Nasi sąsiedzi Żydzi

Jeśli jesteś jednym z milionów, które przeczytały „Dziennik Anne Frank” to poznaj teraz kobietę, która nadal dba o jej dziedzictwo…

poznaj historię przyrodniej siostry Anne Frank.

Literatura obozowa cieszy się nieustannie dużym zainteresowaniem. Mogłoby się wydawać, że o Holokauście, obozach koncentracyjnych i doświadczeniach ludzi z tamtego okresu napisano i powiedziano już wszystko…

Eva Schloss zabrała głos po ponad 30 latach, które minęły od bolesnych doświadczeń obozowych. Jej wyznanie i historia pełne szczęśliwych splotów okoliczności, waleczności i siły dorastającej dziewczyny nie pozostaje tylko echem przeszłości. Austriaczka, Żydówka, Holenderka czy Brytyjka? Każde z tych miejsc odcisnęło na niej swoje piętno a życie po 45’ zostało splecione nierozerwalnie z jej zmarłą koleżanką z podwórka...Anną Frank. Eva została pasierbicą Otto Franka obserwując przez lata jak jej matka i ojczym angażują się w pracę na rzecz najpierw wydania „Dziennika Anne Frank” a później w działania fundacji. Po śmierci Otto, Eva, wywołana niespodziewanie na podium zaczęła mówić...i tak postanowiła zawalczyć o lepszy świat, skupiając całą swoją energię na walkę z rasizmem, nierównościami społecznymi i nietolerancją, z którymi borykamy się niezależnie od wojen toczących się na świecie.

To opowieść, biografia kobiety, której nie jest łatwo mówić o uczuciach. Śmierć ukochanego ojca i brata, trudne relacje z matką- przyjaciółką, szukanie swojego miejsca na świecie, podróże, praca i tajemnica Auschwitz ,którą nosiła w sobie przez dziesięciolecia doprowadziły do tego, że nadal pamiętamy o dziedzictwie Anne Frank, że każda historia jest ważna i każdy może wziąć życie w swoje ręce.

16 listopada 1940 teren getta warszawskiego, oddzielony od innych części miasta ceglanym murem, został oficjalnie zamknięty. Getto dla Żydów w okupowanej przez Niemców stolicy przedwojennej Polski zostało utworzone półtora miesiąca wcześniej, 2 października 1940 r., zarządzeniem gubernatora dystryktu warszawskiego, Ludwika Fischera. W osiemdziesięciolecie tych wydarzeń Żydowski Instytut Historyczny oddaje w ręce czytelników katalog wyjątkowej ekspozycji. W książce znalazły się prezentowane na wystawie rysunki, fotografie oraz teksty źródłowe pochodzące przede wszystkim z konspiracyjnego archiwum getta, opracowanego przez działającą pod przewodnictwem Emanuela Ringelbluma grupę Oneg Szabat. Prezentowane w katalogu materiały pogrupowane zostały w jedenastu sekcjach odpowiadających poszczególnym stanowiskom w przestrzeni wystawienniczej. Zbiory te wzbogacają trzy eseje przygotowane przez autorów wystawy: Pawła Śpiewaka, Annę Duńczyk-Szulc i Piotra Rypsona. (…) Nie jest to wystawa dydaktyczna. Nie ma charakteru narracyjnego. Nikt nie prowadzi widza za rękę. Nie dostaje prostych komunikatów. Pozostawiamy widzom swobodę poruszania się po wystawie i wymagamy, czy oczekujemy, skupienia, uwagi i własnej refleksji.

Fragment Wstępu

The story of Jerusalem is the story of the world. This fully revised and updated edition includes a new epilogue bringing the story of Jerusalem up to the present day including updates on the Israeli American relationship and the huge recent shifts in the Middle East.

Jerusalem is the universal city, the capital of two peoples, the shrine of three faiths; it is the site of Judgement Day and the battlefield of today's clash of civilisations. How did this small, remote town become the Holy City, the 'centre of the world' and now the key to peace in the Middle East? Drawing on new archives and a lifetime's study, Simon Sebag Montefiore reveals this ever-changing city through the wars, love affairs and revelations of the men and women - kings, empresses, prophets, poets, saints, conquerors and whores - who created, destroyed, chronicled and believed in Jerusalem.

From King David to the twenty-first century, from the birth of Judaism, Christianity and Islam to the Israel-Palestine conflict, this is the epic history of 3,000 years of faith, slaughter, fanaticism and coexistence. This is how Jerusalem became Jerusalem, and the only city that exists twice: in heaven and on earth.

