Eva & Adele Artysta Dzieło sztuki

Eksploracja to badanie, zgłębianie, eksploatowanie, poszukiwanie, odkrywanie. Eksploruje się nieznane tereny, by odnaleźć zasoby i skarby. Nawet współczesne gry komputerowe zakładają eksplorację fantastycznych lokacji i wymyślonych geografii. Czym może być eksploracja w fotografii? Po pierwsze – może być narzędziem eksploracji, za pomocą którego odkrywamy nieznane obszary ziemi lub kosmosu, a także ludzkiego ciała. Takie badanie wykorzystuje rozmaite technologie, poszerzające nasze pole widzenia: od prostych teleobiektywów po skomplikowane narzędzia przybliżania i modelowania mikro- i makrokosmosu. Po drugie – eksplorujemy samą fotografię, badając jej język, możliwości, strukturę. Ten metadyskurs fotografii pozwala jej samej przekształcać się i wskazywać na nieznane wcześniej możliwości. Po trzecie wreszcie – eksplorujemy fotografię jako sztukę i sztukę jako fotografię. Proponując temat eksploracji chcemy zachęcać artystów i kuratorów do przyjęcia postawy odkrywcy: nieznanych światów i fascynujących zjawisk. Fotografia może być tu instrumentem i celem, narzędziem kreacji i przedmiotem analizy. Fotograficzne eksplorowanie znajduje się bowiem u podstaw działań badawczych i artystycznych jednocześnie. Vilém Flusser napisał, że obrazy techniczne (do których należy fotografia) dlatego odróżnia się od wszelkich obrazów wytwarzanych wcześniej, że do ich powstania konieczna jest wiedza naukowa: z dziedzin fizyki, chemii i matematyki. Inspiracja i wiedza w nich się splatają. Mylił się zatem niemal dwa wieki temu Charles Baudelaire, gdy przypisywał fotografii zadania jedynie „służki nauki” – nauka bowiem jest twórczością, tak jak sztuka jest poznaniem. Fotografia w obu dziedzinach jest niezastąpiona. Bez fotografii nie wiedzielibyśmy, jak wygląda Mars i nadal, być może, miałby formę z wyobrażeń fantastycznych, bez narzędzi fotograficznego obrazowania chirurdzy nie potrafiliby tak sprawnie wdzierać się w komórki naszego ciała, bez fotografii jednak także artyści utraciliby część języka wypowiedzi.

Fascynująca podróż po Metropolitan Museum of Art i jego skarbach.

Każdego roku miliony odwiedzają Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku. Ale tylko nieliczni mają nieograniczony dostęp do każdego jego zakamarka. Są to strażnicy, którzy pilnują zgromadzonych tu skarbów. Patrick Bringley nigdy nie myślał, że będzie jednym z nich. Kiedy jednak u jego starszego brata zdiagnozowano raka, on sam poczuł potrzebę ucieczki od codziennego życia. Rzucił więc dotychczasową pracę dla New Yorkera i poszukał ukojenia w najpiękniejszym miejscu, jakie znał.

Ku jego zaskoczeniu i radości czytelnika, to tymczasowe schronienie stało się domem Bringleya na dekadę. Podążamy za nim, gdy strzeże delikatnych skarbów od Egiptu po Rzym, przechadza się labiryntami pod galeriami i zachwyca się pięknymi dziełami. Dzięki niemu poznajemy nie tylko wspaniałą sztukę z kolekcji Metropolitan Museum of Art, ale także pełne przygód życie jego pracowników.

