Komentowana bibliografia polskich przekładów literatury ludowej kręgu Slavia Orthodoxa

Opracowanie ułatwi przygotowanie się do lekcji, sprawdzianów i matury. Książka zawiera teksty bajek Ignacego Krasickiego i Adama Mickiewicza, analizę i interpretację utworów, istotne zagadnienia, zadania sprawdzające i słowniczek.

Wydanie z opracowaniem.

Dwie bohaterki: anioł i zbrodniarka; dwa uczucia: miłość i nienawiść; dwie postawy: oddanie i żądza władzy. W zaciszu wiejskiej chatki żyją dwie śliczne dziewczyny i ich matka. Nic nie zwiastuje mającej nadejść tragedii. Wróżka Goplana, która pragnie tylko spełnić swoją miłość do Grabca, nie ma jeszcze pojęcia, jak bardzo zaszkodzi mieszkańcom okolicy. Malinowy turniej rozpoczyna pasmo zbrodni, którymi tytułowa bohaterka dramatu unicestwi samą siebie.

„Ciała Sienkiewicza” to książka napisana z zachwytu i ze złości na Sienkiewicza. Zachwyt budziła i budzi Sienkiewiczowska sztuka opowiadania, swoisty popęd narracyjny, który nadaje tej prozie wspaniałe tempo i zniewalający styl. Jego czytelnicy rekrutowali się ze wszystkich grup i klas społecznych, a popularność, jaką osiągnął w Polsce i w świecie, pozostaje nieosiągalna dla polskich pisarzy. Wiedział doskonale, że przeszłość musi odzyskać ciało, by budzić zainteresowanie. Dzięki iluzji, którą stwarza literatura, historia ma u Sienkiewicza zmysłową atrakcyjność, materialną konkretność, erotyczną aurę. Złość powstaje, kiedy trzeba stać się krytykiem własnego zachwytu. Wówczas objawia nam się cena, jaką wiedza i talent pisarza muszą zapłacić za ów efekt „łatwej urody”. Jest Sienkiewicz pisarzem, który więcej wie, niż mówi; tłumi się, samoogranicza i cenzuruje, powstrzymując energię swojego pisarstwa, aby nie zniszczyła estetycznego i moralnego ładu, do którego tęskni jego twórczość.


„Dzięki tej książce zaczyna świtać nadzieja na zupełnie nową lekturę polskich klasyków: świeżą, erudycyjną, uwolnioną od licealnych schematów, które od lat „upupiają” najlepszych polskich pisarzy. Pojawia się szansa na nowy model interpretacyjny, który wyrwie polską literaturę z lokalnego zaścianka i odtworzy dialog z myślą europejskiej nowoczesności. Ryszardowi Koziołkowi udało się ożywić i na nowo stworzyć Sienkiewicza, postawić autora, który – wydawałoby się – pisał głównie „ku pokrzepieniu serc”, w jednym rzędzie z największymi swej epoki, Conradem i Faulknerem; pokazać, że także i on jest autorem obdarzonym subtelnym nowoczesnym węchem, szczególnie czułym na kwestię cielesności, jaką odkryła ta zafascynowana Darwinem epoka.” Agata Bielik-Robson

Mamy do czynienia z opracowaniem monograficznym skupionym na dorobku „księcia poetów” tj. autora poematów heroikomicznych, cyklów genialnych bajek i satyr oraz wierszy refleksyjno-lirycznych. Trudno jednak, by badacze zajęci oglądem twórczości najważniejszego pisarza polskiego oświecenia, twórcy pierwszej powieści polskiej czy form publicystycznych, nie zauważyli rozmaitych form mieszanych i pogranicznych, no, menippejskich, esejów, listów, kazań i in. Już rzuciwszy okiem na spis treści, rzec by można, iż uwaga przesuwa się ku tym właśnie obszarom dorobku Księcia Biskupa Warmińskiego, mniej dotąd docenianym, a wiele mówiącym o autorze […], ale także – co chyba ważniejsze […] – o przemianach polskiego klasycyzmu, przygotowujących system literacki do reagowania na potrzeby nowych czasów, zapewniających ciągłość komunikacji literackiej i nieprzerwany przekaz tradycji mimo nastania w kolejnej epoce nowego paradygmatu kulturowego.

Mieczysław Inglot jest autorem kilkunastu książek poświęconych pisarzom XIX i XX wieku. Od prawie trzydziestu lat centralne miejsce w jego zainteresowaniach badawczych zajmuje Cyprian Norwid. Zadebiutował w tej dziedzinie artykułem zamieszczonym w zbiorze pt. Modemites. Melanges franco-polonais (1979), inaugurującym współpracę naukową Wrocławia i Lilie. Opublikował trzy pozycje książkowe o poecie. Drogami pielgrzyma to wybór studiów i artykułów M. Inglota z lat 1981-2003 na temat Norwida. Są wśród nich prace dotyczące m.in. pojęć ogólnych i szczegółowych w utworach poety, używanych przez niego struktur gatunkowych. W innych autor dokonuje analizy konkretnych wierszy, a także analiz porównawczych zarówno z tekstami z epoki, jak i nam współczesnymi. Podejmuje refleksję nad recepcją „czwartego wieszcza" na przełomie XX i XXI stulecia, głównie w rocznicowym Roku Norwidowskim 2001.