Mózg i serce - magiczny duet

Wojskowa Izba Lekarska jest samorządem zawodowym – zrzeszającym 4033 lekarzy, w tym 305 lekarzy dentystów i 11 lekarzy z podwójnym prawem wykonywania zawodu lekarza i lekarza dentysty – powołanym na mocy ustawy z 17 maja 1989 r. o izbach lekarskich. Posiada status odpowiadający izbom okręgowym, wyróżniają ją jednak pewne cechy wyjątkowe. Działa jako jedyna izba okręgowa na terytorium całego kraju. Jej siedzibą jest miasto stołeczne Warszawa.
Wyjątkowość Wojskowej Izby Lekarskiej wynika przede wszystkim z faktu, iż skupia w swoich szeregach lekarzy i lekarzy dentystów wojskowych noszących mundur żołnierza WP i tych, którzy są oficerami, ale już zakończyli służbę czynną, jak również lekarzy i lekarzy dentystów niebędących żołnierzami, którzy na trwałe związali jednak swoją karierę zawodową z podmiotami leczniczymi Ministerstwa Obrony Narodowej. Wojskowa Izba Lekarska jest zatem reprezentantem bardzo szczególnego środowiska lekarzy i lekarzy dentystów, którzy podczas pełnienia służby muszą łączyć cechy dwóch profesji – lekarskiej i żołnierskiej.
Cechy środowiska wojskowo-lekarskiego determinują niewątpliwie aktywność WIL, która nie tylko sprawuje pieczę nad należytym i sumiennym wykonywaniem zawodu lekarza, ale angażuje się też w działania związane z kształceniem i rozwojem zawodowym lekarzy wojskowych oraz funkcjonowaniem Służby Zdrowia WP.

Czy można przeszczepić ludzką duszę? Początki zimnej wojny przyniosły światu nie tylko wyścig kosmiczny, ale także zacięte współzawodnictwo w dziedzinie medycyny. Chirurdzy po obu stronach żelaznej kurtyny rywalizowali o to, kto pierwszy dokona udanej transplantacji nerki czy serca. Pewien amerykański naukowiec miał jednak ambitniejszy pomysł: przeszczepić mózg. Robert White przeprowadził tysiące operacji, wypracował ratujące życie techniki neurochirurgiczne, do dziś stosowane w szpitalach. Doktor White, podobnie jak doktor Jekyll, miał również drugą tożsamość. W swoim laboratorium toczył zawziętą batalię, planując operację, która pozwoliłaby duszy żyć pomimo śmierci ciała. Jego wieloletnie próby, w tym przeszczepy głów małp, przysporzyły mu sławy, ale też wrogów, zwłaszcza wśród obrońców praw zwierząt. Książka Doktor White i jego głowy uświadamia, jak skomplikowane i mroczne było oblicze innowacji, które dziś pozwalają ocalić życie pacjentów. To intrygująca opowieść o śmiałych eksperymentach na granicy fantastyki naukowej i praktyki medycznej. „Brandy Schillace wzięła na warsztat najcudaczniejszy i najbardziej skomplikowany etycznie epizod w historii medycyny i wyrzeźbiła z niego pełną niuansów, przemyślaną opowieść. Właściwie nie sposób się od niej oderwać. Zaręczam wam: jeśli macie w głowie (czy gdzie bądź) mózg, uznacie tę książkę za fascynującą”. Mary Roach, autorka książki Sztywniak. Osobliwe życie nieboszczyków, zamieszczonej na liście bestsellerów „New York Timesa” „Porywająca opowieść o doktorach bawiących się w Boga, o nauce idącej w szranki z ideologią oraz o losie kuszonym na każdym kroku”. Robert Kolker, autor książki W ciemnej dolinie. Rodzinna tragedia i tajemnica schizofrenii „Frapujące i niepokojące spojrzenie na skomplikowany świat badań naukowych oraz na jednego z najbardziej kontrowersyjnych praktyków w dziedzinie medycyny”. „The Columbus Dispatch” „Schillace ukazuje złożoną osobowość doktora Roberta White’a. Był on religijnym, ambitnym, egotycznym innowatorem, który rzucił wyzwanie nieomal każdej normie – w tym samej definicji życia – dążąc do wypracowania nowej, niesamowitej procedury chirurgicznej”. Luke Dittrich, autor książki Eksperyment. Opowieść o mrocznej godzinie w dziejach medycyny Dr BRANDY SCHILLACE, wcześniej muzealniczka i wykładowczyni uniwersytecka, dziś jest redaktorką naczelną czasopisma „Medical Humanities”, należącego do „British Medical Journal”. W jego ramach prowadzi podcast poświęcony zagadnieniom sprawiedliwości społecznej. Jest autorką dwóch książek: Death’s Summer Coat: What the History of Death and Dying Teaches Us About Life and Living oraz Clockwork Futures: The Science of Steampunk. Jej badania zaprowadziły ją do katakumb, na cmentarze ofiar cholery, do laboratoriów badawczych i muzeów medycyny, od Nowego Jorku po Londyn, od Oslo po Moskwę.

