Liryki Szeptu

Wyobraźnia językowa Wojciecha Zamysłowskiego jest wyobraźnią całkowicie i bezwzględnie rozgłębionej przez język przestrzeni: bardziej uwikłanej i (jeżeli mogę tak powiedzieć) „splamionej” architektonicznie niż samą architekturą wiersza wzmacnianej i fortyfikowanej. Obcujemy z projektem spełnionej babelicznej utopii, z bardzo ryzykowną, a poprzez to – arcyświeżą próbą poematu wizualnego. Przypomina się wielkie przestrzenne pisarstwo oraz osiągnięcia poezji wizualnej Stanisława Czycza, między innymi legendarny Arw. Przypomina się literacki bunt Bursy. Przypomina się Norwid. Zamysłowski potrafi te długi „kapitalizować”, a to znaczy – po równo – i pożytkować, i uniejednoznaczniać.
Karol Samsel

Tożsamość bohatera tej książki konstytuuje się w rozproszeniu, między dyskursami. Pamiętajmy przy tym, że słowo „dyskurs” pochodzi od łacińskiego „discurere”, które oznacza „biec w różne strony”. Wojciech Zamysłowski, a za nim jego liryczne alter ego, rozbiega się właśnie, wychodzi z siebie. Lub inaczej: próbuje się odnaleźć na przecięciu różnych języków, rejestrów, perspektyw. Zobaczcie sami, jakaż to gonitwa!
Marcin Orliński

Boska Breveria jest próbą spojrzenia na świat doczesny i pośmiertny ze współczesnej perspektywy. Poetycka forma nawiązuje do kliszy ,,Boskiej Komedii" autorstwa Dantego i na płaszczyźnie determinizmu egzystencjalnego nie wiele się różni. Nadaje jej bardziej współczesną formę literacką. Wiersz a czasami rymowana proza mieszają się ze sobą jak białe i ciemne plamy ludzkiej natury.
,,Boska Breveria" podziela dantejskie wartości i analizuje ontologiczne aspekty ludzkiego bytu. Utwór składa się z trzech podstawowych części: piekła, czyśćca i nieba, z podziałem każdej na 20 części (pieśni). W odróżnieniu od średniowiecznego geniusza opisującego historyczne tło epoki i ich przedstawicieli, swoje ideały niniejsza pozycja koncentruje na innych zagadnieniach. Akcentuje historyczne wydarzenia i związane z nimi postacie. Skupia się na twórcach i roli, jaką odegrali w dziejach, wielu z nich dopiero po śmierci Dantego. Poza wspólną dla obu autorów admiracją języka poezji, autor ,,Boskiej Breverii" jest zafascynowany wszelkimi formami aktywności artystycznej i jej przedstawicielami. Stawia odwieczne pytania filozofii, wiary i w tym kontekście zwraca uwagę na istotne zagadnienia nauki.

Zbyszku,
przeczytałem z pożytkiem od tych minidystychów zrobiło się mnie więcej, posługujesz się słowem, pod- i zasłowem, wokółsłowem, międzysłowem, podszewką znaczenia, słowem wielomownym i wieloznacznym, skromnym, prostym, a jakże bogatym, spoza zapętleń słowa, pytań elementarnych, zaciekawień, oczy- i nieoczywistości otwierają się perspektywy zgoła niepoetyckie, jakie? filozoficzne, bywa, że socjologiczne, zbiorowe i prywatne, my wobec nich, oni (one) wobec nas emocjonalne, praktyczne, służące poznaniu czyli – jak to w poezji bywa – jakbyś zdrapywał z garnuszka emalię – obijasz go? chcesz się, zdrapując emalię, dostać do metalu? bo pod emalią siedzi istota? czytam to z pocałowaniem ręki, to jest akuratne multum in parvo – tak bym scharakteryzował ten zbiór.
Piotr Szewc

Tomik CYKADY – wiersze miłosne, to spojrzenie na świat i relacje pomiędzy ludźmi oczami bezgranicznej miłości. Zmysłowe i pozazmysłowe widzenie otoczenia, w którym ciało i dusza człowieka podążają ku pięknu, a niebo buduje drogę w sercu człowieka. W tej unikatowej poezji jest miejsce zarówno na erotyzm, metafizykę jak i głęboką refleksję nad barwami życia.

Dopełnieniem poezji autora CYKAD jest malarstwo Ewy Dembe Kunkowskiej. Obrazy są odzwierciedleniem stanów emocjonalnych malarki i spojrzeniem na świat wnętrzem. W krainie tej zmysły i duchowość wzajemnie się przeplatają, podobnie jak u autora wierszy R. H. Jakubowskiego. W symbiozie z naturą człowiek odkrywa siebie i miłość, kiedy serc naszych gałązki w duszę jedną pniem drzewa pod niebem się zrosły.

Rzadkiej urody jest najnowsza książka Danuty Gałeckiej-Krajewskiej. Czyta się ją inaczej niż zwykłe zbiory poezji, jest to bowiem stado wierszy-kruków krążących nad tobą, które się dopominają: zacznij dostrzegać niezauważane dotąd pożywki i trucizny tego świata; pomyśl, jak się mają do twojej w nim obecności; poczuj to. Piotr Müldner-Nieckowski

Saga rodzinna-ludzka i owadzia-rozpisana na wersy. Drzewo genealogiczne,które czasem traci logikę-wtedy geny puchną jak po użądleniu,a korzenie gęstnieją,plączą się , duszą .W tomie Eweliny Kuśki rodzinne milczenie nabrzmiewa jak cisza przed burzą a groza szlifuje ostrza.