Ochrona praw ludności rdzennej w Indonezji

Stan prawny: 2013
Celem niniejszej pracy jest analiza treści przepisów dotyczących inwestycji celu publicznego, w oparciu o przepisy ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu ...

W rozdziale pierwszym przedstawiono sposoby postrzegania pojęcia bezpieczeństwa oraz zagrożenie z różnych perspektyw badawczych.
Istotną jego składową jest także kwestia typologicznego podziału bezpieczeństwa i zagrożeń. Na bazie istniejących definicji i poglądów sformułowano propozycje ujmowania i definiowania pojęcia w różnych kontekstach.
Rozdział drugi poświęcono wskaźnikom bezpieczeństwa. Na tę część opracowania złożyły się rozważania dotyczące integracyjnych i dezintegracyjnch podejść do bezpieczeństwa oraz diagnozowania,prognozowania i projektowania bezpieczeństwa. W rozdziale tym zaprezentowano
również szkic analitycznego modelu niewymiernego
(nieuchwytnego) bezpieczeństwa.
W rozdziale trzecim przedstawiono bezpieczeństwo jako przedmiot szeroko zakrojonych badań interdyscyplinarnych. Takie założenie sprawiło, iż w tej części opracowania znalazły swe miejsce rozważania odnoszące się do obecności bezpieczeństwa w nauce o cywilizacji i nauce o złożoności. Rozdział ten zwieńczony został refleksjami dotyczącymi podstaw cybernetyczno-technologicznej wiedzy o bezpieczeństwie.
Rozdział czwarty natomiast poświęcony został określeniu miejsca bezpieczeństwa jako kategorii ogólnej w nauce oraz przedstawieniu bezpieczeństwa jako dyscypliny naukowej.
Kolejny, piąty rozdział, zawiera wiedzę niezbędną każdemu badaczowi.
Traktuje on bowiem o etyce w badaniach naukowych bezpieczeństwa. Na tę część niniejszego opracowania złożyły się rozważana dotyczące zagadnień fundamentu etyki oraz problemów odnoszących się do etyki społecznej i indywidualnej oraz etyki jako nauki. Rozdział
ten wieńczy przedstawienie kwestii wolności nauki, prawdy w badaniach naukowych oraz etyki naukowca.
Rozdział szósty poświęcono właściwościom badań naukowych bezpieczeństwa. Kryterium to sprawiło, że w tej części opracowania zawarto zapatrywania odnoszące się do cech i funkcji badań bezpieczeństwa,obiektu i przedmiotu badań bezpieczeństwa, a także problemów poznania bezpieczeństwa.
Rozdział siódmy w całości odnosi się do problemów metod badań w naukach o bezpieczeństwie, co sprawiło, iż omówione zostały w tym rozdziale metody badawcze i praktyczne aspekty ich stosowania
w procesie eksploracji bezpieczeństwa.
Rozdział ósmy zawiera natomiast wiedzę z zakresu edukacji dla bezpieczeństwa. Jego treści dotyczą pojęcia i obszaru znaczeniowego edukacji dla bezpieczeństwa, interdyscyplinarnego charakteru tejże edukacji oraz jej kulturowo-społecznych uwarunkowań. Przedostatni, dziewiąty rozdział, poświęcono kwestiom dydaktyki w obszarze bezpieczeństwa. Poruszono w nim zagadnienia identyfikacyjne problemu odzwierciedlonego tytułem oraz teorii i procesu kształcenia,a także form i metod nauczania.
W rozdziale dziesiątym zwrócono uwagę na niektóre komponenty pisarstwa naukowego, omówiono zadania i zasady pisarstwa naukowego, wskazano rodzaje pisarstwa naukowego.

Profesor Anna Pikulska-Radomska jest znakomitą znawczynią prawa rzymskiego, autorką licznych opracowań naukowych, wysoko cenioną wykładowczynią akademicką, mistrzynią i wychowawczynią młodego pokolenia prawników. To serdeczny, ciepły człowiek oraz sprawdzony, nieoceniony przyjaciel. Dedykowana Jej księga jubileuszowa stanowi wyraz wdzięczności autorów za lata nauki, wspólnej pracy i bliskich relacji.
Tytuł księgi – Cui bono? – wyraża potrzebę poszukiwania przyczyn i celów zdarzeń we wszystkich otaczających nas przestrzeniach życia. Ta myśl nieustannie towarzyszy Profesor Annie Pikulskiej-Radomskiej w podejmowanych działaniach oraz inspiruje otoczenie do refleksji nie tylko nad kształtem, lecz przede wszystkim nad istotą i sensem instytucji prawa.

Współczesne zagrożenia bezpieczeństwa charakteryzują się nieprzewidywalnością, gwałtownością, wielowymiarowością, zmiennością, nieokreślonością oraz wzajemnym przenikaniem się i dotyczą prawie wszystkich dziedzin funkcjonowania społeczeństwa. Konsekwencją tych zagrożeń może być utrata życia, zdrowia, posiadanych dóbr materialnych, destabilizacja rozwoju politycznego, gospodarczego czy utrata warunków do swobodnego bytu, rozwoju. Mogą one wystąpić w różnym terenie, o trudnym do określenia zasięgu, intensywności, czasie występowania i nieprzewidywalnych skutkach. Dlatego też przeciwdziałanie tym zagrożeniom i ograniczanie potencjalnych strat wymaga bezpośredniego udziału organów władzy, użycia interdyscyplinarnych sił i środków, jakie posiada państwo, co m.in. jest przyczyną powstania i dynamicznego rozwoju zarządzania kryzysowego.

