Jezda do Moskwy

...Widziałem święte obrazy

Spalone pochodnie – Matki

Boskie, bose sieroty

Chmur dymu do nieba statki.



Jestem jak Tomasz, dotknąłem

cierpienia, czy wierzę? Nie wiem.

Miłuję, kochać należy



Kogo? Nie jestem pewien".



Życie Polski toczy się wzdłuż Wisły, zarówno po prawej, jak i lewej stronie rzeki, tętniąc życiem małych i wielkich, codziennych wydarzeń. Strumień naszych historii stanowi jej nurt. Nurt, którego prawdziwy sens
to żywotność i energia, które ofiarowujemy sobie nawzajem.

Tomik Baczyński 1989 to poetycki hołd złożony Krzysztofowi Kamilowi Baczyńskiemu, wybitnemu poecie poległemu w Powstaniu Warszawskim oraz tym wszystkim ludziom, których życiem tętniła przedwojenna stolica. Styl poetycki Baczyńskiego i jego autentyczność to standardy dzisiaj nieosiągalne, jednak inspiracja dla próby rekonstrukcji znajduje swoje źródło w pisarskim etosie i poetyckiej wrażliwości oraz w prawdziwych wydarzeniach wybranych i połączonych w tomiku spośród mozaiki wydarzeń i wspomnień osób pamiętających czasy wojny i epokę radzieckiego komunizmu. Ta mozaika przeplata się z przemyśleniami, tęsknotami, nadziejami i spostrzeżeniami podmiotu lirycznego, którego pozycja oscyluje pomiędzy poetyckimi nawiązaniami do poezji Baczyńskiego, a własnym poszukiwaniem poetyckiej tożsamości i przynależności.

Tomik poetycki Baczyński 1989 jest nośnikiem wrażliwości połączonej z krytyczną i świadomie ukierunkowaną treścią. Podejmowana tematyka oscyluje pomiędzy odnalezionym Bogiem, miłością, ojczyzną i bolesną pamięcią o traumatycznych doświadczeniach zbrojnej agresji niemieckiej przeciwko polskiej ludności cywilnej.

Z założenia zbiór obejmuje symulację przekroju tekstów od roku 1944 aż do roku 1989, w którym Krzysztof Kamil Baczyński obchodziłby swoje 68 urodziny. W najgłębszym zamierzeniu jest to poetycki patriotyczny hołd mówiący o tym, jak wiele piękna i niewyrażonej prawdy utraciliśmy przez to, czego artyści Młodej Polski nigdy nie zdołali wyrazić...

Czy kochać Polskę to znaczy to samo, co kochać państwo polskie? Czy państwo jest i było polskie? Czym jest naród, kim są Polacy i dlaczego tylko Miłość się liczy? Oto pytania, które stawia przed Czytelnikiem autor
tego tomiku.

Szanowni Czytelnicy, z pewnością nie jeden z Was zastanawia się co to cyklotymia. Otóż cyklotymia jest łagodniejszą formą choroby afektywnej dwubiegunowej. Obydwa te schorzenia charakteryzują się naprzemiennym występowaniem po sobie stanów manii/ hipomani oraz depresji. Taki emocjonalny rollercoaster. Cyklotymia to dolegliwość, która też dotknęła mnie.
Pisanie wierszy jest dla mnie autoterapią, która pomaga mi zmagać się z tą chorobą. Czasem przelewam swoje smutki na papier, czasem pisaniem się podbudowuję, albo też uciekam od natrętnych myśli. Długo się wahałam, czy wydać tomik wierszy. Czy te wiersze są na tyle dobre, aby ujrzały światło dzienne? Nie wiem. Wiem natomiast, że znalazły się osoby, którym wiersze się spodobały, które się też z nimi utożsamiały i namawiały mnie do wydania tomiku. Przemyślałam sprawę i uznałam, że jednak go wydam. Choćby dlatego, aby zachęcić ludzi do pisania, bądź do kontynuowania swoich pasji, bo coś, co daje nam radość, pozwala też łatwiej walczyć z różnymi problemami, które nas na co dzień spotykają, niejednokrotnie doprowadzając do depresji. Dlatego gorąco Was zachęcam, abyście robili jak najwięcej rzeczy, które sprawiają Wam radość, dają przyjemność, pomagają przetrwać ciężkie chwile. Cieszcie się drobiazgami, otaczającym Was pięknem. Niech uśmiech z twarzy Waszych nie znika. „Żyj na pełnych obrotach, bo życie trzeba smakować a nie
tylko egzystować”. Pozdrawiam Was serdecznie i mocno trzymam kciuki, abyście znaleźli jak najwięcej pozytywnych myśli i chwil w swoim życiu.
Luiza Kuwik

Publikacja została dofinasowana ze środków Gminy Świętochłowice oraz Chorzowsko-Świętochłowickiego Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji Sp. z o.o.

