Muzułmanie polscy

Kolejna publikacja Gillesa Kepela – francuskiego politologa i znawcy problematyki islamu, tym razem o rozłamie wewnątrz wspólnoty muzułmańskiej, podzielonej wizją przyszłości islamu. Autor przekonuje, że decydująca bitwa rozegra się w Europie, wśród tutejszych i napływowych muzułmanów. Podkreśla rolę katalizatora, jaką w tym konflikcie odegrały Stany Zjednoczone.
Al’Kaida, aby powstrzymać upadek dżihadu zorganizowała zamachy 11 września. Uderzając w amerykańskiego „dalekiego wroga”, miała nadzieję doprowadzić do triumfu radykalnego fundamentalizmu na całym świecie. Prowokację zorganizowano w chwili, gdy Izraelczycy i Palestyńczycy pogrążyli się w chaosie drugiej intifady.

W tym czasie w Waszyngtonie wpływowe lobby neokonserwatystów na nowo opracowywało interesy strategiczne Stanów Zjednoczonych na Bliskim Wschodzie. Polegały one na jednoczesnym zapewnieniu bezpieczeństwa Izraelowi i zaopatrzenia w ropę. „Wojna przeciwko terroryzmowi” połączyła aspiracje demokratyczne z próbami podkreślenia własnej hegemonii, ale Amerykanie, zajmując Irak, otworzyli puszkę Pandory. O impasie, w którym znalazł się przede wszystkim świat islamu, ale i polityka amerykańska, świadczy z jednej strony upokarzanie więźniów irackich przez strażników amerykańskich, z drugiej zaś – krwawe egzekucje zachodnich zakładników dokonywane przez bojowników dżihadu.

Chaos zagraża światu muzułmańskiemu i rozdziera jego tkankę społeczną, doprowadzając do fitny, czyli wojny w łonie islamu.

W dużym stopniu bitwa o przyszłość islamu – między nowoczesnością a konserwatyzmem, laicyzacją życia a ekspansją fundamentalizmu – rozegra się w Europie, wśród żyjących tu milionów muzułmanów. Islam europejski stanowi dzisiaj awangardę tej bitwy, wzorzec, na którym skupiają się spojrzenia muzułmanów z całego świata, pragnących żyć bez jarzma autorytarnych reżimów oraz krwawych urojeń bojowników dżihadu.

Ismailici to ugrupowanie muzułmańskie, które w VIII w. wyodrębniło się z szyizmu. Przez całe stulecia wiadomości o nim czerpano jedynie z relacji wrogich im autorów sunnickich oraz kronik krzyżowców, dlatego nauczanie i praktyki tej społeczności obrosły mitami i legendami (opowieść o asasynach podległych Starcowi z Gór). Odkrycie w pierwszej połowie XX w. licznych materiałów źródłowych, zachowanych w prywatnych kolekcjach, nadało nowy wymiar badaniom nad rolą i znaczeniem ismailitów w dziejach islamu. F. Daftary, na podstawie rzetelnej analizy naukowej dostępnych źródeł, przedstawia fascynujący obraz dramatycznej historii tego ugrupowania, w której okresy prześladowań i wewnętrznych schizm przeplatały się z wiekami potęgi i rozwoju, m.in. przebieg kształtowania się doktryny, państwo Fatymidów w Afryce Północnej i Egipcie (X-XII w.), wspólnotę perskich wyznawców skupionych wokół ośrodka w twierdzy Alamut (XI-XIII w.), a po jej zniszczeniu proces wyłaniania się współczesnych form ruchu (m.in. społeczności chodżów pod przywództwem Aga Khanów). Autor przybliża także skomplikowane i okrywane tajemnicą zasady wiary, zwłaszcza ezoteryzm i oczekiwanie na przyjście mesjasza-mahdiego, oraz omawia twórczość wybitnych myślicieli ismailickich.

Farhad Daftary jest wybitnym badaczem dziejów ruchu ismailickiego i opublikował wiele znaczących studiów z tej dziedziny, m.in. The Ismailis: Their History and Doctrines oraz The Assasin Legends: Myth of the Ismailis, redagował także Mediaeval Ismaili History and Thought. Regularnie współpracuje z Encyclopaedia Iranica i Encyclopaedia of Islam. Obecnie kieruje pracą Department of Academic Research and Publications w The Institute of Ismaili Studies w Londynie.

Nota o tłumaczce:
Katarzyna Pachniak, arabistka, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, kieruje Zakładem Arabistyki i Islamistyki Wydziału Orientalistycznego UW. Specjalizuje się w zakresie muzułmańskiej teologii, filozofii i herezjografii, publikując prace z tej dziedziny, m. in. Doktryny isma’ilickie w dziełach Al-Kirmaniego. Przetłumaczyła z arabskiego Al-Ghazali. Doskonała waga. Ratunek przed zabłądzeniem, a z języka francuskiego i angielskiego wiele współczesnych prac poświęconych islamowi, jak: Henry Corbin, Historia filozofii muzułmańskiej, Abdallah Hammoudi, Pielgrzymka do Mekki, Malcolm C. Lyons, David E.P. Jackson, Saladyn.

