Moja niepodległość

Otrzymanie właściwej pomocy w sytuacji zagrożenia życia lub zdrowia jest prawem każdego człowieka. Pomoc ta powinna być bardzo zaawansowana, specjalistyczna i udzielona w możliwie najkrótszym czasie. Obowiązkiem każdego państwa jest zorganizowanie takiego systemu ochrony zdrowia, który będzie mógł spełnić te wymagania i zagwarantować obywatelom realizacje ich prawa. Współczesne ramy pojęcia bezpieczeństwa podlegają stopniowemu rozszerzaniu, warunkując wykształcanie się nowych obszarów badawczych, miedzy innymi na płaszczyźnie ekonomicznej, ekologicznej, informatycznej, ideologicznej, kulturowej czy zdrowotnej. Niniejsza publikacja stanowi swoistą próbę przedstawienia bezpieczeństwa zdrowotnego, którego zapewnienie jest jednym z podstawowych celów systemu ochrony zdrowia w Polsce, a które wymaga zarówno aktywności zbiorowej, jak i jednostkowej. Powyższy cel realizowany jest przede wszystkim za pośrednictwem systemu instytucji ochrony zdrowia - w analizowanym przypadku 105. Kresowego Szpitala Wojskowego. Zadaniem administracji każdego rządu jest zapewnienie warunków i możliwości  dających gwarancję realizacji prawa do ochrony zdrowia, dostępu do świadczeń medycznych na równych zasadach, ale także wspieranie różnorakiej aktywności, w tym indywidualnej, mającej na celu ochronę zdrowia, na przykład dzięki działaniom promocyjnym na rzecz wojskowej służby zdrowia, która działą dla żołbnierzy Wojska Polskiego i cywilnych obywateli naszego kraju. Fragment wstępu

Czym jest i jak się tworzy "demokratyczna tożsamość polityczna"? Jakie czynniki ją kształtują po upadku dyktatorskich reżimów? Jakie są możliwe konsekwencje tego upadku dla rodzącej się demokracji, a jakie dla kolejnej dyktatury? Jak różnicują się postautorytarne społeczeństwa i tworzona w nich tożsamość polityczna w zależności od tego, czy są one zorganizowane pluralistycznie, czy hierarchicznie? Jaka rolę gra przy tym zmiana pokoleniowa? Głównym przedmiotem prezentowanych tu badań były mechanizmy i czynniki kształtowania się pamięci, ujmowanej jako podstawowy budulec tożsamości jednostkowych i zbiorowych. Omawiane zjawiska analizowano porównawczo, na podstawie badań przeprowadzonych w Niemczech, Polsce i Francji.

Publikacja „Dyplomacja i polityka. Rosyjsko-polski słownik przekładowy E – K” stanowi naturalną kontynuację części pierwszej słownika wydanego w 2019 roku. Po czterech latach lubelska badaczka przedstawia czytelnikom kolejną część swojej pracy leksykograficznej. Już pierwsza część słownika dowodziła solidnego warsztatu naukowego jej autorki. Nie jest zatem żadnym zaskoczeniem wysoki poziom części kolejnej. Na ten ostatni składają się – w mojej opinii – trzy czynniki. Pierwszy – sięgnięcie przez autorkę po najnowszą metodologię leksykografii przekładowej, drugi – wykorzystanie starannie wybranego materiału tekstowego i trzeci wreszcie – doskonała znajomość języka rosyjskiego. Słownik, jak pisze autorka we wstępie, adresowany jest do szerokiego grona odbiorców. Już nawet pobieżna jego lektura potwierdza, że wszystkie podane w nim informacje mogą, ale nie muszą, być przydatne każdemu użytkownikowi. Ten bardziej wymagający znajdzie w słowniku szczegółowe informacje dzięki czytelnie przyjętej symbolice: ten mniej wymagający, nie sięgając do wskazówek, łatwo znajdzie poszukiwana parę przekładową. Zresztą funkcji tego słownika nie należy ograniczać wyłącznie do tłumaczenia tekstów specjalistycznych. Sprawdzi się on znakomicie nie tylko w nauczaniu języka w sferze dyplomacji i polityki, ale także jako bogaty zasób wiedzy językowej dotyczącej tej sfery.

