ortodoksyjny krytyk literacki, dowiedziawszy się, że moja Mama jest de domo Majewska, oznajmił tonem człowieka wyżej ustawionego: "Jeżeli ona jest z tych Majewskich, to popełniła mezalians, wychodząc za jakiegoś Drozdowskiego". Był albowiem niesłusznie przekonany (jak przed nim Zygmunt Krasiński), ze matka Mickiewicza pochodziła z tych Majewskich, czyli z przechrztów Majufesów, zliczanych przezeń do "rasy stokroć starszej niż Porta Romana", jak to poetycznie ujął poeta Antoni Słonimski, a więc o niebo wyżej od pospolitych Majewskich. Kiedy zaś trafił kiedy indziej na informację, że o otrucie Mickiewicza w Stambule posądzono doktora Drozdowskiego (też z Litwy rodem!), choć ten wypisał tylko akt zgonu wieszcza - dodał: "Ciekawa miszkulancja…" fragment książki

"Człowiek nie jest wolny od zawiści, bez względu na miejsce, czas i środowisko, w którym się znajduje" - otwarcie i bez ogródek pisze o. Zbigniew Frankowski w swej debiutanckiej książce pt. "Zawiść". Niezwykle szczegółowo analizuje każdy niemal aspekt tej emocji, starając się odpowiedzieć na wiele pytań z nią związanych: Jak często stykamy się z zawiścią? Czy jest konieczne przechodzenie przez przykry proces poznawania tej emocji? A może lepiej zdystansować się od niej w skuteczny sposób? Pełna przykładów z życia codziennego, książka o. Frankowskiego jest owocem jego długoletnich studiów nad tym zagadnieniem, wielogodzinnych spotkań z różnymi osobami i żywych dyskusji na temat zawiści, dlatego może być pomocna w radzeniu sobie z okolicznościami zawiści, które rzeczywiście bywają niezmiernie przykre, a czasami wręcz paraliżujące.