Między Nami Liberałami

Kazimierz Bąbiński (1896-1970) należał do pokolenia, które ofiarnym, żołnierskim czynem torowało drogę do Polski Niepodległej. Był żołnierzem I Brygady Legionów, uczestnikiem walk o Lwów i wojny 1920 roku. W II RP kontynuował służbę wojskową, doszedł w niej do stopnia podpułkownika i stanowiska dowódcy 5 pułku piechoty Legionów, którym dowodził podczas kampanii wrześniowej. Należał do tej grupy oficerów, której los powierzył kierowanie siłami zbrojnymi Polskiego Państwa Podziemnego w okupowanym kraju. Członek Komendy Głównej ZWZ-AK, komendant , pod pseudonimem `Luboń` Wołyńskiego Okręgu Armii Krajowej. Jego postać kojarzy się przede wszystkim z 27. Wołyńską Dywizją Piechoty AK, której był organizatorem i pierwszym dowódcą. Uczestnik podziemia poakowskiego, współtwórca organizacji wojskowo-politycznej Niepodległość - kryptonim NIE, przez kilka lat więziony. Wybitny oficer i dowódca, jeden z tych, którzy swą wierną służbą `dobrze zasłużyli się Ojczyźnie`.

Walerij Karbalewicz jest jednym z najbardziej znanych białoruskich politologów, doktorem nauk historycznych. Przez wiele lat był wykładowcą akademickim, a obecnie prowadzi niezależną działalność polityczną i analityczną. Ma na swoim koncie ponad 300 publikacji dotyczących wewnętrznej i zagranicznej polityki Białorusi, w tym liczne artykuły poświęcone białoruskiemu systemowi politycznemu i osobie jego twórcy – Aleksandrowi Łukaszence.

Aleksandr Łukaszenko jest w Polsce powszechnie kojarzony jako „ostatni dyktator Europy”, który uczynił z Białorusi swego rodzaju muzeum ZSRR wyposażone w dawno już w innych krajach europejskich zapomniane „eksponaty”, chociażby centralne planowanie w gospodarce… W toku lektury tej książki czytelnik, krok po kroku, odkrywa meandry i niuanse sposobu myślenia białoruskiego przywódcy, co dla obywatela państwa już od ponad 20 lat demokratycznego może być ciekawą przygodą intelektualną. Dla starszych czytelników będzie to zapewne wyprawa do znanej im sprzed lat rzeczywistości PRL, dla młodszych – świat zupełnie już egzotyczny, czyli próba wyobraźni.

Wiadomości z życia brytyjskiej rodziny królewskiej wciąż podbijają media, miliony osób na całym świecie codziennie śledzą z zaciekawieniem wszystkie doniesienia zza bram Buckingham Palace.

Monarchowie nie gotują. Nie ubierają się samodzielnie, nie nalewają sobie picia ani nie ścielą łóżka. Podobno przyszły władca Królestwa, jego posiadłości i terytoriów, nawet nie wyciska sobie sam z tubki pasty do zębów, gdyż zadanie to należy do jednego z czterech jego kamerdynerów, który nakłada pastę na królewską szczoteczkę ze zdobionego srebrnego dozownika. Oficjalnie zdementowano za to inną słynną legendę o „rozpieszczaniu członków rodziny królewskiej”, zgodnie z którą każdego ranka przed księciem Walii stawiano siedem gotowanych jaj uszeregowanych według ich twardości, każde opatrzone cyfrą oznaczającą liczbę minut gotowania, tak aby mógł każdego spróbować i wybrać najbardziej mu odpowiadające.

Szczodrze sponsorowany przez swoich poddanych brytyjski dwór zatrudniał rzesze kucharzy, pokojówek, lokajów, mamek, nianiek, ogrodników, sekretarzy i urzędników. Pielęgnowane przez stulecia rytuały dworskie miały na celu utrwalenie wizji monarchy jako osoby wyjątkowej, ważniejszej niż prezydenci czy milionerzy. A jak lepiej to osiągnąć, niż udowadniając, że przyziemne czynności nie przystoją monarsze. Na usługach królowej przez długi czas była choćby pomocnica, która podawała monarchini wachlarz w sypialni, nalewała wodę do mycia rąk i zdejmowała rękawiczki. Ale już wkładanie monarchini obuwia i zdejmowanie go było domeną paziów. Tak było przez wieki, tak jest również dziś.