Prawo interpelacji jest jednym ze środków kontroli administracji (władzy wykonawczej) przez władzę ustawodawczą. Stanowi ono w ten sposób istotny komponent równoważenia władz. A równowaga władz jest nieodzownym elementem trójpodziału władzy.

Podstawę materialno-prawną interpelowania stanowił art. 14 ustawy konstytucyjnej z 15 lipca 1920 roku, zawierającej statut organiczny województwa śląskiego (Dz.U.R.P. Nr 73, poz. 497), podczas gdy formalne prawo interpelowania, a więc tryb realizacji prawa materialnego, określały regulaminy sejmowe. Art. 14 ustawy konstytucyjnej stanowił, że Sejm Śląski ma prawo interpelowania wojewody śląskiego i Śląskiej Rady Wojewódzkiej. Regulaminy sejmowe z lat 1922, 1923, 1930 i 1936 określały procedurę interpelowania w jego trzech okresach: wnoszenia interpelacji; załatwiania interpelacji przez organy interpelowane; sejmowej oceny odpowiedzi, udzielonej przez interpelowanych.

Prawo interpelowania było prawem zespołowym, dlatego każdy z regulaminów określał minimalną liczbę podpisów interpelantów pod interpelacją: 7 (regulaminy z lat 1922, 1923); 5 (regulamin z 1930 roku); 3 (regulamin z 1936 roku).

Konfrontacja praktyki z przepisami o interpelowaniu pokazuje, że nie zawsze formalne prawo interpelowania było w praktyce dotrzymywane.

Posłowie czterech Sejmów Śląskich wnieśli w sumie 141 interpelacji. Największa aktywność interpelowania cechowała dwa kluby partii robotniczych: Polskiej Partii Socjalistycznej (potem Klubu Posłów Socjalistycznych) i Narodowej Partii Robotniczej). Najmniejsza (3 interpelacje) - sanacyjny Klub Narodowego Chrześcijańskiego Zjednoczenia Pracy.

Z kilkunastu grup tematycznych wszystkich interpelacji, aż 45 interpelacji (31,9 %) tworzyły interpelacje o charakterze socjalnym, stanowiąc wierne odbicie problemów społecznych Śląska: wzrastającego bezrobocia, lokautów, zwalniania pracowników, nieregularnego, czy spóźnionego wypłacania zasiłków, świętowania, świętówek, tj. pracy nie we wszystkie dni tygodnia, zawieszania płacenia rent, braku ubezpieczeń na wypadek bezrobocia itp.

Książka jest adresowana do teoretyków prawa, konstytucjonalistów, administratywistów, historyków ustroju Śląska, politologów i parlamentarzystów.

Zrzeszenie w ramach izb rolniczych wszystkich producentów rolnych, bez względu na wielkość i formę organizacyjną gospodarstwa rolnego, profil i rozmiar produkcji, powiązanie z rynkiem towarowym czy organizację procesu produkcyjnego, skutkowało tym, że 25 lat temu powstała organizacja samorządu gospodarczego skupiająca niemal 1/4 całego społeczeństwa kraju.
Masowa i obowiązkowa przynależność do izby rolniczej decyduje o jej potencjale integracyjnym, społeczno-gospodarczym i możliwościach decyzyjnych, administracyjnych, organizacyjnych i funkcjonalnych, istotnych dla polskiego rolnictwa. Izby mogą i powinny reprezentować producentów rolnych oraz tworzyć jedyne w swoim rodzaju forum współpracy umożliwiające inicjowanie zasadniczych procesów zmian wyrażanych w strategiach polityki rolnej we wszystkich jej obszarach.
Nowe wyzwania dla izb niosą również procesy globalizacyjne, zwłaszcza zmiany klimatyczne i biologiczne. Zjawiska te wywierają nieodwracalne skutki, które w pierwszej kolejności dotykają rolnictwo, a zwłaszcza produkcję żywności. Ich konsekwencją będzie konieczność wdrożenia odmiennych zasad funkcjonowania rolnictwa, dostosowanie wielkości i profilu produkcji do możliwości biologicznych oraz zdolności reagowania na mogące pojawiać się kryzysy ekosystemowe. Dlatego społeczna odpowiedzialność agrobiznesu musi zostać uformowana i dostosowana do współczesnych i przyszłych zagrożeń. Konieczne są działania edukacyjne, innowacyjne, promowanie prośrodowiskowych zmian i wypracowanie mechanizmów osłonowych.
Czy przepisy obowiązującej ustawy o izbach rolniczych tworzą ramy adekwatne dla realizacji tak określonych współczesnych zadań samorządu gospodarczego rolników? Po upływie 25 lat od obowiązywania ustawy o izbach rolniczych należy podjąć próbę oceny ich statusu prawnego, miejsca w strukturach administracji rolnej, znaczenia gospodarczego, społecznego i reprezentatywnego dla rolników, a także zakreślić dalszą perspektywę, która uwzględnić musi nowe okoliczności, w jakich funkcjonować będzie polskie rolnictwo.
Monografia zawiera analizę obowiązujących przepisów ustrojowych i szczególnych, uwagi prawno-porównawcze oraz propozycje zmian. Skierowana jest do praktyków – członków izb rolniczych i ich organizacji krajowej, zarządów, instytucji uczestniczących w procesach legislacyjnych i założeń polityki rolnej – krajowej i europejskiej. Stanowi także opracowanie z zakresu dogmatyki prawniczej.