Msze Święte Gregoriańskie I Wieczyste

Święta Teresa z Ávila radziła: „Patrzcie na Ukrzyżowanego, a wszystko wyda wam się lekkie”. Kiedy przechodzimy śladami drogi krzyżowej naszego Pana, doznajemy umocnienia na naszej drodze krzyża. Im głębiej zanurzamy się w tajemnice Męki, tym mocniej doświadczamy radości Zmartwychwstania. Szczęśliwi, którzy idą za Jezusem. Z Nim i w Nim odniosą zwycięstwo.

Ta książka powstała przypadkiem. Przeglądałem w komputerze różne porozpoczynane szkice, sięgnąłem również do materiałów już opublikowanych, i wtedy niejako automatycznie narzucił mi się pomysł dokończenia rozpoczętych i przeredagowania już skończonych tekstów na temat Reguły św. Benedykta. Jestem przekonany, że nasza Reguła zawiera w sobie niezwykły potencjał, który także i dziś może, a nawet powinien być wykorzystany do budowania lepszego, bardziej chrześcijańskiego świata. Przede wszystkim jako tekst, który uczy nas, w jaki sposób mamy służyć Bogu, a zatem spełniać nasz podstawowy ludzki obowiązek. Jeśli zostanie on rzetelnie wypełniony, wszystko inne, co jest nam jeszcze potrzebne, przyjdzie, wraz z Bożym błogosławieństwem. Kiedy zastanawiamy się nad przemianą, która dokonała się wraz z przybyciem na polskie ziemie uczniów św. Benedykta, zasadniczym problemem jest postawienie właściwego pytania. Odpowiedź, nawet jeśli niekompletna, będzie na pewno interesująca, być może nawet wskaże kierunek, w którym powinna postępować dalsza refleksja. Jak zatem sformułować to pytanie dotyczące przemiany? Myślę, że trzeba zapytać o to, co na ziemiach polskich znalazło się wraz z mnichami, coś im właściwego, przez nich ukochanego, a co potem stało się dziedzictwem, czyli wspólnym dobrem, i przez to w jakimś sensie wymknęło się mnichom spod kontroli. Z pewnością nie jest to architektura (budowano już wcześniej, a kunszt budowniczych grodów zadziwiał przybyszów); nie możemy mówić o uprawie roli, ponieważ Słowianie ziemię uprawiali już wcześniej nawet w sposób prymitywny. Wydaje się, że możemy wskazać na symbol, który markuje zwrot cywilizacyjny, powiedziałbym nawet cywilizacyjny skok. Takim symbolem jest psałterz, który wraz z braćmi dotarł na nasze ziemie i pozostał na niej aż po dzień dzisiejszy. Jak jednak rozumieć słowo „psałterz”? Mylilibyśmy się, utożsamiając go jedynie z księgą biblijną. Mówiąc o psałterzu, jeśli chcemy pozostać wierni Tradycji, mamy na myśli to wszystko, z czego on wyrósł, co wokół psalmów się rozgrywa, co one wyrażają, czemu służą, całą tę rzeczywistość, która dzięki nim nieustannie jest aktualizowana. Psalmy są gramatyką spotkania z Bogiem. Powiedzenie, że zawierają modlitwy, jest nie do końca odpowiednie, ponieważ nie są tylko modlitewnikiem, ale czymś znaczenie bardziej pojemnym - pomagają w obliczu Stwórcy przepracować i na nowo włączyć w pieśń ku Jego chwale całą historię jednostek i narodów, blasków i cieni, radości i rozpaczy. W psałterzu jest wszystko. Nic zatem dziwnego, że ten, który go czyta, wchodzi na nową drogę i wszystko wokół niego ulega totalnej przemianie, skoro wszystko może zostać włączone w hymn Bożej chwały. Psałterz to wszystko, co związane jest z modlitwą, co jej służy, do niej prowadzi, na jej ścieżkach pozwala wytrwać, zatem jest pod każdym względem fundamentem. Aby zrozumieć lepiej o czym mowa, możemy studiować odpowiednie fragmentu Reguły św. Benedykta, mam tutaj na myśli przede wszystkim jej dziewiętnasty rozdział. Zanim jednak do niego przejdziemy, zastanowić się należy, co będziemy rozumieć przez cywilizację, aby stało się jasne na końcu, dlaczego mowa o cywilizacji psałterza... Szymon Hiżycki OSB

„Duch Jezusa” to zbiór medytacji na temat cnót kardynalnych w Ewangeliach, powstałych w 1896 r., komentarzy do czerech Ewangelistów, datowanych na 1901 r. oraz wczesnych i późniejszych medytacji nad Ewangelią (1905 r. oraz 1914-1915r.). Niezwykle sugestywne pasusy, charakterystyczne dla lectio divina, nabierają charakteru medytacji, intymnej rozmowie z Bogiem, opartej na niesłychanej wrażliwości. Pisane z pokorą, w kruchości, świadomości własnych ograniczeń, noty, mające nieraz cechy uniesień mistycznych. Karol de Foucauld otwiera przed czytelnikiem wrota źródeł chrześcijaństwa. Życiu zgodnie z Ewangelią. Służby bliźniemu, kimkolwiek jest – ubogiemu, ostatniemu, a także wrogowi. Miłości do nieprzyjaciela. Okrywania ducha wspólnoty. Szczególnie te doświadczenia – dzielenia się Słowem Bożym we wspólnocie. Praktykowanie obowiązków chrześcijanina – słuchania Słowa Bożego, posłuszeństwa mu i głoszenia tym, którzy go jeszcze nie znają, przewijają się przez karty dzieł duchowych Karola de Foucauld.

