Łapy precz od żartów

Bajki cholernie aktualne i życiowe. Obfite w seks. Zaskakujące na końcu. Ale i ciekawe na początku. Język współczesny, potoczny. Łatwy do konsumpcji przez rzesze mało oczytanych. Wszystko to mogło się wydarzyć, ale nie musiało. Dzieciom raczej bym nie czytał. Wystarczy zostawić książkę na stole i wyjść. Same przeczytają.
Stefan Friedmann, aktor Bajki Jerzego A. Masłowskiego połknęłam jednym tchem. Idealnie trafiły w moje poczucie humoru. Szczególnie rozbawiły mnie pierwsza – o gadającym kocie, i ostatnia – o aniołach. Świetna rozrywka na popołudnia i wieczory.
Joanna Bartel, artystka kabaretowa Proponuję: jedno opowiadanie w niedzielę wieczorem i dobry humor na kolejny tydzień gwarantowany.
Krzysztof Respondek, aktor i piosenkarz, artysta kabaretowy (kabaret RAK) Podobno Bozia, by nasze ziemskie bytowanie uczynić znośnym, dała nam sen, nadzieję i… śmiech. Tego ostatniego nie zabraknie Państwu przy lekturze Bajek dla dorosłych. Pełne absurdalnego humoru historie ze zdumiewającą puentą wprawiają w dobry nastrój. Brawa dla autora za wyjątkową wyobraźnię i czerpanie garściami ze skarbnicy purnonsensu.
Lidia Stanisławska, piosenkarka, pisarka, felietonistka, aktorka

To historia śmieszna taka, o pościgu i o znakach. Ale żeby ją zrozumieć, czytać znaki trzeba umieć.

Zbiór dowcipów i humorystycznych opowiastek zaczerpniętych ze skarbnicy kultury żydowskiej. Zgromadzone według klucza tematycznego anegdoty nie tylko śmieszą czytelnika, ale i są również źródłem informacji o tradycji, obyczajach, nakazach religijnych, stosunku do pieniędzy, polityki, pracy i zabawy Żydów zamieszkujących Polskę i inne kraje europejskie. Wiele historyjek jest związanych z wielką emigracją Żydów do Ameryki i próbą ułożenia sobie życia w zupełnie nowych warunkach. Przysłowiowy żydowski humor jest pełen mistyki i filozoficznej głębi, dlatego nie tylko bawi, ale i pozwala lepiej zrozumieć przedstawicieli narodu, który tak wiele wniósł do kultury Polski.

Trzeci tom opowiadań przedwojennych Stefana Wiecheckiego WIECHA, bodaj najbardziej warszawskiego z warszawskich pisarzy. W szczegółach znajdziecie próbkę. A ten tom zawiera zdecydowaną komplaet utworów o tematyce żydowskiej opublikowanych przez WIECHA w latach 1932-33 drukowanych w dzienniku "Dobry Wieczzór" a później "Dobry Wieczór. Kurier Czerwony" Tylko niektóre z nich były przedrukowywane w sześciu książkach, jakie Wiech wydał przed wojną. Wioiększość tekstów jest publikowana po razz pierwszy w formie książkowej. Zzam,ieszczono w tym tomie także teksty o charakterze reporterskim.

Uważam Wiecha za jednego z najlepszych polskich pisarzy współczesnych, niewyczerpanego w pomysłach i zajmującego wyjątkową postawę moralną. O Wiechu można nawet powiedzieć, że jest wielkim filozofem.
Michał Choromański

Kto czyta Wiecha ten się uśmiecha

Pan Burmistrz z Pipidówki. Powieść z życia autonomicznego Galicji wydano w Krakowie w roku 1887. Jest to znakomita satyra na życie społeczności prowincjonalnego miasteczka galicyjskiego u schyłku wieku XIX. Tytułowa Pipidówka - określenie to wprowadził autor w noweli Karykatury (1868) - stanowi tło historii burmistrza Pociąglewicza. Jak zwykle u Bałuckiego, mamy tu korowód barwnych typów, świetnie opisaną grę ambicji i snobizmów, wielkich marzeń i partykularyzmów.

Premierowe wydanie znakomitych felietonów popularnego satyryka, poety, piosenkarza i kompozytora, autora cyklu „Listy do pana hrabiego” oraz komentatora „Szkła kontaktowego” emitowanego na antenie TVN24.


Daukszewicz reprezentuje specjalny rodzaj ostrego, a jednocześnie językowo powściągliwego humoru. Podejrzewamy go o życzliwość wobec ludzi, ale nie chcielibyśmy być przedmiotem jego opisu. To rzadki gatunek: nie można nazwać go drapieżnym, ale groźny jest – a przy tym ginący i zasługujący na pełną ochronę.

Prof. JERZY BRALCZYK


Ta książka demaskuje Daukszewicza. Pisuje teksty do gazety dla myśliwych, a oni nawet się nie domyślają, że reprezentuje ukrytą opcję wędkarską. Niby o spacerach po lesie, o spotkaniach ze zwierzętami, a tak naprawdę wpływa na podświadomość. Masowe oddawanie sztucerów i przerzucanie się na spinningi to nie przypadek – to efekt dobrze zawoalowanej działalności K. Daukszewicza. Proszę przeczytać i się przekonać.

ARTUR ANDRUS


„Prosto z ambony” zilustrowano rysunkami zmarłego w 2015 roku Juliana Bohdanowicza.



Krzysztof Daukszewicz tak mówi o swojej najnowszej książce:



Drogi Czytelniku, „Prosto z ambony” to zbiór moich felietonów i humoresek, które były zamieszczane w latach 2007-2016 w miesięczniku „Łowiec Polski”. Jeden z komplementów, jakie otrzymałem w tym czasie, nie wiem czy nie najważniejszy, brzmiał tak: „Panie Krzysiu, od momentu kiedy pan zaczął pisać do »Łowca« i pana felietony zaczęła czytać moja żona z moją mamą, nie mam w domu żadnych kłopotów z przedłużaniem prenumeraty tego pisma”. Mam nadzieję, Drogi Czytelniku, że z Tobą stanie się podobnie.