Portret Doriana Graya

Drugi tom (Nie)chcianej tożsamości jawi się jako ważny i śmiały w kontekście dyskusji toczonych obecnie w nauce i publicystyce. Całość dotyczy wielorakich procesów konstruowania tożsamości, tych Innych, często obcych, które nie mają mandatu patriarchalnego i homogenicznego kulturowo społeczeństwa, a domagają się własnej reprezentacji w dziełach i tekstach kultury. Problemy „stabuizowanej” przeszłości, uchodźctwa, odrzucenia i wstydu, treści zastygłych w podświadomości, często powiązanych z wykluczeniem ze względu na odmienność etniczną, płciową, religijną czy narodową, tworzą trzon dla prowadzonych tu dyskusji teoretycznych i artystycznych. Zawarte w tomie artykuły to przede wszystkim historie, które wskazują na dokonane unieważnienia zarówno w sferze realnej, jak i symbolicznej. Ich intensywność (ale i bezwzględność przekazu) jest niezbędna, by mogły wybrzmieć tak mocno i tak głośno, jak to tylko możliwe.

Śmierć przychodzi wtedy, gdy przestajesz na nią czekać.

Michael Davies ma 26 lat i uważa swoje życie za pasmo nieustających porażek. Traumy wyniesione z dzieciństwa i rozczarowująca dorosłość pchnęły go w otchłań, z której nie potrafi się uwolnić. Pogłębiającą się depresję leczył narkotykami, co sprawiło, że zupełnie stracił kontrolę nad swoim życiem. Wyczerpany i sfrustrowany, decyduje się na zażycie specyfiku, dzięki któremu wszystkie jego problemy mają się zakończyć w skuteczny sposób. Tylko dziewięć godzin od momentu połknięcia tabletki wystarczyło jednak, by niebo stało się piekłem, a piekło – niebem. Plan, z którego już nie da się zrezygnować, stracił swoje znaczenie w momencie, gdy w życiu Michaela pojawił się powód do tego, by docenił największą wartość, czyli swoje życie… Czy to, czego tak bardzo pragnął, stanie się jego największym przekleństwem?

Młoda bohaterka trafia wprost z bombardowanego Kijowa do wiedeńskiego domu swojego ojca, towarzyszy jej dziecko, którego nie urodziła. Szuka swojego miejsca pomiędzy nieodczytanymi wiadomościami, nowymi ulicami i wspomnieniami z innego życia. To opowieść o błędach, które popełnia rzeczywistość, roślinach, które jednak nie wyrosły, pierwszej miłości i dorastaniu. „A pamiętasz, mamo?” jest też przejmującym portretem ukraińskich uchodźców wojennych, niewypowiedzianych traum, które wracają w najbardziej nieoczekiwanych momentach. Bohaterka jest matką i dzieckiem jednocześnie, jest w Wiedniu, ale też w Kijowie, jest blisko i daleko w tej samej chwili. Powieść ta to obraz świata, którego mieszkańcy próbują otaczać innych troską, choć sami jej potrzebują. To zdjęcie rodzinne ze śmiercią, która stale przebywa w pobliżu, o której nie sposób przestać myśleć, ale nie sposób też wiecznie ją rozpamiętywać. Bohaterka Babkiny jest dorosłym dzieckiem zdanym na łaskę rzeczywistości, która sama nie wie, co robi.
„A pamiętasz, mamo” to najnowsza powieść Kateryny Babkiny, napisana w formie listów kilkunastoletniej bohaterki do nieobecnej matki. Autorem przekładu na język polski jest Bohdan Zadura.

„Albin, człowiek szczęśliwy na niby” to opowieść o mężczyźnie, który żyje życiem zastępczym, czekając na prawdziwe. Codziennie rano wstaje by wypełnić role, które uznał za własne: ojca, syna, wcześniej męża czy pracownika, ale które są mu w gruncie rzeczy obce. Każdego dnia udaje przed sobą, że zna swoją tożsamość. Jednak podskórnie przeczuwa, że to nie wystarcza. Wypadek nieoczekiwanie wytrąca jego życie z utartych schematów.

