Luneta i radar

Jedzenie, w którym ucieleśnia się dialektyczny związek naszej biologicznej indywidualizacji z naszą społeczną tożsamością, pozwala nam prześledzić procesy, które stanowią o specyfice relacji między nimi w naszych czasach postkapitalizmu i ponowoczesności. Na pierwszy plan wysuwa się tu symboliczne znaczenie pola emocjonalnego otaczającego ciało i związane z nim czynności.

Fragment Wprowadzenia

Książka cenionego autora podręczników akademickich w przystępny sposób ukazuje zagadnienie antropologii społecznej w kontekście ewolucji człowieka. Po raz pierwszy przetłumaczona na język polski, zawiera słowo do polskiego czytelnika. W skondensowanej formie przedstawia ważną rolę antropologii społecznej w zrozumieniu zmian zachodzących w technologii, zdobywaniu pożywienia, wymianie dóbr, rodzinie i pokrewieństwie. Polecana zarówno studentom, jak i wszystkim zainteresowanym tą fascynującą gałęzią antropologii.

Wielkich filozofów poznaje się po tym, że czytamy ich zawsze.
Roman Ingarden nakłania do refleksji o naturze człowieka, dotykając tematów ponadczasowych. Wskazuje kierunki myślenia o tym, kim jesteśmy dla siebie, czym wyróżniamy się w przyrodzie, jak sobie radzimy z czasem i przemijaniem, kiedy czujemy się wolni, czym jest odpowiedzialność.
Sięgając po Książeczkę o człowieku, czytamy o sobie.

Planet Earth is 4.5 billion years old. In just a fraction of that time, one species among countless others has conquered it. Us. We are the most advanced and most destructive animals ever to have lived. What makes us brilliant? What makes us deadly? What makes us Sapiens?

In this bold and provocative book, Yuval Noah Harari explores who we are, how we got here and where we’re going. Sapiens is a thrilling account of humankind’s extraordinary history – from the Stone Age to the Silicon Age – and our journey from insignificant apes to rulers of the world.

'Unbelievably good. Jaw dropping from the first word to the last' Chris Evans, BBC Radio 2

Ci spośród nas, którzy posiadają mnóstwo zboczeń, tym się różnią od człowieka uczciwego i prawego, że ozdabiają swe ciała przeróżnymi szkaradnymi malunkami. Oszuści, rabusie, podpalacze, złodzieje, próżniacy, włóczędzy, zabójcy, pederaści i prostytutki traktują tatuaże jak spis swoich przeszłych występków oraz zapowiedź zbrodni zamierzonych. Nierzadko są wśród tych zdobień rysunki lubieżne, które recydywiści każą sobie wykłuwać w miejscach nieprzyzwoitych, a także sekretne znaki, stosowane przez członków tajnych stowarzyszeń. Zwyczajem tym przestępcy niemało przypominają ludy dzikie i pierwotne, a nie bez znaczenia pozostaje fakt, że większość z nich wywodzi się z niższych stanów. Autor tego naukowego dzieła ów zwyczaj opisał, a także liczbami, przykładami i rysunkami swoje obserwacje poparł, ażeby o ich prawdziwości nikt wątpić nie mógł.

W kwietniu 1982 roku Wade Davis, antropolog z Harvardu, wsiada do nocnego pociągu do Bostonu i otwiera kopertę. Wyciąga z niej plik pieniędzy, bilet lotniczy na Haiti i wyblakłą fotografię przedstawiającą ubogiego rolnika. To Clairvius Narcisse, człowiek-zombie, uznany za zmarłego i pogrzebany w latach sześćdziesiątych, lecz na powrót żyjący w haitańskiej społeczności. Davis wyrusza na Haiti, by rozpocząć naukowe śledztwo, którego celem jest odkrycie toksyny zmieniającej człowieka w zombie. Po zagłębieniu się w kulturę vodoun, będącą haitańską odmianą religii voodoo, i doświadczeniu mistycznych obrzędów wpada na trop dwóch trucizn pozyskiwanych z ryb i płazów. Pierwsza wywołuje stan zbliżony do śmierci klinicznej, druga odwraca ten proces, jednak trwale uszkadza mózg, pozbawiając daną osobę własnej woli i indywidualnej tożsamości. Co jednak najbardziej fascynujące – z obu chętnie korzystają władze wioski. Wąż i tęcza to nie tylko zdumiewająca historia o procesie zombifikacji, ale przede wszystkim o podróży w najbardziej pierwotne zakątki ludzkiej duchowości. Autor doskonale kreśli fenomen krwawych rytuałów vodoun, które stają się punktem wyjścia do zrozumienia doświadczonej brutalnym kolonializmem historii Haiti. „Davis zawsze jest pomiędzy: pomiędzy językami antropologii, reportażu i powieści przygodowej. Ale przede wszystkim pomiędzy światami: magii i racjonalności. Mało kto umie pisać o magii, roślinach i nauce tak przejrzyście jak on.” Mateusz Marczewski