Madryt, 11 marca to opowieść o tragedii, która dosięgnęła hiszpańską stolicę wiosną 2004 roku, gdy terroryści islamscy zaatakowali pociągi podmiejskie Madrytu. Omówiono prawdopodobne przyczyny zamachu, jego dramatyczne konsekwencje oraz śledztwo, które podjęto, by wykryć sprawców. Autorce udało się połączyć rzetelność bogatych i wiarygodnych informacji z pasją kogoś, kogo żywo obchodzą opisywane miejsca i zdarzenia.
Aby dać czytelnikom pełniejszy obraz hiszpańskiej rzeczywistości, opisano w książce sytuację społeczno-polityczną w Kraju Basków oraz okres muzułmański w historii Hiszpanii

Udo Ulfkotte (1960-2017) – niemiecki publicysta dziennikarz i pisarz polityczny. Studiował prawo i nauki polityczne. W 1987 roku doktoryzował się na uniwersytecie we Fryburgu. Należał do współpracowników Fundacji Konrada Adenauera. Wykładał w Federalnej Akademii Polityki Bezpieczeństwa, jako dziennikarz towarzyszył kanclerzom, prezydentom i ministrom w ich podróżach zagranicznych. Prowadził zajęcia z zakresu ekonomiki zarządzania na uniwersytecie w Lüneburgu, wykładał zarządzanie kryzysowe, szpiegostwo gospodarcze oraz etykę biznesu na Olivet University w San Francisco.
W 2003 roku został laureatem Nagrody Obywatelskiej przyznanej przez fundację im. Annette Barthelt z siedzibą w Kilonii. W latach 1986 – 2003 był redaktorem dziennika „Frankfurter Allgemeine Zeitung” w dziale polityki zagranicznej. Publikował m.in. w czasopismach „Capital”, „Cicero”, „Junge Freiheit” oraz w materiałach agencji informacyjnej ddp. Niektóre jego książki trafiły na listy beststellerów tygodnika „Der Spiegel”. W 2006 roku należał do założycieli organizacji Pax Europa (którą opuścił dwa lata później).
Szwajcarski dziennikarz, Beat Stauffer, nazwał Ulfkottego jednym z „najostrzejszych niemieckich krytyków islamizmu”, którego – „co muszą przyznać nawet zaprzysięgli wrogowie – niełatwo pokonać na płaszczyźnie faktów”. Książka Niemcy jako Mekka całkowicie potwierdza tę opinię. Jest ona szczegółowym i niezależnym opisem procesu podboju Europy przez islam. Udo Ulfkotte przełamuje poprawną politycznie zmowę medialną, konfrontując czytelników z przytłaczającym ogromem pesymistycznych faktów. Autor wylicza konkretne przykłady w jaki sposób niemieccy politycy i dziennikarze są z jednej strony szantażowani, z drugiej zaś opłacani, by swoimi doniesieniami przysłużyć się postępującej islamizacji.
Jak wynika z analizy Ulfkottego, islamizacja nie jest zjawiskiem przypadkowym, lecz efektem tajnego planu i stoją za nią potężne grupy wpływu.

Pielgrzymka do Mekki Abdallaha Hammoudiego to interesująca opowieść marokańskiego antropologa, od wielu lat pracującego i mieszkającego w Stanach Zjednoczonych, o jego hadżdżu, pielgrzymce do świętego miasta islamu. Hadżdż to jeden z filarów islamu, obowiązków, które musi wypełnić każdy wierny muzułmanin. Hammoudi pisze jednak, że już w dzieciństwie odszedł od praktykowania islamu, rygorystycznego przestrzegania jego rytuałów, a wiele lat życia na Zachodzie postawiło przed nim pytanie o tożsamość: czy i na ile jest jeszcze muzułmaninem. Dlaczego zatem zdecydował się na odbycie hadżdżu? Na to pytanie czytelnik znajdzie odpowiedź w książce.
Autor przedstawia poszczególne rytuały i etapy pielgrzymki z perspektywy uczestnika, poznajemy więc wiele szczegółów, których próżno szukać w suchych opisach arabistów. Bardzo często jest krytyczny, denerwuje go bałagan na pielgrzymce, drażni biurokracja, nie godzi się z nastawieniem Saudyjczyków na zysk, odczuwa wielkie zmęczenie z powodu intensywności rytuałów. Jednocześnie pielgrzymka staje się dla niego wielkim przeżyciem duchowym, a sugestywny opis uświadamia czytelnikowi, dlaczego jest ona tak odbierana przez większość muzułmanów.
Uproszczeniem jednakże byłoby traktowanie książki Hammoudiego jedynie jako opisu hadżdżu. To przede wszystkim zapis jego duchowych przeżyć i przemyśleń dotyczących tożsamości człowieka wychowanego w tradycyjnej kulturze muzułmańskiej, który pracuje na zachodnim uniwersytecie i w pewnej mierze stał się „człowiekiem Zachodu”. Opis konfliktu między tradycją, religią, rytuałem z jednej strony a nowoczesnością i wartościami innej kultury – z drugiej. Hammoudi stawia wiele pytań o miejsce człowieka żyjącego między dwiema kulturami i na niektóre z nich próbuje odpowiedzieć. Czy przekonująco?

Translated by Abdullah Yusuf Ali, The Holy Qur'an (also known as The Koran) is the sacred book of Islam. It is the word of God whose truth was revealed to the Prophet Muhammad through the angel Gabriel over a period of 23 years. As it was revealed, so it was committed to memory by his companions, though written copies were also made by literate believers during the lifetime of the Prophet. The first full compilation was by Abu Bakar, the first Caliph, and it was then recompiled in the original dialect by the third Caliph Uthman, after the best reciters had fallen in battle. Muslims believe that the truths of The Holy Qur'an are fully and authentically revealed only in the original classical Arabic. However, as the influence of Islam grows and spreads to the modern world, it is recognised that translation is an important element in introducing and explaining Islam to a wider audience. This translation, by Abdullah Yusuf Ali, is considered to be the most faithful rendering available in English.