To historia o człowieku naszych czasów, społecznie poprawnie skonstruowanej maszynie, która na przekór wychowaniu, wspomnieniom, życiowym wyzwaniom tęskni do bycia czymś więcej niż tylko trybikiem. Tęskni do bycia kimś prawdziwym.

Główny bohater Albin, od ponad czterdziestu lat żyje z przyzwyczajenia. Codziennie rano wstaje, tylko po to by przetrwać.

Wiedzie życie człowieka, którego nazywa sobą ale którego, poza znajomością numeru PESEL-u czy adresu, zwyczajnie nie zna.

Udaje, że wie kim jest. Udaje, że ma potrzeby. Udaje, że je zaspokaja.

Podszywa się pod kogoś, kto ma uczucia, robiąc wszystko, by się od nich odciąć.

Żyje, chociaż równie dobrze mógłby być martwy.

Czy taki człowiek może być szczęśliwy?

Czy pewnego dnia, zdarzy się coś, co każe mu zmartwychwstać?

Spotykają się dwa potwory. Jednym z nich jestem ja.

Yunjae od urodzenia nie przejawia żadnych emocji. Cierpi na aleksytymię – zaburzenie, które utrudnia odczuwanie radości, smutku czy strachu. To mniejsza niż przeciętnie liczba neuronów w ciele migdałowatym mózgu skazuje go na ten stan i społeczną alienację. W szkole Yunjae jest outsiderem, a w domu o tym, że emocje w ogóle istnieją, przypominają mu mama i babcia, rozwieszając karteczki z napisami: „śmiech” lub „płacz”.

W dniu jego szesnastych urodzin, podczas wspólnego wyjścia do restauracji, mama i babcia stają się ofiarami brutalnego napadu. Świadkiem zdarzenia jest Yunjae, który przygląda się scenie beznamiętnie. Pomoc osamotnionemu chłopakowi ofiarowuje piekarz zwany doktorem Shim, jednak później na drodze Yunjae zjawia się agresywny, nadpobudliwy Gon.

W odpowiedzi na swoje brutalne ataki na Yunjae’go Gon otrzymuje tylko absolutny spokój. Chłopcy zaczynają ze sobą rozmawiać i okazuje się, że wiele mają sobie do przekazania. Jeden odczuwa aż za dużo, a drugi nie czuje nic.

Kiedy pewnego razu Gon znajduje się w niebezpieczeństwie, Yunjae zdobywa się na więcej, niż ktokolwiek mógł się spodziewać.

Baśniowo – surrealistyczny świat Andzi powstał dzięki wyjątkowej współpracy dwóch artystów, oddalonych w czasie o 100 lat. Jednak spotkali się, czego owocem jest ten album. Zachwyca ilustracjami, w których czuć ducha współczesności, mimo, że interpretują one słowa napisane w ubiegłym stuleciu! Mocny, baśniowy charakter grafik wprowadza nas w atmosferę sennego marzenia, w którym wszystko jest możliwe, a jedynymi granicami są granice naszej wyobraźni.

No a kimże jest główna bohaterka? Według autora słów to dziewczynka niegrzeczna, którą spotykają nieszczęścia bo nie słucha dorosłych, mimo to artysta darzy ją niezwykłą sympatią. Według autora ilustracji Andzia to współczesna buntowniczka, dziewczynka ciekawa świata, mająca swoje zdanie, odważna, będąca sobą, a nie taką, jaką chcą ją widzieć dorośli.

Jaka zatem jest Andzia? Jakie są jej przygody? Przekonajcie się sami wyruszając w niesamowitą przygodę z odważną i niezbyt grzeczną Andzią.

Zapraszamy wszystkich bez względu na wiek.


Publikacja została przygotowana na podstawie rękopisu b. Piotra Mańkowskiego (1866-1933) zachowanego w rzymskim archiwum rodzinnym Stanisława Augusta Morawskiego.

Partnerem wydania jest Fundacja Andrzeja Mańkowskiego.