Pan Burmistrz z Pipidówki. Powieść z życia autonomicznego Galicji

Matěj urodził się w sierpniu 1951 roku. A raczej brutalnie wypchnięto go na świat pełen nieobliczalnych stryjków, bojowniczych ciotek, sąsiadek mieszających w wannie sałatkę ziemniaczaną, bezkompromisowych trenerów boksu, wyjących przenikliwym falsetem germanistek i innych udręk, od których z pewnością by oszalał, gdyby nie one. Babcie.

Subtelna babcia Irena, której dzieciństwo upłynęło w klasztorze, płynnie mówi po francusku, czyta wnukowi Szekspira, zachwyca się baletem rosyjskim i grecką filozofią.

Babcia Maria, zagorzała komunistka, chleb smaruje palcem, z nikim się nie certoli i każdą chorobę leczy winem domowej roboty, bez względu na to, czy niedomaga dorosły, czy dziecko.

Matěj zabiera nas w swoje lata szkolne, zbuntowaną długowłosą młodość (która zahacza o Londyn ´69 i Grecję lat 70.) i dorosłość, aż do aksamitnej rewolucji w 1989 roku. Jak zwykle u Šabacha, w tej podróży towarzyszą nam ciepły uśmiech i nostalgiczna łezka.

Petr Šabach urodził się w sierpniu 1951 roku. Wszelkie podobieństwo do prawdziwych osób i zdarzeń jest przypadkowe…

Czwarty tom opowiadań przedwojennych najbardziej warszzawskiego z pisarzy Stefana Wiecheckiego WIECHA. W tym tomie publikujemy komplet opowiadań żydowskich z lat 1934-36 drukowanych pierwotnie w dzienniku "Dobry Wieczór! Kurier Czerwony!" Zdecydowana większość jest publikowana w formie ksiązkowej po razz pierwszy dzięki drobiazgowej pracy edytora Roberta Stillera. W szczegółach znajdziecie próbkę!

Wiech to gentleman, szalenie dowcipny, nigdy jadowity, często wzruszający. Jego felietony są wynikiem obserwacji bardzo uważnej, pracy w swoim rodzaju całkiem twórczej i na wskroś oryginalnej.
Maria Jasnorzewska
Kto czyta Wiecha ten się uśmiecha!

MACIEJ ŻURAWSKI – dziennikarz telewizyjny, reżyser filmów dokumentalnych. Autor powieści kryminalnych: „Czarna wołga” oraz „Molo śmierci”.

STANISŁAW SZELC – Człowiek, mąż, ojciec. Satyryk. Artysta kabaretowy i radiowy. Aktor teatralny i filmowy. Wielbiciel „Mistrza i Małgorzaty” Michaiła Bułhakowa. Wielki Wezyr Wszystkiego, Krynica albo Lądek Mądrości. Ojciec Założyciel Stowarzyszenia Mędrców Wrocławskich.
Jak rzyć – ku zdziwieniu być może niejednego Czytelnika pisownia absolutnie poprawna i nie należy mylić tytułu z kwestią słynnego „paprykarza”: Jak żyć? (chociaż...) – to książka lekka, łatwa i przyjemna w formie, choć w treści czyhają pułapki w postaci odniesień do zdarzeń wywołujących co najmniej refleksję. Dzięki jednak specyficznemu poczuciu humoru Stanisława Szelca nawet te dramatyczne skądinąd sytuacje stają się „oczywistą oczywistością”, by zacytować „klasyka” języka polskiego, stają się tym, czym są, wolne od jakże ciągle polskiego cięrpiętnictwa, a na drugim biegunie – co zdaje się współcześnie dominować – wolne od lansu. Również Maciej Żurawski, przepytując Stanisława Szelca, zadbał, byśmy w tym de facto wywiadzie rzece nie natrafili na nudną biografię. Są więc w książce i smakowite kąski z życia Stanisława Szelca, ale i nie tylko jego, a to już za sprawą licznego i barwnego kręgu jego znajomych. A kogóż on nie zna! Wielu z nich wniosło pisemny wkład do książki, a wśród nich znajdziemy postaci znane ze świata kultury, sztuki etc. Mało kto potrafi tak swobodnie i bezpiecznie dla odbiorcy zarysować kawał historii, tej polskiej, nie nadymając się przy tym. Tak więc, kto ma naturę poznawczą – nie ma przeciwwskazań. Kto lubi wysublimowany humor – a jakże! Kto lubi plotki – no przecież wszędzie może je znaleźć… Wyszło na to, że lektura dla każdego, a już ku szczególnej uciesze tych, którzy „zasłuchiwali się” w „Studiu 202”, radiowej Trójce, zaśmiewali się do łez na występach kabaretu Elita czy też sycili się duchową strawą podczas spektakli Teatru Kalambur. I niech tak będzie.