Jakie choroby leczono psim sadłem?
Na czym polegało zamawianie choroby?
W czym miało pomóc kobietom parzenie nóg w gorącej wodzie?

Stefan Giebocki opisuje przedwojenną pracę wśród ludności robotniczej i chłopskiej. Codzienną walkę z epidemiami chorób zakaźnych, skutkami przerywania ciąży, szerzącymi się chorobami wenerycznymi, zabobonami oraz symulantami. Ukazuje trudną sytuację pacjentów, którzy ¬– pozbawieni pracy i możliwości leczenia – umierali w męczarniach.

W 1913 r. alzacki lekarz, filozof, teolog, muzykolog i niezrównany odtwórca dzieł Bacha zabrał swoje ukochane pianino i wraz z żoną, Heleną Breslau, wyruszył do Afryki Równikowej. Pisał: „Chciałem być lekarzem, aby móc pracować nie mówiąc. Podczas wielu lat pełniąc z przyjemnością funkcję profesora teologii i kaznodziei nadużywałem słów. Teraz moja nowa działalność będzie polegała nie na mówieniu o religii miłości, lecz na jej urzeczywistnianiu”. W Lambaréné (w dzisiejszym Gabonie) założył szpital. W 1952 r. otrzymał za swoją działalność Pokojową Nagrodę Nobla. Nazywał się Albert Schweitzer.
Kilkadziesiąt lat później w to samo miejsce przybyła wraz z mężem polska kardiolog, Halina Kalejta-Petrykowska. W szpitalu mieli pracować przez dwa lata. Zostali sześć.
Moja Afryka to bardzo osobiste spojrzenie na Afrykę Równikową oczami pracującego tam lekarza. Piękna, wyważona opowieść o niezwykle intensywnym momencie życia i realizacji idealistycznego marzenia. Jest w niej mądrość, pokora i Afryka.

This book is the New York Times Number One Bestseller. The Sunday Times Number one Bestseller. Finishing this book and then forgetting about it is simply not an option...Unmissable. (New York Times). At the age of thirty-six, on the verge of completing a decade's training as a neurosurgeon, Paul Kalanithi was diagnosed with inoperable lung cancer. One day he was a doctor treating the dying, the next he was a patient struggling to live. When Breath Becomes Air chronicles Kalanithi's transformation from a medical student asking what makes a virtuous and meaningful life into a neurosurgeon working in the core of human identity - the brain - and finally into a patient and a new father. What makes life worth living in the face of death? What do you do when when life is catastrophically interrupted? What does it mean to have a child as your own life fades away? Paul Kalanithi died while working on this profoundly moving book, yet his words live on as a guide to us all. When Breath Becomes Air is a life-affirming reflection on facing our mortality and on the relationship between doctor and patient, from a gifted writer who became both.

Tom zredagowaliśmy w konwencji historycznej, poczynając od lat I wojny światowej, tj. zaangażowania toruńskich lekarzy w działania niepodległo­ściowe, przez okres międzywojenny, miesiące niemieckiej Zbrod­ni Pomorskiej 1939–1940 i kolejne lata II wojny światowej. Wie­lu z nich służyło w Toruniu i przeszło przez tutejszy VIII Szpital Okręgowy, a w czasie wojny pełniło wysokie funkcje w struktu­rach Polskiego Państwa Podziemnego i jego Armii Krajowej, jak np. płk dr Zygmunt Gilewicz czy płk dr Leon Strehl. Część była zaangażowana również w prace Polskiego Czerwonego Krzyża, bo przed wojną, w jej trakcie i po 1945 roku wojsko bardzo blisko współpracowało z PCK.

Podobnie jak w pierwszych dwóch tomach mocną stroną pu­blikacji są unikalne fotografie, szczególnie te wykonane ex tempo­re, dokumentujące ważne wydarzenia lub wycinki z codzienności naszych bohaterów.
Fragment Słowa wstępnego