Instrumentarium i techniki zabiegów w kardiochirurgii

Lewofloksacyna to lek bakteriobójczy z grupy fluorochinolonów. Ma szerokie spektrum działania przeciwbakteryjnego obejmujące bakterie Gram(+), Gram(-), wybrane beztlenowce i drobnoustroje atypowe. Lewofloksacynę można stosować w formie dożylnej i doustnej zamiennie. Dawkowanie raz na dobę oraz możliwość przyjmowania niezależnie od posiłków wiążą się z większą wygodą stosowania. Lewofloksacyna osiąga wysokie stężenie w moczu i dobrze przenika do gruczołu krokowego. Znajduje zastosowanie w leczeniu niepowikłanego odmiedniczkowego zapalenia nerek u kobiet, zakażeń dróg moczowych u mężczyzn, powikłanych zakażeń dróg moczowych, zapalenia gruczołu krokowego ostrego i przewlekłego, zapalenia najądrza oraz w leczeniu infekcji dróg oddechowych, skóry i tkanek miękkich.

Zgodnie z aktualnymi wytycznymi Polskiego Towarzystwa Nadciśnienia Tętniczego podstawą terapii hipotensyjnej jest blokowanie układu renina–angiotensyna–aldosteron za pomocą sartanów lub inhibitorów enzymu konwertującego angiotensynę. Do tych grup leków dołącza się antagonistę kanałów wapniowych bądź diuretyk tiazydowy. Taka terapia pozwala osiągnąć kontrolę ciśnienia tętniczego u ok. 60% pacjentów. W poniższym artykule zostanie omówione połączenie oparte na telmisartanie, leku o bardzo długim czasie działania, bardzo korzystnym profilu metabolicznym i wysokiej tolerancji.

Wenlafaksyna należy do grupy selektywnych inhibitorów zwrotnego wychwytu serotoniny i noradrenaliny o blisko 30 razy silniejszym powinowactwie do transportera serotoniny. W praktyce przekłada się to na ewolucję mechanizmu, siły działania oraz profilu terapeutycznego wraz z dawką. W pracy zaprezentowano praktyczne możliwości wykorzystania tej cechy wenlafaksyny w różnych sytuacjach klinicznych.

Terapia antagonistami receptorów mineralokortykoidowych: eplerenonem lub spironolaktonem, prowadzi do zmniejszenia ryzyka hospitalizacji i zgonów u chorych z niewydolnością serca z obniżoną frakcją wyrzutową lewej komory. Eplerenon, selektywny antagonista receptorów mineralokortykoidowych, jest lepiej tolerowany, a terapia obarczona jest mniejszym ryzykiem działań niepożądanych niż w przypadku leczenia spironolaktonem. Eplerenon stanowi preferowaną opcję terapeutyczną zwłaszcza u chorych rozwijających efekty pobudzenia receptora androgenowego i progesteronowego przy stosowaniu spironolaktonu skutkującym częstym występowaniem działań niepożądanych, takich jak: ginekomastia, zaburzenia libido, spadek potencji u mężczyzn i zaburzenia cyklu miesiączkowego u kobiet. Wydaje się, że eplerenon cechują działania plejotropowe obejmujące nie tylko kardio-, ale również nefroprotekcję.

Jest to pierwsza w Polsce publikacja przedstawiająca specyficzne problemy znieczuleń i opieki okołooperacyjnej ludzi w wieku podeszłym. Publikacja została przygotowana przez interdyscyplinarny zespół geriatrów, specjalistów nauk podstawowych i anestezjologów. Odbiorcami książki są anestezjolodzy, chirurdzy, geriatrzy, pielęgniarki oddziałów zabiegowych, pooperacyjnych i intensywnej terapii oraz studenci nauk medycznych.

Książka jest przeznaczona dla lekarzy anestezjologów i ginekologów położników. Obejmuje zagadnienia związane z szeroko pojmowaną anestezjologią położniczą, takie jak: specyfika bólu porodowego i metody jego zwalczania, sposoby znieczulania kobiet do cięcia cesarskiego, a także chorobowe stany naglące u ciężarnych i położnic wymagające interwencji anestezjologa. Omówiono w niej nadciśnienie tętnicze wywołane ciążą, zespół HELLP, wstrząs krwotoczny, zatorowość płucną, choroby serca (m.in. wady wrodzone i nabyte, kardiomiopatie, zaburzenia rytmu) oraz zespół nadmiernej stymulacji jajników. Oddzielny rozdział poświęcono resuscytacji krążeniowo-oddechowej kobiet w ciąży. Znieczulenie pośrednio lub bezpośrednio może się wiązać z powikłaniami zagrażającymi życiu i zdrowiu kobiety w ciąży, płodu i noworodka. Znajomość zasad nowoczesnej anestezjologii pomoże lekarzom chronić młode matki i ich dzieci w tym szczególnym momencie ich życia.