Poznańskie Dzienniki / Posener Tagebucher 1859 - 1860

Tę podróż odbyłem jakiś czas temu. Przez kilka tygodni wędrowałem po Indiach w towarzystwie buddyjskiego mnicha, który całe życie spędził w jednym z himalajskich klasztorów. (...) Dla mojego towarzysza podróż miała być przygotowaniem do intensywnej medytacji w odosobnieniu. W symboliczny, ale przecież i w całkiem realny sposób żegnał się ze światem, by przez trzy lata oddawać się kontemplacji i w ten sposób realizować swoje wielkie, duchowe marzenie. (…) W czasie podróży prowadziłem codzienne zapiski, coś w rodzaju dziennika pielgrzyma. Przepisując notatki ze stronic pięciu zniszczonych wilgocią, pyłem i brudem brulionów, celowo ich nie zmieniałem. Uznałem, że będzie lepiej, jeśli pozostaną swoistym dokumentem wspólnej podróży-pielgrzymki aniżeli wypracowaną literacką kreacją. Ta książka jest właśnie tym dziennikiem.

Niezbędnik nowej mamy i pamiątka na całe życie. Pięknie zaprojektowana książka, którą wypełnisz swoją historią.

Jeśli spodziewasz się dziecka lub niedawno urodziłaś – ten „Dziennik” jest właśnie dla ciebie. To twoje miejsce do zapisywania wspomnień, uczuć i przemyśleń z najważniejszych chwil macierzyństwa. Cudowne momenty zatrzymasz na całe życie, a trudne będą dużo łatwiejsze.

Znajdziesz tu słowa wsparcia, wskazówki, jak znaleźć i wykorzystać czas dla siebie, inspirujące hasła, proste przepisy kulinarne i kalendarium przełomowych momentów w życiu mamy i dziecka.

„Dziennik” to strony pełne otuchy, miłości i humoru. Idealny prezent dla każdej nowej mamy.

„Nazywam się Amy Ransom, jestem mamą i autorką bloga Surviving Motherhood (Przetrwać macierzyństwo).
Mam troje dzieci. Każde z nich przyniosło ze sobą na świat inne wyzwania i radości, bo przecież każde dziecko jest wyjątkowe. Wymyśliłam Dziennik, żeby pomóc młodym mamom przetrwać pierwsze dwanaście miesięcy wspólnego życia z maluchem. Zawarłam w nim wszystko to, czego mnie samej brakowało, bym mogła przestać się zamartwiać i zacząć cieszyć macierzyństwem.

Pozdrawiam ciepło,
Amy
PS. Naprawdę wszystko będzie dobrze.”

Każda droga wylotowa prowadzi w inne miejsce, w przeciwne strony, bo tak naprawdę to miasteczko jest w samym środku świata całego. Nie tylko Europy, która w tym kraju wszędzie jest środkowa, wyłączając kilka miejsc na wskroś wschodnich. Wszędzie tak samo blisko i daleko. Odległości są nieistotne, bo stają się ważne dopiero kiedy ktoś chce gdzieś jechać, a stąd nie chce nikt. Ludzie siedzą tu, jakby w centrum, gdzieś pod rynkiem znajdował się ogromny magnes i w dziwny sposób ich przyciągał. W dni wolne od pracy na miasto opada płaszcz niebytu. Wypłukuje ulice z ludzi, my siedzimy w parku, a powietrze traci zdolność przenoszenia dźwięków i wypełnia się pustką. Brak wydarzeń hamuje czas, który rusza dopiero w następnych dniach, kiedy puszczona zostaje w ruch cała ta maszyneria, szkoły razem ze sklepami, samochody na ulicach i szum pomiędzy tym wszystkim.

Mirosław Nahacz

Wybór dziesięciu opowiadań I.L. Pereca (Podróż w czasie, Jak wyswatano parę, czyli Sore bas Tojwim, Skarb, Jeśli nie wyżej, Światło Chanuki, Z opowieści mełameda Jochanana, Opowiadania, Martwe miasto, Golem) w przekładzie, ze wstępem i posłowiem Belli Szwarcman-Czarnoty

„Miasto, o którym opowiada pasażer, jest martwe w trzech aspektach: formalno-prawnym, instytucjonalnym i społecznym. Nie miało prawa do istnienia, ale istniało jak gdyby w zawieszeniu. Perec pokazuje to między innymi za pośrednictwem motywu aguny (powracającego dwukrotnie), aż wreszcie samo miasto staje się niczym aguna – przykute do swego losu, zawieszone, pozbawione perspektyw, nieautonomiczne. Ocalenie musi nadejść z zewnątrz, ale czy nadejdzie?
Czy wobec powyższego martwe miasto może podlegać kwalifikacji moralnej? Nawet kary i nagrody – powiada Perec – nie mają tu przecież zastosowania, albowiem ci, którzy nie dokonują wyborów, nie czynią dobra ani zła – nie mogą być karani czy nagradzani.
Czy jest możliwe inne życie, jeśli nie ma się praw do życia? Czy można mieć moralną siłę, jeśli się jest wyzutym z realnych praw? Czy religia może w tej konkretnej sytuacji pomóc mieszkańcom wznieść się na wyższy poziom etyczny?
Odpowiedź Pereca jest twarda: nie. Społeczność miasta jest martwa w samych swoich fundamentach, łącznie z rabinem, łącznie z bal tfile, całą elitą miasta. Miasto jest w całkowitym rozkładzie. Cuchnie”.
Bella Szwarcman-Czarnota

W poszukiwaniu stałych wartości i autorytetów wyruszył na intelektualną pielgrzymkę 27 stycznia 2007 Sławomir Jankowski. To właśnie tego dnia autor Mikrocałości „zderzył się” z mocą twórczą Nieznanych zapisków Ryszarda Kapuścińskiego. Natychmiast dostrzegł również zbieżności w postrzeganiu przez siebie świata z największym reporterem XX wieku. Dzięki temu myślowemu powinowactwu, braterstwu krwi, symbiozie ducha, każdy następny dzień wypełniał odtąd skrupulatnie dobranymi lekturami, wśród których dominowały, rzecz jasna, książki Ryszarda Kapuścińskiego. Pośrednie (bo za pomocą lektur) spotkania z Kapuścińskim oraz z bezpośrednie – z jego żoną Alicją (w studiu mistrza) stały się ponadto zarzewiem do napisania niniejszego dziennika – złożonego z mikrochwil, mikroświatów, przeżyć i spotkań – w porządną, sensowną makrocałość.

Jiří Kolář jest kluczową postacią dla literatury czeskiej XX wieku. Jego twórczość literacka wciąż nie jest szerzej znana poza granicami Czech. Światową sławę zdobył głównie jako artysta (wystawy między innymi w Muzeum Guggenheima w Nowym Jorku). Całą wiedzę i umiejętności plastyczne zawdzięczał tylko swojej dociekliwości i wrażliwości na otaczający go świat. Dziennik nigdy nie był w całości publikowany w języku polskim. W Czechach ostatni raz ukazały się w 1983 roku. Wydanie Naocznego świadka ma na celu przybliżenie polskiemu czytelnikowi jego twórczości, w której forma dziennika jest jedną z najważniejszych. Naoczny świadek to poetycki zapis 12 miesięcy z życia Jiříego Kolářa. Wydanie dzienników towarzyszy organizowanej przez MOCAK wystawie Kolaż z łasiczką Jiříego Kolářa, pierwszej od lat polskiej monograficznej prezentacji twórczości jednego z najwybitniejszych czeskich artystów.