„Kukurydziana królewna będzie żyła krótko, bo zwiędnie. A ty, Misiuniu, będziesz żyła bardzo długo...” – mówiła do swojej córki Adela Krum w okrutnych czasach, gdy obie – by nie podzielić losu tysięcy ginących Żydów – ukrywały się w piwnicy. Matka potrafiła wtedy z kukurydzy wyczarować królewnę, piosenkami i baśniami opowiadać pięcioletniej dziewczynce na przekór wszechogarniającemu je koszmarowi o pięknie świata.
Słowa Adeli Krum spełniły się, los córki okazał się trwalszy niż żywot kukurydzianej królewny. Mira Krum-Ledowska z dystansem, chwilami z ironią, ale i ze wzruszeniem oraz czułością prowadzi nas przez obrazy ze swojego życia. Od walki o przetrwanie w czasie wojny, przez powojenne lata w Jeleniej Górze i we Wrocławiu, bolesny dla niej wyjazd z Polski, kibuce i wojsko izraelskie, pracę nauczycielki aż do polskiej księgarni w Tel Awiwie. Te dwie rzeczywistości i kultury: polska i izraelska na kartach opowiadań stają się sobie bliskie, choć autorka daleka jest od idealizacji każdej z nich.

Mira Ledowska z domu Krum, urodziła się w roku 1937 w Tłumaczu. W dzieciństwie przeżyła getto tłumackie i ponad roczne schronienie w piwnicy młyna w Beremianach. Potem, w czasie wędrówki po lasach, zginął jej ojciec. W maju 1944 r. wraz z matką znalazły schronienie u pani Antoniny Działoszyńskiej z Pużnik. Po wyzwoleniu i krótkim pobycie w Monasterzyskach zostały przesiedlone do Jeleniej Góry. W 1948 r. przeniosły się do Wrocławia. Tu Mira ukończyła Seminarium Pedagogiczne i rozpoczęła studia na wrocławskiej polonistyce. W następstwie incydentu antysemickiego wyjechała z matką do Izraela. Po dwuletniej służbie wojskowej rozpoczęła pracę w szkole. W Izraelu ukończyła studia na Wydziałach Literatury Hebrajskiej i Biblistyki. Po przejściu na emeryturę pracowała w Muzeum Diaspory i w Jad Waszem jako przewodnik dla grup polskojęzycznych. Od 2000 r. jest lektorką języka polskiego w Instytucie Polskim w Tel Awiwie. Dla uczestników lektoratu zaczęła pisać opowiadania.

Książka Justyny Kowalskiej-Leder jest książką ważną, odważną, a i nowatorską. Widać to na tle wielu znaczących przecież publikacji dotyczących Zagłady wydanych w Polsce w ostatnich latach, a może właśnie dopiero na tle tychże prac. Stanowi świetną i niezwykle sumienną rekapitulację, ale i rewizję ustaleń dotychczasowych. Autorka wskazując na złożoność relacji pomocowych proponuje perspektywę badań do tej pory na gruncie polskim nie podejmowaną. Zwraca uwagę na nieoczywistość kategorii epistemologicznych i kwalifikacji etycznych zazwyczaj używanych w opisie doświadczeń granicznych. Wydobywa chętnie pomijaną moralną ambiwalencję widoczną w postawach i w relacjach ofiar, świadków i ratujących. Również konsekwencje pomijania splotu ambiwalencji czynnych w konstruowaniu krytycznego namysłu nad pamięcią indywidualną, namysłu nad uwikłaną w historyczne zaszłości pamięcią zbiorową, a wreszcie nad debatą publiczną na temat polskiego doświadczenia wojny i Zagłady. Te zabiegi prowadzą do krytycznej refleksji nad pojęciami używanymi do konceptualizacji stosunku Żydów i Polaków (i odwrotnie) i nad emocjonalną intensywnością debaty - zarówno tej publicystycznej, jak i naukowej. Nie bez znaczenia jest też i to, że autorka podnosi rolę zaniedbywanych do tej pory czynników różnicujących doświadczenia związane z Zagładą, takich jak płeć, wiek, stan cywilny, poziom edukacji, pochodzenie klasowe oraz czynniki osobowościowe i psychologiczne - słowem, podkreśla wagę miejsca, z którego mówi i działa podmiot świadczący/świadkujący.
Z recenzji prof. Marka Zaleskiego

W wyniku działalności komisji Bergiera pod koniec lat 90., której celem było wyjaśnienie wszelkich kontrowersji historycznych oraz prawnych w kwestii postawy Szwajcarów podczas II wojny światowej, do wiadomości publicznej podano informację, że w ich kraju są osoby, które przeżyły Holokaust. W zdecydowanej większości szwajcarscy ocalali nie byli obywatelami tego państwa. Pochodzili z Rzeszy Niemieckiej oraz innych państw europejskich. Niektórzy przeżyli obozy koncentracyjne i obozy zagłady, inni uratowali się w ukryciu. Większość przybyła do Szwajcarii po II wojnie światowej