Po Kanałach

Jolanta Szwarc o książce Marcina Sasa na łamach "Latarni morskiej": W wierszach Marcina Sasa zwraca na siebie uwagę szereg wyrazów ważnych dla poety, przyzwyczajających czytelnika do skupienia uwagi, śledzenia, w którą stronę idzie myśl autora. Przekraczanie granic. Raz granica jest cienką linią, innym razem falującą firanką. Tak samo wychodzenie na zbawczy spacer łączy się z przekraczaniem progu, otwarciem drzwi. Powtarzające się okno – a rozkwit tuż za oknem, dziś znów wciskano prawdę w okno, okna wystawione na próbę – też jest miejscem kontaktu, spojrzeniem na coś więcej. A jednak widoczność prawdy jest minimalna – przepełniona popielniczka, niedopałek to odległość od prawdziwego życia. Odkaszlnąć przepalenie i wejść w życie, ubierając bez przymierzania niepasujące ciało z zatraconą duszą. A może wyjechać na wakacje bez powrotu? Wszystko zostawić. Dokumenty bez podpisu, nieuregulowane mandaty? Co nam zrobią, kiedy po nas nic? W kieszeniach mamy siebie, kodeks wykroczeń / jako najlepszy poetycki tomik. I nasza prawda, czyli lewe akty zgonu. Umieranie na niby, przesada, okłamywanie siebie i innych. Chore zachowania, niekontrolowane nawyki, może uszkodzenia centrum wywołujące nawroty myśli o uśmiercaniu siebie – poety w sobie. Czas jest złym sposobem na spędzanie życia. „Czas na Pętli” nazwałabym wisielczym czasem, wtedy zachodzi potrzeba korespondencji z poetami zmarłymi na początku ubiegłego wieku w tragicznych okolicznościach – odnosi się to zarówno do Jesienina jak i uzależnionego Trakla.

Wyobraźnia językowa Wojciecha Zamysłowskiego jest wyobraźnią całkowicie i bezwzględnie rozgłębionej przez język przestrzeni: bardziej uwikłanej i (jeżeli mogę tak powiedzieć) „splamionej” architektonicznie niż samą architekturą wiersza wzmacnianej i fortyfikowanej. Obcujemy z projektem spełnionej babelicznej utopii, z bardzo ryzykowną, a poprzez to – arcyświeżą próbą poematu wizualnego. Przypomina się wielkie przestrzenne pisarstwo oraz osiągnięcia poezji wizualnej Stanisława Czycza, między innymi legendarny Arw. Przypomina się literacki bunt Bursy. Przypomina się Norwid. Zamysłowski potrafi te długi „kapitalizować”, a to znaczy – po równo – i pożytkować, i uniejednoznaczniać.
Karol Samsel

Tożsamość bohatera tej książki konstytuuje się w rozproszeniu, między dyskursami. Pamiętajmy przy tym, że słowo „dyskurs” pochodzi od łacińskiego „discurere”, które oznacza „biec w różne strony”. Wojciech Zamysłowski, a za nim jego liryczne alter ego, rozbiega się właśnie, wychodzi z siebie. Lub inaczej: próbuje się odnaleźć na przecięciu różnych języków, rejestrów, perspektyw. Zobaczcie sami, jakaż to gonitwa!
Marcin Orliński

Cyjanotypia – technika fotograficzna wykorzystująca światłoczułość soli żelaza, charakteryzująca się monochromatycznym obrazem w kolorze niebieskim, tworzonym przez błękit pruski. Bez cyjanotypii nie byłoby “Błękitnej rapsodii”. Sklep z antykami aby coś kupić trzeba coś sprzedać lub odbić się od wystawy by zagłuszyć śpiew syren ale manekiny za głośno wołają wchodzę przez szkło pod obrazem drugi obraz pod nim zamysły twórcy i widzę go jak spienia farby jak kołysze się na uśmiechu i przewija świat na prawą stronę Otwieranie drzwi Sadi powiedział że kot który idzie polować na mysz jest lwem a kiedy spotyka lamparta staje się myszą w moim domu nie ma ani kota ani myszy tylko za ścianą słychać szczekanie a gdy mury cichną ujada w nich pustka wtedy wyruszam by zapolować na wiersz taki aż po kleksy Brzegi chucham by odtajał człowiek za oknem rechot pór roku gdy rozbiję odbicie ile ptactwa wyfrunie i znów wieje wiatr niebieskość uderza w brąz póki go nie pokruszy dokąd pójdzie człowiek wyrzucony na brzeg stąd już niedaleko mam dopiero pięćdziesiąt trzy lata ale czy starczy sił na brzegu pełno rozbitych skorup szukam muszli z której wyszłam

Ciało obce to zbiór nowych doświadczeń, przemyśleń, smaków i zapachów z różnych stron świata i zza różnych cienkich ścian domów zebranych i przedstawionych w słowach. Wiersze o ludziach, którzy pojawiają się w naszym życiu, chociażby na moment. O wpływie ich słów i uczuć na nas samych. Wiersze o życiu, podróżach, różnicach kulturowych. Ale przede wszystkim to wiersze o miłości, albo czymś co w dzisiejszych czasach jest tylko etykietą z napisem „uczucie”. O odwadze bycia sobą i niebywałej chęci na… więcej. Bo życie kobiety jest w stanie pomieścić wszystko.

Drugie wydanie debiutu warszawsko-kopenhaskiego poety, który ukazał się 10 lat wcześniej w fioletowej serii "bRulionu".

"Drzewo" to trzeci, najbogatszy (treściowo i objętościowo) tom wierszy Jacka Lilpopa, autora utworów oszczędnych, lapidarnych, szlachetnie czystych i poruszających niezafałszowanym liryzmem.
Poezja Lilpopa posiada siłę niezaprzeczalną, czerpiącą z autentyzmu notowanych na żywo przeżyć. Najbardziej poruszające są strofy najboleśniejsze. I najwznioślejsze zarazem. Te o odejściu Rodziców poety.