Interior Szkice

Postać Jezusa przez stulecia fascynowała myślicieli i artystów. Ale w czasach nam bliższych owoców tej fascynacji jest coraz mniej i na ogół nie są one interesujące. Esej Leszka Kołakowskiego jest na tym tle wyjątkiem: to piękne wyznanie wiary filozofa przekonanego, że kiedy mówimy o Jezusie, mówimy o kimś, kto „dzieje ludzkie pchnął na nowe, nieoczekiwane tory”. Nie spierając się o Jezusa ani z historykami, ani z teologami, Kołakowski występuje w obronie ośmieszanego i na różne sposoby zniekształcanego przekazu Ewangelii. Fascynująca i odświeżająca lektura. „Czy był Bogiem? Nie mam pojęcia. Ale jeśli jakiś Boży człowiek żył kiedykolwiek na tej ziemi, był nim On”. (fragment książki)

Magia Szkoły jest książką napisaną w dużej mierze na wzór SERMONES. Przedstawione zostały tutaj problemy z rożnych półek tej wielkiej biblioteki, która zawsze gotowa jest wspomóc nasze myślenie o świecie. W każdym przypadku czytelnik otrzyma równocześnie zaproszenie do współmyślenia dotyczącego owego magicznego miejsca - szkoły, zaproszenie do dołączenia do większego SERMONES. Rozdziały książki stanową więc propozycje swoistej rozmowy z czytelnikiem, prawie wszystkie autor przedstawiał na spotkaniach, a niektóre stały się źródłem publikacji naukowych.

Jeśli dobra eseistyka łączy w sobie wyrafinowany, erudycyjny dyskurs z językiem obrazowym i metaforycznym, to książka Nikt nie widzi dobrze znakomicie spełnia te reguły. Tworzące ją szkice lokują się pomiędzy stylem rozprawy naukowej a prywatnym dziennikiem lektur i przemyśleń, między studiami komparatystycznymi a finezyjnie uprawianą sztuką interpretacji, która u swoich podstaw ma dogłębną, budzącą podziw znajomość poezji, prozy, malarstwa, kultury wielu epok i języków, biografii artystów, społecznych i duchowych okoliczności pisania. Eseistyka Katarzyny Kuczyńskiej-Koschany ustanawia nowe konfiguracje znaczeń, prowadzi wyrafinowane gry pojęciowymi konceptami, odsłania „trajektorie synestezyjne” i „międzyznakowe widziadła”, kładzie akcent na zjawiska intersemiotyczne, na bogactwo wielokulturowości, rewiduje utarte sądy, ukazuje prywatne fascynacje uczonej i pisarki, dając poprzez to wszystko szansę spotkania z niezwykłą osobowością – spotkania pośród słów, w lekturze. Wojciech Ligęza

W pierwszej części tej nietypowej książki odnajdziesz słowa Kasi. Druga część czeka na wypełnienie twoimi słowami. Niech ta pusta przestrzeń stanie się dla ciebie inspiracją do zapisywania zwykłych momentów niezwykłej codzienności: spotkań z ludźmi, spontanicznych wielkich myśli wypowiedzianych w biegu do tramwaju, wzruszającego wiersza wymyślonego przy kubku z kawą…

Teraz ty jesteś autorem. Nie zwlekaj. Usiądź i pisz. Dokończ tę niezwykłą opowieść o Nim i o sobie.
Będzie piękna!
Dzielę się z tobą moimi chwilami szukania, ważnymi momentami, słowami, które dają nadzieję i siłę. Ale przede wszystkim chcę ci podarować wyjątkową przestrzeń do rozpoczęcia własnych poszukiwań, zanotowania nurtujących cię pytań, zapisania ulotnych chwil oraz tęsknot, które zmieniają twoje życie.
A jeśli te kilka zdań ode mnie w jakiś sposób sprawi, że spojrzysz dziś w niebo, uśmiechniesz się i przypomnisz sobie o miłości, jaką obdarował cię Bóg, to znaczy, że warto było je spisać.
Kasia

Marzycielska, melancholijna, niepoprawnie romantyczna podróż po pustkowiach Litwy, Łotwy i Estonii. Autor zabiera czytelnika w jedne z ostatnich białych plam na mapie Europy, by odkryć na nowo ponadczasowy czar włóczęgi i życia bez planów. Niespiesznej wędrówce z namiotem towarzyszą nietuzinkowi przewodnicy: Tomasz Mann, Czesław Miłosz i... Muminki. Pięknie wydana, ilustrowana zdjęciami opowieść o schyłku lata nad rozgrzanym przez zmieniający się klimat Bałtykiem – kompaktowy w formie, a zarazem gęsty od znaczeń Sierpień może być jednym z ciekawszych literackich debiutów tego lata.

Dość dawno temu, w czasach braterstwa ludów ze Związkiem Radzieckim na czele, pewien ortodoksyjny krytyk literacki, dowiedziawszy się, że moja Mama jest de domo Majewska, oznajmił tonem człowieka wyżej ustawionego: "Jeżeli ona jest z tych Majewskich, to popełniła mezalians, wychodząc za jakiegoś Drozdowskiego". Był albowiem niesłusznie przekonany (jak przed nim Zygmunt Krasiński), ze matka Mickiewicza pochodziła z tych Majewskich, czyli z przechrztów Majufesów, zliczanych przezeń do "rasy stokroć starszej niż Porta Romana", jak to poetycznie ujął poeta Antoni Słonimski, a więc o niebo wyżej od pospolitych Majewskich. Kiedy zaś trafił kiedy indziej na informację, że o otrucie Mickiewicza w Stambule posądzono doktora Drozdowskiego (też z Litwy rodem!), choć ten wypisał tylko akt zgonu wieszcza - dodał: "Ciekawa miszkulancja…" fragment książki