Hallo Sztokholm

Pierwsza w Polsce książka Petera Milčáka – Bracia krwi w przekładzie Bohdana Zadury – to poruszająca opowieść o potrzebie bliskości, o odkrywaniu siebie w innych, o szczególnej więzi braterstwa, w której pozornie błahe zdarzenia zyskują na znaczeniu.
Peter Milčák w poetyckich, metaforycznych obrazach pokazuje świat osobny i pełny – z własnym porządkiem i wewnętrzną harmonią, daleki jednak od idyllicznej prostoty. Słowacki autor ucieka od jednowymiarowych sensów, zaskakującą grą skojarzeń poddaje próbie racjonalny związek przyczyny i skutku.

Bohaterowie Milčáka z dziecięcą wrażliwością i świeżością spojrzenia wsłuchują się w rytm natury, niewielkim zdarzeniom potrafią nadać nowy sens, a sprawom powszednim – rangę święta. Siłą wewnętrznej wolności dokonują rzeczy niemożliwych, ustanawiając własną (wspólną) rzeczywistość.

Peter Milčák w miniaturowych „traktatach filozoficznych” pisze o tym, co nie tak trudno w życiu przeoczyć, a czego stracić nie warto. To jednak czym i o czym są teksty z tomu Bracia krwi, w największej mierze zależy od woli i wyobraźni czytelników. Otwarta na różnorodne ścieżki interpretacyjne książka Milčáka nie domyka kręgu odbiorców: satysfakcję lekturową odnajdą tu zarówno dorośli, jak i młodsi.

Autorką ilustracji w książce jest Alicja Biała. Patronat honorowy nad publikacją objął Instytut Słowacki w Warszawie.

Wybór poezji Celana w nowym przekładzie, z posłowiem i objaśnieniami Andrzeja Lama.

„Cicha Ręka. Dziesięć elegii” to obszerna, wieloczęściowa kompozycja poetycka, kontynuująca wielką, elegijną tradycję poezji europejskiej. Elegie Štrpki diagnozują kondycję człowieczeństwa epoki ponowoczesnej. Niemal mityczne wizjonerstwo, pseudonarracje zbudowane z okruchów tradycyjnych dyskursów, generowanie nowych wymiarów tekstu służą tu reorientacji duchowości współczesnego człowieka, otwarciu jej na nieznaną transcendencję.

Częsty przechodzień (2013) to szósta książka poetycka Daniela Jonasa. Znakomicie przyjęty przez krytykę tom, uznany za jeden z najmocniejszych głosów poetyckich ostatnich lat, potwierdza wyjątkową pozycję Jonasa na portugalskiej scenie literackiej. Poeta legitymuje się formalną maestrią i erudycją, twórczo czerpiąc z rozmaitych motywów i konwencji, zarówno zachodniej, jak i wschodniej kultury, a przy tym wciąż zachowuje osobny, z gruntu prywatny i nowatorski styl. Częsty przechodzień, niedający się zaszufladkować w żadnej konkretnej epoce ani tradycji literackiej, ostentacyjnie stoi na poboczu wszelkich mód i manifestuje niezbywalne prawo do swobodnej artystycznej wypowiedzi i egzystencjalnej refleksji jednostki, która walczy o zachowanie autonomii i własnego głosu w labiryncie tradycji i nowoczesności.

Wybór wierszy irlandzkiego poety, dramaturga i filozofa Williama Butlera Yeatsa. W 1923 roku ten czołowy twórca i działacz literackiego Odrodzenia Irlandzkiego został uhonorowany Literacką Nagrodą Nobla. Prezentujemy wybór jego wierszy w znakomitym tłumaczeniu i z autorskimi komentarzami Adama Pomorskiego. Yeats motywy swych utworów czerpał z wczesnośredniowiecznej literatury irlandzkiej i folkloru, pozostawał jednocześnie pod wpływem romantycznego wizjonerstwa Blake’a, okultyzmu, prerafaelitów i francuskiego symbolizmu. W tomie znajduje się przedmowa napisana przez Yeatsa w 1937 w której pisze: "Poeta pisze zawsze o własnym życiu, w najpiękniejszym dziele – o swojej tragedii, cokolwiek ją stanowi, wyrzuty sumienia, zawiedziona miłość czy tylko samotność; nigdy nie zwraca się do nikogo wprost jak przy stole, to zawsze fantasmagoria. [...] Powieściopisarz może opisywać przypadkowość, chaos, poecie nie wolno; jest raczej typem niż człowiekiem, raczej namiętnością niż typem".

Álvaro de Campos to heteronim Fernanda Pessoi. Portugalski pisarz wymyślił tę postać, stworzył jej biografię, wyposażył ją także w świadomość oraz emocje, nadał jej wyobrażeniową formę życia. Przede wszystkim jednak napisał cykl utworów poetyckich, które upublicznił pod tym właśnie pseudonimem. Czego brakowało Camposowi? Ciała. Choćby ciała graficznego. W „Notatkach metafizycznych” PIO Kaliński tworzy – za pomocą linorytów – ontologiczną podstawę dla wymyślonego przez Pessoę poety. Od teraz Campos istnieje bardziej i lepiej. Grzegorz Jankowicz