Kronika Thietmara

Opowieść o Berlinie w zawrotnym rytmie fokstrota i rewiowych popisów prowadzi przez szalone lata dwudzieste XX wieku i pokazuje miasto w różnych odsłonach. W tętniącym życiem w dzień i w nocy Berlinie spotykamy geniuszy nauki, literatury i sztuki, gwiazdy filmu – od Marleny Dietrich, Leni Riefenstahl i Fritza Langa, przez Bertolta Brechta i Ottona Dixa, po Alberta Einsteina, a także najwybitniejszych polityków, muzyków i sportowców. Berlin szalonych lat 20. XX wieku… Odwiedzamy kina, opery, teatry, kabarety i nocne lokale. Przesiadujemy w restauracjach i kawiarniach. Poddajemy się też urokowi Berlina w świetle dziennym, kiedy można się nim delektować w niespiesznym tempie berlińskiego flâneura. Książka odkrywa nieznane oblicze miasta i kulisy życia wybitnych postaci europejskiej sztuki i kultury tamtych czasów. Wszystko udokumentowane zachwycającymi fotografiami z epoki.

„Autor z perspektywy konstruktywistycznej – a dokładniej TZI, czyli teorii zwrotu inkorporacyjnego – podejmuje zagadnienia zaanonsowane w tytule pracy, egzemplifikując je szczególnie obficie opisem i interpretacją wydarzeń z historii niemieckiego faszyzmu. Miejscami – i to było dla mnie bodaj najbardziej interesujące – widać w tej książce próby tworzenia ogólniejszej teorii socjologicznej przy wykorzystaniu nieklasycznych odmian socjologii wiedzy, w tym zwłaszcza dorobku badaczy toruńskiego UMK. Autor wykorzystuje też szeroko teorie należące do innych nurtów współczesnych teorii socjologicznych. Czuje się on swobodnie na pograniczu filozofii i socjologii demonstrując duże i wszechstronne oczytanie” (z recenzji wydawniczej prof. dr. hab. Mirosława Chałubińskiego). „Ta książka znajdzie czytelników nie tylko wśród socjologów, historyków, kulturoznawców. Jest studium, któremu mało co dorównuje w nowoczesnej literaturze socjologicznej w Polsce. Kontrowersyjna i paradoksalna, innowacyjna, osobista w zdwojonych zaangażowaniach naukowych, literackich, moralnych, owszem, prowokuje w najlepszym tego słowa rozumieniu, do polemiki, debaty, myślenia niestandardowego” (z recenzji wydawniczej prof. dr. hab. Andrzeja Wójtowicza).

Kolorowy Szczecin to najnowszy album Romana Czejarka, znanego kolekcjonera dawnych szczecińskich pamiątek oraz dziennikarza ogólnopolskiego radia i telewizji. Jest to jednak pozycja zupełnie inna od dotychczasowych.

Każdy z nas jest przyzwyczajony do tego, że kiedy sięgamy po archiwalne zdjęcia mamy do czynienia z czarno-białą fotografią. Nic bardziej mylnego! Sto lat temu zdarzały się kolorowe ilustracje. Należały do rzadkości, ponieważ były drogie i wymagały ręcznego nanoszenia kolorów na tradycyjny druk.

Roman Czejarek wybrał ze swojej bogatej kolekcji ponad 150 kolorowych rarytasów. Wszystkie pokazują Szczecin z przełomu XIX i XX wieku, czyli w latach największego rozkwitu. Na zdjęciach uwiecznione zostały: ulice, restauracje, sklepy, statki na Odrze, kościoły, teatry, mosty, dworzec i Wały Chrobrego. Każdą fotografię i kartkę autor opatrzył specjalnym opisem.

Sprawdź, czy poznasz Szczecin sprzed ponad stu lat.





Stettin in Farbe ist der neueste Bildband von Roman Czejarek. Der Autor widmet sich als Sammler der Stettiner Vergangenheit und ist in Polen auch als Radio- und Fernsehjournalist bekannt. Der vorliegende Band unterscheidet sich allerdings von seinen bisher erschienenen Publikationen. Normalerweise handelt es sich bei Archivaufnahmen um Schwarz-Weiß-Fotos. Dass es vor Hundert Jahren auch schon farbige Bilder gab, dürfte für viele eine Überraschung sein. Farbpostkarten waren selten und teuer, denn die üblichen Drucke mussten in aufwändigen Verfahren von Hand koloriert werden. Roman Czejarek hat aus seiner umfangreichen Sammlung über 150 dieser raren Farbpostkarten ausgewählt. Sie zeigen Stettin an der Wende vom 19. zum 20. Jahrhundert, als die Stadt ihre Blütezeit erlebte. Wir sehen die Straßen, Restaurants und Geschäfte der Stadt, Schiffe auf der Oder, Kirchen, Theater, Brücken, den Bahnhof und natürlich die Hakenterrasse. In Begleittexten erklärt der Autor die einzelnen Postkarten.

