Irma (Książka + Cd)

Projekt WAJDA ART ukazuje dokonania reżysera inne niż filmowe i teatralne.

Na projekt składają się:

ALBUM “ANDRZEJ WAJDA RYSUNKI" - to wyjątkowa publikacja. Zawiera kilkaset prac artysty, które pokazują podróże Wajdy (miedzy innymi do Japonii) portrety artystów, a także projekty filmowe i teatralne. Album daje wyjątkową okazję podziwiania jego talentu artystycznego do rysowania, a także oglądanie świata jego oczami.

ALBUM “ANDRZEJ WAJDA INSPIRACJE TO LUBIĘ”, w którym zamieszczono ponad sto obrazów. Ich autorami są należący do najbardziej znanych polscy malarze: Wyspiański, Gierymski, Malczewski, Michałowski, Wróblewski, Sasnal. Swój wybór Wajda uzasadnia krótkimi komentarzami.

“ANDRZEJ WAJDA MOJE INSPIRACJE” (2016) film dokumentalny, w którym reżyser dzieli się z widzem fascynacją polskim malarstwem i jego wpływem na swoją twórczość filmową. Ten dokument pozwala na pokazanie obrazów i fragmentów filmów, których kadry one zainspirowały. Wstęp do filmu zawdzięczamy Martinowi Scorsese - wielkiemu wielbicielowi twórczości Andrzeja Wajdy.

“BIESY PO LATACH” (2013) film dokumentalny - "Dlatego ciesze się, że zrealizowaliśmy film dokumentalny "Biesy po latach" prezentujący zachowane fragmenty sceniczne, wspomnienia aktorów i moje. Film, dzięki któremu przetrwa spektakl i duch ówczesnego teatru. Teatr umiał zabrać głos nie tylko w sprawach artystycznych, ale i politycznych".
[Andrzej Wajda, 7 kwietnia 2014 r.]

W filmach oraz serialach, które wchodziły na ekrany począwszy od drugiej połowy XX wieku, coraz większą rolę zaczęły odgrywać samochody. Często stanowiły one jedynie tło dla filmowej akcji lub były po prostu środkiem transportu dla postaci występujących w opowieści. Z czasem jednak auta zaczęły stawać się równoprawnymi bohaterami kinowych filmów i seriali telewizyjnych. Tak stało się choćby z Volkswagenem `Garbi`, z cyklu filmów Disney`a, DeLoreanem z `Powrotu do przyszłości`, starym radiowozem Dodge z komedii `Blues Brothers` czy też diabolicznym Plymouthem `Christine` z ekranizacji horroru Stephena Kinga. W niniejszej książce opisane zostało ponad pół setki filmów i seriali, w których ważną, a czasem nawet główną rolę odgrywały różnego typu samochody. Reprezentują one produkcje amerykańskie, europejskie oraz nasze rodzime. Szczegółowo opisane zostały kulisy poszczególnych produkcji filmowych, sposoby przygotowywania samochodów do występów na ekranie, techniki realizacji zdjęć oraz praca kierowców-kaskaderów. Z książki dowiemy się także o często sensacyjnych losach aut, które pojawiły się na kinowych i telewizyjnych ekranach. Poszczególne rozdziały zostały zilustrowane przez autora szczegółowymi rysunkami przedstawiającymi opisywane samochody, a także wyjaśniającymi tajniki poszczególnych produkcji.

Między hierarchią a anarchią. Teatr – instytucja – krytyka to zbiór tekstów krytycznych i naukowych, wywiadów i recenzji publikowanych przez autorkę w ciągu ostatniej dekady (od roku 2009). To mapa jawnych i zawoalowanych hierarchii, przemocy symbolicznej, ale także procesów emancypacyjnych i strategii oporu. Książka nie tylko o teatrze, ale także o Polsce ostatnich lat. Monika Kwaśniewska ma wyjątkową zdolność do zaglądania pod powierzchnię teatralnego ekosystemu, umiejętność wglądu w pracę wszystkich jego aktorów, odsłaniania spraw niby-marginalnych, przeźroczystych, ledwie widocznych. Domaga się ich ujawniania i przepracowywania, zdając sobie sprawę z tego, że jest to proces skomplikowany przez spiętrzone zależności i ukryte interesy. Tylko dzięki takiej pracy mamy jednak szansę rozwijać teatr w coraz to bardziej nieoczywistych, ekscytujących kierunkach, podważać skostniale struktury i porzucać przykurzone schematy.
Z recenzji dr Agaty Siwiak

Książka Moniki Kwaśniewskiej tworzy spójną całość opowiadającą historię polskiego teatru krytycznego od pierwszego sezonu-manifestu w wałbrzyskim Teatrze im. Szaniawskiego, przez ustatecznienie nurtu, kryzysy i wewnętrzne pęknięcia, aż po jego rezonans i skutki pozasceniczne w samej instytucji teatru, w kontekście festiwali teatralnych, w świadomości twórczyń i twórców, a także w szerszej refleksji na temat wspólnoty. Autorka jako krytyczka, badaczka i rozmówczyni jest w pełni świadoma niejednoznaczności dyskursu wokół teatru krytycznego, a zarazem nie uchyla się przed jego dalszym komplikowaniem. Książka otwiera zatem nowe możliwości nie tylko kontynuowania refleksji na temat „relacji folwarcznych” w procesie twórczym, ale także podjęcia jej wreszcie w kontekście akcji #metoo, której w polskim teatrze – jak dotąd – na większą skalę nie było. Szczególnie ważne wydaje mi się więc oddanie w tej książce głosu aktorkom. Rozmowy z Agnieszką Kwietniewską, Martą Ścisłowicz czy Marią Maj wnoszą perspektywę dotąd słabo obecną w historyczno-teatralnej debacie – perspektywę, w której cielesność i podmiotowość aktorek nie wykluczają się nawzajem, lecz wprost przeciwnie, współdziałają na rzecz emancypacyjnego przekazu.
Z recenzji dr hab. Joanny Krakowskiej, prof. IS PAN