Dwutomowa monografia to pionierskie opracowanie dotyczące cenzury w sztuce polskiej po 1989 roku. Na ponad 1000 stronach  autorzy kreślą prawne, społeczne, historyczne i w końcu artystyczne tło tego zagadnienia. Książka, jako pierwsza publikacja z tego zakresu opiera się na dogłębnej analizie źródeł. W sposób kompleksowy analizuje problematykę ograniczenia wolności ekspresji artystycznej w III Rzeczypospolitej. Publikacja obejmuje dwa uzupełniające się ujęcia – prawne (tom 1) oraz historyczne, z uwzględnieniem politycznych i społecznych aspektów zjawiska (tom 2). Tom pierwszy zawiera analizę problematyki wolności artystycznej wypowiedzi w polskim systemie prawnym na tle kontekstu międzynarodowego, ze szczególnym uwzględnieniem ograniczeń płynących z regulacji prawnokarnych.  Rozważania prowadzone są w oparciu o faktyczne przypadki (m.in. spawy Adama Darskiego i Krzysztofa Kuszeja). Istotnym novum opracowania jest połączenie refleksji z zakresu dwóch obszarów badawczych: prawa oraz historii i teorii sztuki. Tom drugi jest próbą narratywizacji dziejów cenzury w sztuce polskiej po 1989 roku. Na podstawie zgromadzonego materiału faktograficznego autor wychwytuje charakterystyczne jakościowe i ilościowe cechy badanego w czasie zjawiska. Swoje rozważania wpisuje w szerszy kontekst społeczny, polityczny, artystyczny i medialny, jednocześnie wskazując na symboliczne przełomy, precedensy, ciągi lub korelacje wydarzeń. Uwypuklone zostały także ich implikacje prawne (ze szczególnym naciskiem na sprawę Doroty Nieznalskiej). Książkę zamyka spis wypadków cenzorskich.

De Musica. Tytuł — klucz, otwierający perspektywę sięgającą grecko-łacińskich korzeni europejskiej kultury muzycznej. W tych dwóch słowach mieściła się niegdyś cała, utrwalona w tradycji piśmiennej, dziedzina aktywności intelektualnej, skierowanej ku sztuce dźwięku. De Musica zachowuje znakomitą jakość publikowanych tekstów, wypełniając przy tym obszerną i widoczną lukę problemową pomiędzy specjalistyczną literaturą przedmiotu a publicystyką muzyczną, lukę pozostawioną przez tak nieliczne w Polsce periodyki muzyczne i muzykologiczne. Formuła pisma jest więc z założenia przyjazna nie tylko dla muzykologów o profilu uniwersyteckim, ale również dla muzyków-artystów, humanistów i wszystkich, dla których muzyka jest niezbędnym elementem formacji duchowej.

Podczas gdy tematem tej książki są rezonanse między sferą wizualną, muzyczną i filo­zoficzną na początku XX stulecia, a także migracje idei i pojęć pomiędzy tymi sferami, podejmowanym problemem jest współczesne wycofanie się z narracji i dyskursów spajających, scalających i dokonujących syntezy doświadczenia bycia człowiekiem w obrębie poszukiwań estetycznych. Dzięki takiemu zestawieniu tematu i problemu jednocześnie wydobyty zostaje kontrast pomiędzy utopijnymi nadziejami wobec projektu i idei człowieka w awangardach początku XX wieku a współczesnym dyskursem wokół sztuki jako dziedziny odnoszącej się do tego, co ludzkie i nieludzkie, w sposób zdystansowany, chłodny, często ironiczny bądź sceptyczny.

Książka przywołuje twórczość awangardowych artystów początku XX wieku oraz ich romantycznych prekursorów, Euge`ne’a Delacroix, Fryderyka Chopina, Wassilego Kandinskiego, Paula Klee, Antona Scho¨nberga, Pierre’a Bou­leza. A jednak im bardziej spoglądamy na nich z dystansem, tym bardziej rola pojedynczych osób zaczyna przypominać dyrygowanie falom, bo myśl ma siłę żywiołu.

Kolejna publikacja w serii o najwybitniejszych twórcach plakatów poświęcona jest dziełom Stasysa Eidrigevičiusa, artysty litewskiego pochodzenia mieszkającego i tworzącego w Polsce od 1980 roku.
W twórczości Eidrigevičiusa zauważalne są wyraźne inspiracje malarstwem symbolicznym i surrealistycznym, a jego unikatowe plakaty, przedstawiające głównie dzieci, ptaki i zwierzęta domowe oraz maski, cechuje swoisty nastrój zadumy.
Eidrigevičius był wielokrotnie nagradzany, m.in. na Międzynarodowym Biennale Exlibrisu Współczesnego w Malborku czy Międzynarodowym Biennale Plakatu w Warszawie, jego prace zaś znajdują się w zbiorach największych muzeów, choćby w polskich muzeach narodowych, ale też w British Museum w Londynie i w Museum of Modern Art w Nowym Jorku.
Poza twórczością plakatową Eidrigevičius zajmuje się również ilustracją książkową, malarstwem, scenografią i fotografią.
Niniejszy minialbum, w opracowaniu znawcy tematu Zdzisława Schuberta, prezentuje blisko 60 najsłynniejszych prac artysty.