Nawet obecnie tysiące osób czuwają codziennie nad maksymalnym komfortem zaledwie kilkorga osób z rodziny królewskiej. Co ciekawe, z czasem liczba pracowników rosła – dwór Elżbiety II zatrudnia dziś bowiem blisko 1200 osób, podczas gdy jej babka, królowa Wiktoria miała ich „zaledwie” 921.

Świadectwo kariery wielkiego człowieka i artysty.

10 stycznia 2016 roku świat stracił legendę, bez której muzyka nigdy nie będzie taka sama. ZiggyStardust, Changes, Under Pressure, Let`s Dance, Fame, Heroes i oczywiście Starman to sztandarowe utwory Davida Bowiego, muzyka, którego sposób bycia zadomowił się w naszej świadomości na dobre, równolegle z jego twórczością. Pisał lub nagrywał praktycznie ze wszystkimi - od Iggy`ego Popa, przez Freddiego Mercury`go, aż do Johna Lennona. Sprzedał 136 milionów albumów, dysponował jedynym w swoim rodzaju głosem, a jego twórczość wywarła znaczny wpływ na wielu wykonawców, takich jak Nirvana czy Franz Ferdinand.

Starman. Człowiek, który spadł na ziemię to interesujące podsumowanie kariery Davida Bowiego. Każdy epizod jego kariery został opisany z niezwykłą dbałością o szczegóły, a liczne anegdoty sprawiają, że Starmana czyta się jednym tchem. Autor nie idealizuje artysty, nie tworzy sztampowej laurki, natomiast sprawia, że bohatera tej książki nie sposób nie lubić, nawet jeśli nie jest się jego fanem.

To już drugie wydanie monumentalnej biografii Davida Bowiego - ikony popkultury, nonkonformisty, jednego z najważniejszych muzyków wszech czasów.

***

Brytyjski dziennikarz muzyczny Paul Trynka zastanawia się nad rozmiarami zadziwiającej androgynii, która uczyniła z Bowiego prawdziwego człowieka lat siedemdziesiątych. Tej biografii bardzo blisko do miana totalnej. Nad książką Starman. Człowiek, który spadł na ziemię pochyliłem się z prawdziwą przyjemnością.

- The New York Times

Do rozwoju kultury europejskiej przyczyniło się wiele kobiet. Jeśli były wybitnymi poetkami, malarkami lub aktorkami, ich dorobek jest powszechnie znany. Mniej wiadomo o tych, które szeroko rozumianą działalność kulturalną organizowały, inicjując różne ambitne przedsięwzięcia, patronując im lub wspierając je fi nansowo. Wybitną przedstawicielką tej grupy była bohaterka niniejszej książki – hrabina Friederike von Reden. Ta niemiecka szlachcianka, wychowana w Ameryce Północnej, była od 1802 roku żoną pruskiego ministra Friedricha Wilhelma von Redena, zasłużonego dla rozwoju górnictwa i hutnictwa na Śląsku. Redenowie mieli posiadłość w Bukowcu w Kotlinie Jeleniogórskiej, gdzie powstał ogród krajobrazowy na wzór angielski, z gospodarstwem rolnym w stylu tzw. farmy ozdobnej. Szczególny urok tego miejsca sprawił, że nawet po śmierci hrabiego w 1815 roku przyjeżdżała tu chętnie arystokracja pruska, artyści i ludzie nauki. Wykorzystując walory krajobrazowe Bukowca, a także dobre kontakty z dworem pruskim, hrabina stworzyła w swoim majątku ważne centrum kulturalno-religijne. Do jej najbardziej spektakularnych działań należały: sprowadzenie kościoła Wang do Karpacza Górnego i koordynacja akcji osiedlania emigrantów religijnych z Tyrolu w Mysłakowicach i Sosnówce.

Książka Jensa Orbacka rozświeca ciemności. To zapisana z ogromną wrażliwością opowieść o odkrywaniu rodzinnej przeszłości – po to, by ją zrozumieć i by się uwolnić od jej trującego wpływu. Autor rekonstruuje historię swojej matki, Niemki pochodzącej z rodziny od pokoleń mieszkającej na Pomorzu, która wiosną 1945 roku doświadczyła wielokrotnych gwałtów ze strony przechodzących przez ten teren Sowietów. Powrót do przeszłości daje okazję do szukania odpowiedzi na pytania o zbiorową i indywidualną odpowiedzialność, o więzi między pokoleniami, a także o relacje między wysiedlonymi Niemcami i obecnymi mieszkańcami tych terenów, które stały się dla nich „małą ojczyzną”.