Monika Kwaśniewska – asystentka w Katedrze Teatru i Dramatu Uniwersytetu Jagiellońskiego, redaktorka „Didaskaliów. Gazety Teatralnej”. Autorka książek Od wstrętu do sublimacji. Teatr Krzysztofa Warlikowskiego w świetle teorii Julii Kristevej (2009) oraz Pytanie o wspólnotę. Jerzy Grzegorzewski i Jan Klata (2016), współredaktorka (wraz z Grzegorzem Niziołkiem) książki Zła pamięć. Przeciw-historia w polskim teatrze i dramacie (2012), autorka licznych recenzji i artykułów dotyczących współczesnego teatru i filmu oraz cyklu rozmów z aktorami i aktorkami publikowanych na łamach „Didaskaliów”, „Polish Theater Journal”, „Dialogu” oraz tomów zbiorowych.

Kiedy przyciśnie nas bieda, kryzys i ból istnienia, na przekór wszystkiemu uciekamy w świat żartu i beztroski. Ruszamy do kabaretu by zobaczyć jak artyści kpią w żywe oczy z tych którzy zgotowali nam kłopoty. W kabarecie jest wszystko; piosenka, poezja i pieprzny dowcip. Nie dziwota, „kabaret” to przecież nazwa zestawu naczyń z przyprawami - sól z pieprzem, coś dla smaku. Dla każdego coś miłego.
Polski kabaret mocno się zmienił przez ponad stulecie swojego istnienia. Zaczęło się od krakowskiego „Zielonego balonika” wzorującego się na paryskich kabaretach z Montmartre’u.
W Polsce międzywojennej kabaret przybrał formę teatrzyku, oscylującego między rewią a klasycznym kabaretem. Podstawą były: literackie teksty najwyższej próby, gwiazdorskie aktorstwo i mistrzowska konferansjerka.
Z kolei po drugiej wojnie światowej kabaret przejął rolę politycznego odgromnika – zarówno montowanego przez niepokornych twórców jak i przez władze polityczne. Na scenach kabaretowych występowała śmietanka aktorska, a cięte, złośliwe i pełne aluzyjnych treści teksty pisali znani autorzy.

Zielony Balonik. Królewskie miasto Kraków i frywolne żarciki.

Qui pro quo. Julian Tuwim, Marian Hemar i legendarna konferansjerka Fryderyka Járosy’ego

Perskie i Morskie Oko. Eugeniusz Bodo robi z siebie małpę

Starsi Panowie. Klasa i subtelny dowcip w szarzyźnie PRL-u

Salon Niezależnych. Wieczni protestanci

Kabaret Dudek. Rzeczpospolita najlepszych aktorów i błyskotliwych tekściarzy

Pod Egidą. „Więcej powietrza!” Ilu kolegów z garderoby donosiło po spektaklu na Pana Janka?

Tey. Legendarny duet Smolenia i Laskowika

Po odzyskaniu wolności można było mówić już wszystko i o wszystkich. Część kabareciarzy poszła do polityki a niektórzy znani, lubiani a niepokorni dorobili się literek TW przed nazwiskiem.

"Terminus Nord" to wspomnienia Giovanniego Pampiglione od pół wieku związanego z polskim teatrem i operą jako reżyser, tłumacz na włoski m.in. Witkacego, Mrożka, Krasińskiego a na polski głównie Goldoniego. Ta urocza książka napisana po polsku i po włosku pełna jest barwnych anegdot ze współpracy autora z Jerzym Grotowskim, Andrzejem Wajdą czy Peterem Brookiem i wielu innymi prominentnymi postaciami teatru polskiego i europejskiego z czasów jego największej świetności

Esej o aktorach i teatrze francuskim został zredagowany przez Humboldta na podstawie zapisków, które młody uczony prowadził regularnie w Paryżu od grudnia 1797 do sierpnia 1799, i które zostały wydane drukiem dopiero w XX wieku. Duża część obserwacji, notowanych w celu wykorzystania ich w przyszłości w dziele z zakresu antropologii porównawczej dotyczy życia teatralnego. Można nawet odnieść wrażenie, że właśnie teatr, scena, widownia, krytyka stanowiły dla Humboldta najlepszy materiał do studiowania różnego rodzaju ludzkich zachowań i namiętności, które porównywał z punktu widzenia odrębności charakterologicznych dwu sąsiadujących ze sobą narodów, Francuzów i Niemców.
[…] Obok komparatystycznego punktu widzenia, pionierskie podejście Humboldta do sztuki scenicznej przejawia się także na dwu innych polach. Po pierwsze, wprowadza aktorstwo w obszar zainteresowań nowej, osiemnastowiecznej dziedziny filozofii, estetyki. Po drugie, Humboldt analizuje grę aktorską jako specyficzny kod kulturowy, jako „język znaków kulturowych”.