Relacje Unii Europejskiej Z Azją Centralną

CIVIS ROMANUS SUM

Bycie Polakiem, obywatelem Unii Europejskiej ma cały szereg zalet, z których nie zawsze zdajemy sobie sprawę. