Królestwo. Dramaty

Dramaty Wiotolda Gombrowicza w nowej, kolekcjonerskiej edycji W niniejszym tomie znajdują się wszystkie sztuki Witolda Gombrowicza:Iwona, księżniczka Burgunda Ślub Operetka A także nie dokończony dramat Historia, odnaleziony wśród pozostawionych przez Gombrowicza rękopisów.

Drugi tom Dramatów zawiera osiem utworów: W małym dworku, Niepodległość trójkątów, Metafizyka dwugłowego cielęcia (wraz z odnalezioną Przedmową), Gyubal Wahazar, czyli Na przełęczach BEZSENSU, Kurka Wodna, Bezimienne dzieło, Mątwa, czyli Hyrkaniczny światopogląd, Nadobnisie i koczkodany, czyli Zielona pigułka. Powstały one w ciągu półtora roku: od stycznia 1921 do lipca 1922. Daniel Gerould zalicza je do dojrzałego okresu twórczości Witkacego

Romantyczny patriotyzm, polski mesjanizm, wpływ jednostki na losy zbiorowości to problemy nie tylko dla historyków literatury. Wydanie z opracowaniem, cytaty, które warto znać, notatki na marginesie, streszczenie.

“Na końcu łańcucha” to dyptyk, w skład którego wchodzą sztuki:
“Na końcu łańcucha” i “Na końcu łańcucha II Twardy gnat, martwy świat”.

To dyptyk o Tytusie Andronikusie i o Hiobie. To dyptyk o człowieniu.

Utrzymana w lekkim tonie, subtelna analiza uczuć budzących się w sercach dwóch młodych par. Lekkość intrygi, zabawne sytuacje, urzekający staroświeckim wdziękiem humor - wszystko to wciąż przyciąga do teatru wierną Fredrze od pokoleń publiczność.

ADiT prezentuje zbiór sztuk z pogranicza thrillera i farsy, w których Anna Burzyńska przedstawia bogaty asortyment męsko-damskich gier, balansujących między niewinnym flirtem i krwiożerczym instynktem. Prawdziwy rollercoaster emocji i wrażeń!
Tragikomiczna konwencja utworów pozwala na wiele sposobów oświetlić nieczystą grę, którą często prowadzą ze sobą bohaterowie sztuk. Jak pisze autorka we wstępie: „(...) sytuacja izolacji stanowi znakomitą, wręcz wymarzoną scenerię i materię dla dramatu, niosąc ze sobą amplitudę emocji i wielość rozmaitych napięć”. Błyskotliwe, nasycone wysokiej próby humorem dialogi stanowią zatem ramy dla pogłębionej, psychologicznej refleksji.
O sztukach Burzyńskiej Józef Żuk Opalski mówił, że „są piekielnie inteligentne, niesłychanie zabawne i pełne teatralnego czaru. (...) Zawsze jest w nich żart, ironia i głębsze znaczenie”. Z kolei według Łukasza Maciejewskiego „czyta się [je] jak najlepszą prozę”, a autorkę wyróżnia „Słuch absolutny, słuch doskonały. Słuch na sens”.
Choć utwory Burzyńskiej z powodzeniem wystawiane były w Polsce i za granicą, ich „teatralny czar” tak samo dobrze sprawdza się... w teatrze wyobraźni czytelników.