Ilustrowana klasyka Romeo i Julia

A Shakespearean Motley is a delightful cabinet of Shakespearean curiosities, arranged in a straightforward alphabetical order, that will inform, enthuse, intrigue and amuse anyone who would like to know more about the richly varied and versatile life and work of the world’s best-known author. Drawing unusual connections, this ingenious guide will show you what Hamlet’s Ophelia has to do with The Tempest, Twelfth Night and Ships; how a stage direction speaks to Elizabethan treatment of bears. With entries ranging from Apothecary to Zephyr, Bee to Yorick, this succinct but stimulating book is full of captivating details illuminating all corners of Shakespeare’s world. Unusually and uniquely for a miscellany on this subject, the text is illustrated throughout with images taken exclusively from the unparalleled archives of the Shakespeare Birthplace Trust. Readers will quickly gain a vivid, authentic sense of Shakespearean times, from the very real dangers of drowning to the fascination of falconry; from the elegance of eglantine to the resonances of ring-giving. At once immediately accessible yet also studded with nuggets of expert insight and knowledge, this is a wonderful window on the ideas and influences that may have informed the work – a perfect gift for those who would like to get closer to deciphering the elusive but inexhaustibly intriguing Shakespeare.

Inspiracją dla autorek (zob. notę poniżej) Ciemnej Wody stała się głośna powieść Nikosa Kazantzakisa z 1954 roku Chrystus ukrzyżowany po raz wtóry. Poznajemy w niej społeczność greckiej wsi położonej w Anatolii. Trwa wojna grecko-turecka, we wsi znajdującej się pod turecką jurysdykcją, miejscowi notable z prawosławnym popem na czele planują wystawienie Pasji. W trakcie prób, w którym biorą udział mieszkańcy, przybywa grupa Greków z innej wsi – uciekinierów wojennych. Monika i Gabriela Muskały przeniosły tę historię w realia współczesnej Polski. Z pomysłem wystawienia Pasji przychodzi w ich sztuce Ksiądz, miejscowymi notablami są Grabarz, Burmistrz i Amerykanin, czyli właściciel sklepu wielobranżowego, a w próbach uczestniczą katechetka, fryzjerka, aptekarka i uczniowie miejscowego liceum. Przybyszami są natomiast syryjscy uchodźcy, którzy do Polski nigdy nie dotarli, ale stali się przedmiotem ostrego sporu politycznego. „To się naprawdę nie wydarzyło / nie ma takiej wsi na mapie / jak nasza / w ogóle nie ma takich / ludzi jak my” – skanduje Chór w prologu Ciemnej Wody, przygotowując nas na konfrontację z tymi cechami polskiej mentalności, z którymi bardzo nie lubimy się mierzyć. Przede wszystkim z obłudą. Fragmenty Ewangelii, z trudem odczytywane przez uczestników prób, działają na bohaterów Ciemnej Wody jak serum prawdy, która w obłudnikach wyzwala wyrzuty sumienia i złość, skierowaną przeciwko przybyszom. Ich ofiarą staje się jednak miejscowy chłopak Dawid, który wraz z innymi uczniami pomagał obcym. To on w przygotowywanej Pasji miał zagrać Jezusa. Świetnie skomponowany, tragigroteskowy dramat Amanity Muskarii ukazuje pokoleniowy konflikt, który w nowy sposób dzieli Polaków. Celem powołanego w roku 2020 programu DRAMATOPISANIE jest wspieranie najzdolniejszych polskich autorów sztuk współczesnych poprzez stworzenie im dogodnych warunków pracy, popularyzacja ich osiągnięć i upowszechnianie wiedzy o polskim dramacie współczesnym. Pomysł zrodził się z przekonania o wyjątkowej roli i możliwościach dramatopisarzy, którzy jak nikt inny potrafią wykryć i rozpoznać, krytycznie zinterpretować i symbolicznie rozwiązać nasze ukryte konflikty: wewnętrzne i zewnętrzne, indywidualne i zbiorowe. Organizatorem programu DRAMATOPISANIE jest Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego. Środki na jego realizację pochodzą z budżetu Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Sztuka literacka autorstwa Edmonda Rostanda. Napisana została w roku 1897 w oparciu o życiorys Saviniena de Cyrano de Bergeraca – siedemnastowiecznego poety.

Komedia opowiada o życiu długonosego Cyrano de Bergeraca, doskonałego mówcy i szlachcica. Zakochuje się on w swej kuzynce, lecz kompleks długiego nosa wstrzymuje go od okazania uczuć. Do jego kompanii żołnierskiej wstępuje młody Christian, w którym kuzynka się zakochuje i prosi o radę miłosną Cyrana. Christian również prosi o radę Cyrana, ponieważ nie potrafi wysłowić się przed kobietami. Cyrano z początku pisze miłosne listy do kuzynki i uwodzi ją za Christiana. W końcu wygłasza pod jej oknem odę dla niej. Dopiero po latach wojny, w trakcie której ginie Christian, stary Cyrano zostaje ofiarą zamachu i kilka chwil przed śmiercią daje poznać kuzynce, iż to on pisał do niej listy i wygłaszał mowy za Christiana. Umiera wśród przyjaciół „wznosząc się do białego księżyca” na porannej rosie.

Książka w języku francuskim

Pełne wydanie „Fausta”, obu części tragedii w nowym przekładzie Andrzeja Lama, umożliwia poznanie tego arcydzieła w całym jego obrazowym i myślowym bogactwie.

Przełożył, posłowiem opatrzył i ryciny dobrał Andrzej Lam.
Wydanie piąte.

W starożytnych Atenach, w noc świętojańską, trwają przygotowania do ślubu Tezeusza i Hipolity. Jednocześnie trzy pary kochanków: Hermia i Lizander, Helena i Demetriusz oraz należący do ponadnaturalnego świata Oberon i Tytania w wyniku sprytnej interwencji elfa Puka przeżywają szaloną, magiczną noc. Miłosne perypetie bohaterów nieco się komplikują…

Dwutomowa edycja Tragedii Sofoklesa – w nowym przekładzie i opracowaniu Antoniego Libery. Tom I zawiera cykl tebański, czyli Króla Edypa, Edypa w Kolonos i Antygonę, a tom II – cykl trojański, czyli Ajasa, Filokteta i Elektrę oraz nienależące do żadnego cyklu Trachinki – tragedię osnutą wokół mitu Dejaniry i Heraklesa. Wszystkie dramaty poprzedzone są zwięzłymi wstępami i opatrzone przypisami, które wyjaśniają wszelkie kwestie mitologiczne i filologiczne.
Wydanie adresowane jest do szerokich rzesz czytelników i miłośników antyku, a także do ludzi teatru – potencjalnych realizatorów i wykonawców scenicznych.
Od połowy XIX w. przekładano w Polsce Sofoklesa mniej więcej sześć-siedem razy. Większość tłumaczeń wyszła spod pióra filologów klasycznych, uzależnionych od reguł ortodoksji lingwistycznej oraz poetyki, którą cechowały sztuczność, patos i archaizowanie. Skutkowało to brakiem prostoty i bywało niekomunikatywne. Sofokles zaś pisząc dla szerokiej publiczności, i to w większości niepiśmiennej, brzmiał jasno i naturalnie. Był rozumiany powszechnie i bez trudu.
Spolszczenia Antoniego Libery są próbą przywrócenia owej prostoty. W zaproponowanej przez niego formie językowej tragedie Sofoklesa brzmią tak, jakby napisane były dzisiaj.
Oto antyk w szlachetnym kostiumie nowoczesności.