Makbet

Klasyka literatury polskiej i światowej w starannym wydaniu z przypisami i ilustracjami – to książka, którą warto mieć w swojej domowej biblioteczce i do której warto wracać.

Seria Ilustrowana klasyka to klasyczne publikacje kanonicznych twórców, wydane w oryginalnej szacie graficznej. Każda z książek wydanych w tej serii została wzbogacona ilustracjami, dzięki czemu lektura książki staje się atrakcyjniejsza. Tytułowi bohaterowie dramatu Williama Shakespeare’a Romeo i Julia spotykają się zupełnie przypadkowo i równie nieoczekiwanie zakochują się w sobie. Jednak ich miłość już od samego początku wystawiona zostaje na poważną próbę. Zakochani należą do skłóconych ze sobą rodów, co powoduje, że uczucie staje się dla nich „zakazanym owocem”. Bohaterowie nie poddają się jednak presji rodzin i z odwagą starają się walczyć o swoją miłość i siebie samych. Dramat Shakespeare’a to książka piękna i przejmująca. Nieodłącznie splecione są w nim ze sobą: miłość i nienawiść, dobro i zło, prawda i kłamstwo, odwaga i tchórzostwo, wielkość i ułomność.

Skąpiec to klasyczna komedia, napisana prozą, w pięciu aktach. Została tutaj zachowana jedność czasu i miejsca, ale nie akcji. Najważniejsze problemy poruszane w utworze to krytyka skąpstwa, lichwiarstwa i tyranii oraz charakterystyka stosunków rodzinnych panujących w XVII-wiecznej Francji. Dramat jest doskonałym przykładem komedii obyczajowej i komedii charakterów, farsy oraz satyry na ludzkie przywary.

Molier (Moliere) (1622-1673) – właśc. Jean-Baptiste Poquelin, najwybitniejszy komediopisarz francuski, pochodzący z szanowanej paryskiej rodziny mieszczańskiej. W dzieciństwie otrzymał gruntowne wykształcenie, a jego największą pasją był teatr. Jako aktor był uwielbiany przez wyższe sfery, a nawet doceniany przez samego króla, zyskał miano „bawiciela dworu”. W życiu osobistym Molier nie zaznał szczęścia. Zmarła dwójka z trojga jego dzieci, a sam dramatopisarz chorował na gruźlicę. Zmarł, wskutek krwotoku, na scenie podczas spektaklu Chory z urojenia. Poza Skąpcem do jego najwybitniejszych dzieł należą: Świętoszek, Don Juan czy Mizantrop.

Kompletne wydanie Skąpca Moliere’a w klasycznym tłumaczeniu Tadeusza Boya Żeleńskiego, bez cięć w treści, przygotowaliśmy z myślą o uczniach – nie tylko zastosowaliśmy czcionkę ułatwiającą czytanie oraz wygodne marginesy, dzięki czemu wzrok nie męczy się szybko, ale także uzupełniliśmy tekst o przypisy, wyjaśniające trudne lub archaiczne zwroty. Ponadto wydanie zawiera opracowanie z biogramem autora, streszczeniem, kluczową dla utworu problematyką oraz najważniejszymi pojęciami z zakresu literaturoznawstwa, które dotyczą Skąpca oraz epoki, w której powstał. Opracowanie pomoże nie tylko w przygotowaniu do lekcji i do sprawdzianu, ale także będzie doskonałym materiałem powtórkowym przed egzaminem maturalnym. Seria Lektury wydawnictwa Pumilio powstaje pod opieką merytoryczną redaktorki prowadzącej, dr Agnieszki Wójtowicz-Zając, literaturoznawczyni, która dba o wysoki poziom opracowania tekstu, zgodny z podstawą programową.

Żaden inny utwór sceniczny nie przysłużył się bardziej sprawie międzynarodowego proletariatu aniżeli Tkacze Gerharta Hauptmanna. Przez całe dziesięciolecia dramat ten wzruszał i uświadamiał, skłaniał do zadumy i refleksji, radykalizował i jednoczył ludzi ciężkiej pracy…
Józef Kozłowski, „Pamiętnik Literacki”, 1978 r.


Wrażenie, które wywarł ten dramat, nie da się po prostu opisać. To nie sztuka robiona dla teatru, to arcydzieło twórcze opisane krwią serdeczną i dlatego na widzach tak potężne wrażenie uczyniło. Widziałem w pierwszych rzędach foteli panów z tzw. lepszej klasy ocierających łzy po kryjomu, kobiety zaś pod obuchem tego protestu głodnych i obdzieranych ze skóry były tak moralnie przybite, że to uczucie malowało się na ich twarzach.
„Naprzód”, 1904 r.


Pięćdziesiąt lat od krwawych w skutkach zamieszek temat powstania tkaczy podejmuje w swoim dramacie niemiecki pisarz Gerhart Hauptmann. Początkowo spisuje sztukę w zniemczonym dialekcie śląskim tytułując ją De Waber, jednak niedługo potem wydaje ją po niemiecku pod tytułem Die Weber. Interesujące z historycznego punktu widzenia informacje o buncie Hauptmann ma okazję uzupełnić opowieściami o pracy w zakładach tkackich i wyzysku tej grupy społecznej przekazywanymi w rodzinie, bowiem dziadek pisarza pracował w jednej z takich fabryk w Malinniku. W efekcie powstaje dzieło wybitne, stanowiące sztandarowy przykład dramatopisarstwa naturalistycznego, z całą gamą nowoczesnych rozwiązań dramaturgicznych. Mimo pierwotnego zakazu wystawiania sztuki Hauptmanna na deskach teatrów publicznych, spowodowanego licznymi kontrowersjami wokół dramatu, w dwa lata po ukazaniu się zostaje on odegrany w Deutsches Theater w Berlinie i odgrywany jest po dziś dzień w wielu teatrach europejskich. Kilkanaście lat później, w roku 1912, Hauptmann zostaje laureatem literackiej Nagrody Nobla za „wybitnie płodną i różnorodną twórczość”, a Tkacze stają się jednym z jego najbardziej znanych utworów.
Ze wstępu Magdaleny Chrobok

Niniejsza antologia powstała w innym państwie i w innym czasie. Trwał akurat „cudowny” okres pandemii, który dziś, po napaści Rosji na Ukrainę, wspominamy z lekką nostalgią. I oczywiście gdyby ta antologia powstawała dziś, wyglądałaby zupełnie inaczej. Dramaty zebrane w tej antologii wciąż jednak pozostają aktualne, tak jak problemy, które niepokoiły autorów w 2020 roku. Wiele z nich wręcz zyskało na aktualności.
Antologia zawiera 10 nieopublikowanych dotąd w języku polskim rosyjskich dramatów, które pokazują nam Rosję toczoną przez szereg problemów, Rosję na chwilę przed moralnym rozpadem, który ziścił się 24 lutego 2022 roku.