Analiza zawartości „Rosyjsko-polskiego słownika przekładowego. Dyplomacja i polityka, E – K” utwierdza mnie w przekonaniu, iż w przypadku tego typu prac najlepszym rozwiązaniem jest opracowanie monoautorskie. Wtedy to użytkownik otrzymuje konsekwentną realizację określonej koncepcji leksykograficznej na każdym poziomie organizacji słownika. To oczywiste, że (s)tworzenie tego ostatniego przez jednego autora stanowi prawdziwe wyzwanie, ale – jak widać – jest wykonalne i przynoszące znakomity efekt.

Z recenzji dr hab. Andrzeja Charciarka, prof. UŚ

Stanisław Schimitzek (1895–1975) – wyższy rangą urzędnik Ministerstwa Spraw Zagranicznych w II RP. Podczas II wojny światowej wyemigrował na zachód Europy (m.in. do Francji, potem do Portugalii). W trakcie tej tułaczki spisał Dziennik, w którym komentował (niekiedy w typowy dla siebie sarkastyczny sposób) stosunki panujące w MSZ przed wybuchem światowego konfliktu, a po wrześniu 1939 r. – bieżące wydarzenia z Rumunii oraz Francji (do jej upadku w czerwcu 1940 r.), gdzie przebywał w charakterze urzędnika państwa polskiego na uchodźstwie. W jego zapiskach pojawiają się znane osobistości ówczesnej polityki, m.in. Józef Beck, Władysław Raczkiewicz, gen. Bolesław Wieniawa-Długoszowski. Schimitzek w swym Dzienniku zawarł spostrzeżenia, które stawiają dotychczasowe ustalenia historyków w nowym świetle, a dotyczą np. działań prominentnych polityków, oficerów wojskowych czy zdarzeń wojennych.

W czasie pokoju Beck prowadził życie bardzo wygodne. Zazwyczaj wstawał koło 12–13 w południe, pracował godzinę, po południu wypoczywał do 17-ej czy 18-ej, po czym, jeśli nie miał [zebrań?] towarzyskich wieczorem pracował do 20-ej tj. przyjmował najczęściej u siebie w domu, urzędników, dyplomatów itp. Dużo czasu zajmowali „przyjaciele”, którzy przychodzili z najrozmaitszymi sprawami osobistymi. Trzeba powiedzieć, że Beck cierpiał na bezsenność i dlatego wieczorem po kolacji musiał do późnej godziny przetrzymywać swych urzędników tj. sekretarzy: Michała Łubieńskiego.
Fragment Dziennika 1939–1940

Pełna biografia sekretarza stanu Henry’ego Kissingera, napisana przez autora bestsellerowego Leonarda da Vinci, ukazuje jego rolę w świecie polityki.
Według badań przeprowadzonych przez Instytut Gallupa zanim w 1973 roku Henry Kissinger objął urząd sekretarza stanu, był najbardziej znanym i uwielbianym człowiekiem w Ameryce, który wpłynął na wyobraźnię ludzi na całym świecie. Jednakże Kissinger miał też przeciwników w wielu kręgach opinii publicznej, od liberalnych intelektualistów po konserwatywnych aktywistów. Z niniejszej książki dowiemy się też, jak cechy charakteru sekretarza stanu wpływały na prowadzoną przez niego politykę zagraniczną.
Pierwsza pełna biografia Kissingera powstała na podstawie rozmów, jego prywatnych zapisków i tajnych notatek, a także ponad stu pięćdziesięciu wywiadów, między innymi z byłymi prezydentami Stanów Zjednoczonych i klientami jego firmy consultingowej. Ta wyjątkowo wciągająca, wypełniona zaskakującymi informacjami historia ukazuje wszystkie oblicza barwnego polityka, od prześladowanego przez nazistów żydowskiego chłopca, przez sekretarza stanu męczącego się w toksycznej relacji z Richardem Nixonem, po znanego na całym świecie biznesmena.
„Bezgranicznie fascynująca biografia... genialne i poruszające studium władzy”.
„The New York Times”
„Ukazuje Kissingera jako jednego z najważniejszych graczy na międzynarodowej scenie politycznej, a jednocześnie odsłania jego słabości. Nie sposób się oderwać”.
Peter Jennings, ABC News
„Doskonale opracowana, barwnie opisana i niezwykle interesująca historia człowieka, który w trudnych czasach wiódł nieprzeciętne życie”.
„The Boston Sunday Globe”

In the book, the reader will be introduced to a collection of analyses on the multifaceted issue of pandemics from monodisciplinary and interdisciplinary perspectives. The juxtaposition of research perspectives allows for a comparison of legal, social and psychological science approaches. The pandemic phenomenon under study thus gains a deeper perspective and allows for a comprehensive recognition of meanings and consequences.