Kokaina

‘Dziewica Orleańska’ – dramat wierszem Friedricha Schillera wydany po raz pierwszy w 1801 roku, oryginał w języku niemieckim. Opowiada on o losach Joanny d’Arc. Na podstawie tego dramatu powstała opera „Joanna d’Arc” (muzyka: Giuseppe Verdi, libretto: Temistocle Solera, prapremiera 1845) oraz „Dziewica Orleańska” (muzyka i libretto: Piotr Czajkowski, prapremiera 1891).

Freuda teoria snów. Komedia w 3 aktach

Dramat ten, napisany w V wieku p.n.e. podczas wojny peloponeskiej, opowiada historię zmowy kobiet – na których czele stoi tytułowa bohaterka – decydujących się na solidarną kobiecą wstrzemięźliwość seksualną, mającą skłonić mężów do zawarcia pokoju. Pacyfistyczna wymowa dzieła, połączona z rubasznym dowcipem, od stuleci zapewniają rozrywkę i refleksję kolejnym pokoleniom odbiorców.

Nowe tłumaczenie „Lizystraty” wpisuje ten klasyczny utwór we współczesny kontekst oraz wydobywa z niego humorystyczny i obrazoburczy potencjał, ale przede wszystkim udowadnia uniwersalność tej opowieści. Olga Śmiechowicz, tłumaczka, tak określa jego charakter:

„Akt przekładu tekstu literackiego jest jego interpretacją. Nie chciałam proponować Czytelnikowi lektury antykwarycznego zabytku myśli ludzkiej, który przetłumaczony mot à mot, okaże się niestrawialny dla współczesnego metabolizmu. Czytając grecki oryginał, zastanawiałam się, jaka była intencja wypowiedzenia kolejnych wersów. Słowo w teatrze tworzy rzeczywistość. Moim najważniejszym zadaniem było więc wychwycenie sensu zapisanego przez antycznego autora i wyartykułowanie go współczesną, atrakcyjną polszczyzną, która będzie dynamicznie prowadzić Czytelnika przez całą historię. Dlatego mój przekład nie jest ani filologiczny, ani poetycki – jest propozycją myślenia o tekście antycznej komedii”.
Olga Śmiechowicz (ze wstępu)

Orestes to tragedia Eurypidesa – w mitologii greckiej syn Agamemnona i Klitajmestry, który pomścił ojca, zabijając matkę (jego morderczynię) i jej kochanka. Czy to z rozkazu Apollina, czy to z własnej woli, Orestes musiał pomścić śmierć ojca, zabijając jego morderców. Wraz z Pyladesem i (w niektórych wersjach) swoim wychowawcą z dzieciństwa wrócił do ojczyzny, gdzie złożył ofiarę na grobie ojca. Po pukla włosów, który zostawił w ofierze na grobie, rozpoznała go Elektra. Według wersji Eurypidesa przybył do ojczyzny incognito, przedstawiając się parze królewskiej jako posłaniec, przynoszący wiadomość o śmierci Orestesa. Z poparciem Elektry lub z jej czynną pomocą zabił Ajgistosa i Klitajmestrę, mimo że matka błagała o darowanie jej życia. (Za Wikipedią).

Słuchowisko według sztuki St.I.Witkiewicza
Obsada:
Joanna Lissner
Stanisław Biczysko
Igor Chmielnik
Tomasz Ignaczak
Janusz Leśniewski
Janusz Łagodziński
Jerzy Mazur
Andrzej Szopa

Nie szukałam domu. Długie lata wzbraniałam się przed wyjazdem do Polski, bo czym jest dom bez żyjących w nim ludzi? Również wtedy, gdy pojawiła się taka możliwość tamtej pamiętnej wiosny, wahałam się, ale w końcu zdecydowałam się na wyjazd. Pojechałam do Polski, aby odnaleźć trzydzieści dwa lata życia Andy; pojechałam, aby odnaleźć słowa.

Długie lata od czasów dzieciństwa i jeszcze dłużej od okrutnej śmierci ciotki Andy w Polsce Autorka jedzie tam, aby wspominać. Aby odnaleźć słowa. To słowa, które nie zostały jej dane. W pewnym sensie jedzie tam, aby w końcu spisać fragmentaryczną i bolesną historię swojej ciotki, z którą odczuwa bliską więź, choć nigdy jej nie poznała. Historię rzucającą również światło na dzieciństwo samej Autorki na ulicy Bialika w Tel Awiwie, z której wyłania się także obraz całej rodziny. Tam gdzie był most to przepiękna i wielowarstwowa literatura wspomnieniowa, złożona ze scen, gdzie ożywają zmarłe i żywe postacie, a wyobraźnia przeplata się z pamięcią.
Gdy książka już była prawie napisana, zmarła matka Autorki, siostra Andy, jak gdyby czekała w skrytości serca, aż jej córka połączy niewidzialne nici z lat, gdy panowało milczenie. Wówczas Autorka była już gotowa na rozstanie. Słowa, które odkryła w historii swojej ciotki, a następnie w historii całej rodziny, składają się na cudowne i precyzyjne pisarstwo, zatrzymujące na chwilę czas i wypełniające go znaczeniem, które utracił.
Einat Yakir