Druga część porywających rozważań misterium krzyża autorstwa kaznodziei Domu Papieskiego. Ukazuje on niezwykłość i zupełnie oszałamiające skutki dla nas wydarzenia krzyża. Mówi o paradoksalnej naturze zwycięstwa nad złem, jakie tam się dokonało. Odrzuca wyobrażenia zagniewanego czy obrażonego Ojca, którego rzekomo śmierć Syna na krzyżu miała przebłagać. Wskazuje, że Ojciec i Syn razem przeżywali mękę i razem wstąpili na krzyż. Bóg cierpiał i cierpi ciągle w swoim ciele, jakim jest Kościół. A krzyż jest owocem jego nieskończonej, niepojętej miłości do człowieka, a nie dumy czy gniewu. Pierwotne wersje tych tekstów zostały wygłoszone w Bazylice św. Piotra w obecności Ojca Świętego Jana Pawła II. "Ludzie, chcąc być niezależni od Boga, stali się więźniami nienawiści i śmierci. Znaleźli się w sytuacji, w której miłość Ojca nie mogła w nich zamieszkać, dlatego Syn Boży – aby w tych okolicznościach dotrzeć do ludzi – stał się Człowiekiem. Cierpiał okrutnie i umarł gwałtowną śmiercią po to, aby od tej pory także cierpienie i śmierć ludzkich istnień zostały przepojone miłością Ojca. Wiele ludzi umarło przed i po Chrystusie, ale nigdy żaden człowiek nie umarł tak jak to uczynił Jezus, żaden człowiek nie nadał własnej śmierci tak głębokiego znaczenia całkowitego przylgnięcia do woli Ojca. Jezus przez ofiarę synowskiej miłości i dobrowolnej zgody odwrócił znaczenie śmierci w kierunku prawdziwego życia. Odtąd śmierć nie jest już przepaścią, ale mostem. Człowiek, popadając w grzech i śmierć, przekonuje się, że również w nich oczekuje na niego Ten, który go stworzył". [fragment książki] Raniero Cantalamessa należy do zakonu kapucynów, jest kaznodzieja Domu Papieskiego. Prowadzi rekolekcje i wygłasza konferencje na całym świecie. Jego książki zostały przetłumaczone na wiele języków. Związany jest z Odnową w Duchu Świętym.

„Gdyby Bóg stworzył nowy program nauczania dla ludzkiej rasy – taki, który zapewniłby kontynuację naszego życia na tej planecie – zapewne Nadzieja byłaby lekturą obowiązkową. Mądra i radosna proza Andrew Harvey'a wyjaśnia niezbędny związek pomiędzy duchową praktyką a radykalnym działaniem. Jest jednak czymś więcej. Sprawia, że chcemy zakasać rękawy i wziąć się do pracy. Namawia, by zmiana pochodziła z naszego wnętrza lub – jak powiedział Ghandi – byśmy byli pokojem, który pragniemy ujrzeć w świecie. Prorocy na przestrzeni dziejów mówili o tym, o czym mówi Andrew Harvey, ale nigdy językiem tak pasującym do naszych czasów. W swoim marzeniu o pokoju na świecie Harvey dołącza do szeregu wielkich mędrców i radykałów”. Elizabeth Lesser, współzałożycielka Omega Institute i autorka książki pt. „Masz w sobie siłę” „Andrew Harvey jest jednym z najbardziej ujmujących myślicieli i pisarzy zajmujących się mistyczną świadomością na naszej planecie. Święty Aktywizm jest nowym – najbardziej duchowym – globalnym przejawem religijności. Jego założenia zawierają w sobie, a nawet usuwają na drugi plan, społeczny i moralny aktywizm. Nowe pokolenie widzi, czuje i poszukuje w ramach nowych Działań Pokojowych, programu opartego na miłości i radykalnym włączeniu, którego podstawy są doświadczane w najgłębszych zakamarkach duszy i poprzez nie wyrażane. Praktyczna, skuteczna i kluczowa rozprawa i wezwanie; zaiste, jest to lektura obowiązkowa! To nie tylko nadzieja, ale także pomoc i zdrowie przyszłej ludzkiej rasy!” Biskup Carlton D. Pearson, autor książki pt. „The Gospel of Inclusion”, „W czasach dobrobytu możesz przespać całe życie, wyobrażając sobie, że odpowiedzialnością Boga jest utrzymywanie nigdy niekończącej się zabawy i usługiwanie ci na wszelkie możliwe sposoby. W obliczu prawdziwego zagrożenia, nie ma nadziei na utrzymanie tego typu samozadowolenia i poczucia uprawnienia. Kończy się fantazja, że Boskość istnieje po to, być dać ci to, czego pragniesz. Powoli, boleśnie, ale z coraz większą prawdziwą nadzieją i prawdziwą radością zaczniesz podejrzewać, że nie jesteśmy tu, by pławić się w boskiej miłości, lecz aby – ochoczo, dobrowolnie i z podobną miłością – oddać wszystko transformującej pracy Miłości, tak by Miłość przeobraziła wszystko, co mamy, oraz wszystko, czym jesteśmy, w złoto. „ Andrew Harvey, autor książki „Nadzieja. Święty aktywizm”.

Obrona człowieka to zbiór esejów, które łączy jedno: chęć uchronienia osoby ludzkiej przed zakusami pragnących ją pochłonąć systemów. W obronie konkretnego człowieka z krwi i kości – a więc w obronie każdego z nas – staje G. K. Chesterton. Jego głęboko personalistyczna wizja odwołuje się do wiary w zdrowy rozsądek a zarazem otwiera nas na duchowy wymiar rzeczywistości.