Media w edukacji

Planowanie oświatowe w aspekcie prognoz rozwoju kraju ma u nas charakter stricte ideologiczny, a więc adaptacyjny, czyli taki sam, z jakim mieliśmy do czynienia w okresie PRL. Dominuje tu normatywna funkcja założeń i zasad polityki oświatowej, koncentrująca uwagę władz na określaniu celów i treści kształcenia i wychowania z uwzględnieniem stosunku szkolnictwa do spraw nauczania religii. [...] Po trzydziestu latach transformacji mamy w polskiej polityce oświatowej naprzemienność normatywnych imperatywów władzy politycznej w procesie wychowawczym szkół bez jakiegokolwiek odwołania do Konstytucji III RP [...]. Nie ma zatem w polityce oświatowej ani planowania oświatowego, które musiałoby odbywać się na podstawie naukowych badań i analiz kluczowych dla edukacji czynników, ani prognozowania oświatowego mającego na celu przewidywanie przyszłych zjawisk na podstawie także naukowych danych, gdyż żaden z ministrów nie wie, jak długo będzie mógł realizować własny (w sensie własnego zaplecza partyjnego) projekt oświatowy.
Ze Wstępu
Autor od wielu lat diagnozuje brak uspołecznienia szkół i stawia tezę, że ostatnio przeprowadzona reforma ma charakter radykalnej zmiany, której celem jest przywrócenie praktykowanych wcześniej rozwiązań, ale również stanowi ona w sferze filozoficzno-ideologicznej zwrot w kierunku konserwatyzmu. Rekonstruuje przebieg zdarzeń prowadzących do tej „kontrrewolucji” oraz dowodzi, że jest to konsekwencja sposobu prowadzenia od trzydziestu lat polityki oświatowej.
*
Publikacja ma naukowy charakter i została przygotowana przy wykorzystaniu bogatego materiału źródłowego, reprezentującego różne rodzaje wiedzy. Autor konsekwentnie uzasadnia swoje (często kontrowersyjne) tezy. Odwołuje się nie tylko do aktualnego stanu badań w pedagogice, lecz także korzysta z literatury socjologicznej, politologicznej, antropologicznej i innych.
Z recenzji prof. dr. hab. Romana Lepperta

Różnorodne ćwiczenia ułatwiające naukę języka angielskiego. Za pomocą tej książki dziecko pozna pierwsze słówka dotyczące tematów: My family, My classroom, Farm animals, My clothes, Colours.

Arteterapia dla dzieci i młodzieży. Scenariusze zajęć może stanowić cenną pomoc dla nauczycieli, pedagogów, metodyków, arteterapeutów oraz studentów wielu specjalności pedagogicznych, edukacji artystycznej i arteterapii. Z tej publikacji, jak z przewodnika, mogą korzystać wszyscy, którzy prowadząc różne grupy zajęć, poszukują prostych i atrakcyjnych metod pracy, dających uczestnikom radość tworzenia i zwiększających efektywność działań twórczych.
Książka składa się z dwóch części. Pierwsza ma charakter teoretyczny i wprowadzający – pozwala na poszerzenie i usystematyzowanie wiedzy dotyczącej arteterapii. Natomiast część druga zawiera scenariusze zajęć wraz z dokumentacją fotograficzną, ujęte w trzech blokach tematycznych: Zmysły, Cztery pory roku i Interakcje. Uczestnikami proponowanych warsztatów mogą być dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym oraz młodzież licealna.

Książka zawiera ćwiczenia wprowadzające do nauki pisania oraz ćwiczenia w pisaniu kolejnych liter alfabetu jako elementów składowych wyrazów. Każdej literze przyporządkowane jest jedno lub kilka zwierząt, które są przedstawione na kolorowych ilustracjach. Na temat każdego z nich dziecko znajdzie w niniejszej publikacji ciekawy wierszyk. Może również dla odprężenia pokolorować sylwetki zwierząt zamieszczone na każdej stronie.

Prezentowana praca zawiera m. in. badania autorki dotyczące wpływu procesu terapeutycznego na stopień autyzmu i rozwój psychoruchowy. Celem badań było także określenie związku między stopniem autyzmu a poziomem i profilem rozwoju psychoruchowego dzieci. Wyniki tych badań mogą być zastosowane przez terapeutów w ich pracy z osobami dotkniętymi autyzmem, a także w diagnozie i profilaktyce tej choroby. Książka adresowana do specjalistów zajmujących się problematyką autyzmu, studentów oraz rodziców dzieci dotkniętych tą chorobą.

Nauczycieli obarcza się odpowiedzialnością za słabości edukacji także wtedy, kiedy źródła tych słabości mają charakter ponadindywidualny, systemowo-strukturalny. To rodzi w nich poczucie niesprawiedliwości, wzbudza lęki o przyszłość edukacji w skali globalnej i obawy o własny los. Coraz częściej izolują się w swej prywatności, zawodowe zaangażowanie ograniczając do koniecznego minimum. Chronią resztki swojego świata przed wszechogarniającym wpływem konsumeryzmu, biurokracji i pozoru. Chcą dobrze pracować, w godziwych warunkach i przy minimum stabilności życiowo-zawodowej. Mają przy tym poczucie wyjątkowości swego zawodu. Na ogół silnie się z nim utożsamiają i chcieliby czerpać elementarną satysfakcję z wykonywanej pracy. Coraz trudniej im to jednak przychodzi w realiach oświatowych, w których uczniowie traktowani są jak klienci, proces kształcenia ulega daleko idącej pragmatyzacji, a rozwijanie uczniowskiego myślenia zastępowane jest ćwiczeniem pamięci i sprawnościami testowymi. Takie są potrzeby społeczne, wykreowane w procesie zawłaszczania życia codziennego przez mechanizm transakcji kupna i sprzedaży. Zderzenie tych potrzeb z nauczycielskim pojmowaniem sensu własnej roli i realnymi możliwościami działania coraz częściej wzbudza w nich poczucie bezradności.

Z zakończenia