Eine Reise ins alte Stettin für alle, die die Stadt kennen oder kennenlernen möchten.

Praca jest pierwszą monografią poświęconą relacjom wschodnioniemieckich i PRL-owskich resortów bezpieczeństwa w okresie obowiązywania jedynej całościowej międzyministerialnej umowy o współpracy tychże resortów. Została ona przygotowana na podstawie analizy porównawczej akt obu służb, uzupełnionej o rozmowy ze świadkami opisywanych wydarzeń i procesów, m.in. tajnymi współpracownikami oraz kadrowymi oficerami MSW.
Autor stawia tezę, że wschodnioniemiecka Stasi oraz MSW korzystały z formalnych kontaktów przede wszystkim w celu ochrony i realizacji własnych, a nie bilateralnych interesów, zaś współpraca dwustronna miała ¦ z ilościowego punktu widzenia ¦ minimalny zakres, stanowiąc 2 do 3% wszystkich operacji. Badania autora pozwoliły na podważenie prezentowanej w literaturze tezy o znacznych możliwościach operacyjnych Stasi w PRL i zasięgu jej działań przeciwko ówczesnym władzom. Kwerendy archiwalne umożliwiły prezentację całkowicie nieznanych opinii publicznej rodzajów aktywności MSW skierowanych przeciwko NRD, włącznie z działalnością podwójnych agentów. Kluczowym aspektem monografii jest zakwestionowanie fałszywego wyobrażenia o ilości wschodnioniemieckiej agentury w PRL.

Książka jest pierwszą publikacją w całości poświęconą tajnym badaniom naukowym pułkownika profesora Hubertusa Strugholda prowadzonym na Dolnym Śląsku. W latach 1935-1945 był on dyrektorem Instytutu Badawczego Medycyny Lotniczej Ministerstwa Lotnictwa III Rzeszy w Berlinie (po wojnie tworzył w USA podstawy medycyny kosmicznej). Po nasileniu się nalotów alianckich na stolicę III Rzeszy Instytut został przeniesiony na Dolny Śląsk. Dokąd? - o tym przez długi czas nikt nie miał pojęcia, ponieważ miejsce otoczono ścisłą tajemnicą. Od kilkunastu lat różni polscy autorzy (m.in. J. Lamparska, J. Rostkowski, I. Witkowski) wysuwają niczym nie poparte hipotezy, że prof. Strughold kontynuował swoje badania w podziemiach zamku Książ. Po jakimś czasie J. Rostkowski rozwinął swoje hipotezy - nadal nie poparte żadnymi dowodami - twierdząc, że Instytut przeniesione do tzw. Starego Zamku Książ bądź do Szczawna Zdroju. Różnie polscy autorzy całkowicie bezpodstawnie oskarżali prof. Strugholda, że prowadził zbrodnicze eksperymenty medyczne na Więźniach obozu koncentracyjnego w Dachau. S. Wrzesiński obala te mity i udowadnia (na podstawie wspomnień, publikacji naukowych, niepublikowanych maszynopisów wspomnień byłych niemieckich mieszkańców Dolnego Śląska, sprawozdań powojennych itp.), że Instytut prof. Strugholda przeniesiono z Berlina do pałacu w Rząsinach koło Gryfowa Śląskiego. Przedstawia również dzieje tej rezydencji, która należała m.in. do feldmarszałka Iwana Dybicza, który tłumił powstanie listopadowe w 1831 r. Cennym uzupełnieniem tekstu są liczne zdjęcia dokumentalne i przedwojenne widokówki ukazujące opisywane miejscowości i budynki okolic.  Cennym uzupełnieniem tekstu są liczne zdjęcia dokumentalne i przedwojenne widokówki ukazujące opisywane miejscowości, pałace, zamki i zabudowania fabryczne.

Historia związku Goethego z Charlottą von Stein intryguje do dziś nie tylko ze względu na posmak obyczajowego skandalu, ale także jako opowieść o miłości kryjącej w sobie pytania, na które ciągle trudno znaleźć odpowiedzi. Historycy literatury próbują tłumaczyć tę relację za pomocą prostego interpretacyjnego klucza: on – młody szalony poeta, ona – jego muza, która dzięki statecznemu charakterowi i wyższej społecznej pozycji miała go przysposobić do życia dworskiego, umożliwiając tym samym artystyczny i intelektualny rozwój, który uczynił zeń potem klasyka. Niniejsza praca odchodzi od tego schematu. Analiza olbrzymiego korpusu jego miłosnych listów prowadzi do wniosku, że ich romans był rodzajem spektaklu, który opierał się wprawdzie na autentycznych przeżyciach i emocjach, ale wynikające z nich role i zachowania za sprawą wyobraźni i performatywnych możliwości medium pozwalały się formować i przekształcać, tak jak chciało pisarskie ego poety. Adorując panią von Stein na listowym papierze, Goethe wstępował na scenę, na której był jednocześnie reżyserem, scenografem i suflerem.