Nie wiem, czy ktoś zdecyduje się napisać coś na kształt wstępu do tej książki, na wszelki wypadek zrobię to ja.
Po pierwsze primo: kłaniam się nisko i podlizuję memu Przyjacielowi, Wielkiemu Urodą, Konstrukcją Fizyczną i Fantastycznym Poczuciem Humoru – Maćkowi Kaczmarskiemu, bez którego to wstrząsające dzieło umarłoby w jakiejś szufla­dzie na suchoty. Natomiast po drugie primo pragnę zwrócić uwagę ewentualnych Szanownych Czytelników na fakt, że najczęściej używanym przeze mnie słowem jest wyraz „pamiętam” (i pochodne). Używam go, gdyż z radością stwierdziłem, że po­mimo zgrzybiałego wieku tak dużo pamiętam, ale także ze zdumieniem odkryłem, że jeszcze cokolwiek pamiętam…
Stanisław, z tego, co pamiętam, bodajże Szelc

Doskonale wiem, jakie spustoszenie w organizmie zdrowego na pozór człowieka czyni nałogowe czytelnictwo, książek zwłaszcza. Już jako małe dziecko popadłem w ten haniebny nałóg i od tego czasu ponosiłem same straty. Utraciłem włosy, za przyczyną chirurgów ślepą kiszkę oraz prostatę, a przecież elegancki dżentelmen tę ostatnią powinien mieć. Dlatego apeluję, abyście, Drodzy Moi, nie zawracali sobie głowy tekstem między okładkami. Wystarczy, jeśli obejrzycie fajne fotografie. Zachęcam natomiast do kupowania tego „dzieła”, gdyż uzyskane w ten podstępny sposób środki płatnicze przeznaczę na hulaszczy tryb życia, w towarzystwie podobnych do mnie degeneratów.
Z wyrazami szacunku dla pięknych koni i szybkich kobiet
Stanisław Szelc
PS
Ot sklerotyk, przypomniałem sobie, że coś jednak mam – sztuczne kolano mianowicie...

Niewinny Pastuszek, autor bajek, udaje się do wielkiego miasta, by wydać swoją pierwszą książkę. Napotyka wiele przeszkód. W odszukaniu właściwego wydawcy pomaga mu krasnoludek Tutejszy.
„Jak wydać książkę w Krainie Smoków” to groteska i satyra w konwencji bajki na temat sytuacji, w jakiej znajdują się obecnie debiutujący polscy autorzy. Jest to powiastka zarówno dla starszego, jak i młodszego czytelnika.
Zabawne ilustracje wykonała Jolanta Jaworska.
Agnieszka Korol to specjalistka od smoków. Zna ich obyczaje i cechy charakteru. A o Krainie Smoków wie tyle, jakby w niej mieszkała.

„Pięknie się czyta, lubię ten poziom humoru zakrapianego ironią i inteligentną szyderą”. „Zrobił mi pan dzień”. „Bardzo śmieszne to co Pan pisze, ale jak tak się zastanowić to w sumie smutne”. „Panie Krzysiu! Ratuje Pan moją psychikę swoimi tekstami. Czytam Pana żeby nie zwariować”.
To typowe opinie Czytelników po zderzeniu się z felietonami Skiby. „Polska bez gaci” to wybór najlepszych felietonów gwiazdy rocka i prześmiewcy, prowokatora i happenera Krzysztofa Skiby. Niektóre z nich miały miliony wyświetleń. Skiba swoimi tekstami ratował nas i Polskę w czasach gdy świat się zatrzymał, a rozum poszedł na spacer.

Czy w każdym absurdzie jest głębszy sens?

Euzebia Wichajster, dzięki interwencji swojego anioła stróża, trafia do Zgromadzenia Sióstr Herbalistek, gdzie wkrótce robi zawrotną karierę jako siostra Konoppia. Wraz z pozostałymi dwunastoma zakonnicami prowadzi pogotowie dla przypadków beznadziejnie absurdalnych. Dokuczliwe uczulenie na polityków, ustawicznie puszczane gazy, maskowane obecnością skunksa, tasiemiec w brzuchu miłośnika zwierząt i wegetarianina, gryząca wagina czy wirtualny ogon, który strąca porcelanę ze stołu - to tylko niektóre absurdy, z którymi przyjdzie jej się zmierzyć. Konoppia, przy pomocy nieziemskiej energii i ziołowych mikstur kuracyjnych, walczy z głęboko skrywanymi demonami swoich „pacjentów”.

Z listu jednej z „pacjentek”:

Swego czasu moją rodzinę dotknął bardzo wstydliwy problem. Za moją namową napisał o tym do Siostry mój dwudziestoczteroletni syn, uzależniony od pornografii. Nie mógł ułożyć sobie życia z żadną normalną dziewczyną, ponieważ reagował już na zupełnie inne podniety,
a każda konfrontacja z rzeczywistością sprowadzała się do beznamiętnych kontaktów
i idących za tym zaburzeń erekcyjnych. I Siostra wtedy mu zorganizowała terapeutyczny wyjazd do studia, gdzie takie filmy kręcą. To było studio XXX i Siostry chrześniak (już nie pamiętam imienia) pracował tam jako sufler.