Seks, miłość, narkotyki. Krew, pot i łzy. A co facet, to chujek. Jak długo jeszcze tak jeszcze można? Dominika Dymińska mówi nam wszystkim wielkie „Danke”. Druga książką laureatki Nagrody Warszawskiej Premiery Literackiej, to pełna ironii i przenikliwości obserwacja życia dwudziestoletniej mieszkanki stolicy. Spod błyskotliwej, plastycznej frazy powieści-poematu, wyziera głębia doskonałej, psychologicznej historii. Liryzm, posunięty aż do okrucieństwa, sprawia, że słusznie porównywano Dymińską do Herthy Müller czy Agłai Veteranyi. Takiego poematu jeszcze nie było. Czy jesteście gotowi przyjąć te podziękowania? Jak można dziś napisać poemat romantyczny?! Właśnie tak. Danke, Dominiko! Kinga Dunin O autorce Dominika Dymińska (1991) - zawodowo: pisarka, tłumaczka kilku języków, w tym polskiego na polski, feministka i jeździec. Debiutowała w 2012 książką „Mięso” (Wydawnictwo Krytyki Politycznej). Prywatnie: dobry, szczęśliwy, uczciwy człowiek. Ontologicznie: księżniczka. Zainteresowania: ciało i język, siła i miłość, tańczenie i życie na krawędzi. I wygrywanie. I dobre uczciwe techno. W kwestii marzeń: w większości spełnione.

Waligórski jest entuzjastą słowa, przygląda mu się z różnych odległości, testuje możliwości języka, ewidentnie bawi go jego zewnętrzne ubranie i melodia, która płynie na zdziwienie. Poeta wytycza swoją ścieżkę wiersza, zaciągając dług w awangardowych konceptach, dla których przekraczanie ograniczeń mowy i własnej poetyki jest nie tyle pragnieniem, co przeznaczeniem. Autor cały czas prowadzi nas na scenę języka i za kotarę, w kuluary, w miejsca, skąd rusza sens, zanim ukonstytuuje się w gotowy zapis. Łże-opowieści, zwichnięte narracje, przetrącone słowa, pokraki mowy i inne twory i zmory, wychodzą tu z wierszy i pokazują język. Muzyka tych strof jest tarciem się sensów, które nakładają się na siebie. Wstępujemy w progi marzenia, o które potyka się mowa i rozwiązuje się jej supełek. Długopis Waligórskiego próbuje zapisać sens tak, jak zawiązuje się rozplątaną sznurówkę u buta, z którego wystaje język.
Bartosz Suwiński

"Domy słów" zamieszkują nie tylko słowa, ale te, jeśli już w metaforycznym świecie się poruszamy, mieszkają w niezwykle pięknym anturażu. Ta książka, którą nie sposób jednoznacznie zakwalifikować do tej czy innej kategorii, jest domem wzajemnego oddziaływania słów i obrazów. Oto bowiem część wierszy Agnieszki Marciniak stała się inspiracją do niebywałych obrazów pędzla Piotra Kachnego, ale też jego dzieła dały życie niektórym wierszom. Głębokie, bogate w treść, niekiedy wręcz dramatyczne w przekazie wiersze przemawiają niejako na sterydach wizualizacji. Owszem, można postawić sobie pytanie o sens ilustrowania poezji, ale co, jeśli te obrazy to nie ilustracje a raczej przekład na inny język? I tak chyba należałoby postrzegać "Domy słów" – jako „dwujęzyczny” album poetycki.

Wiersze pisane emocjami. Przybliżają zrozumienie naszych skrajnych uczuć, uczą empatii. Zawierają bogatą treść i przesłania. Motywują czytelnika do zastanowienia się nad własnym życiem, sensem istnienia. Pomagają pozbyć się negatywnych emocji, przynoszą ulgę. Przypominają o istotnych wartościach w życiu człowieka.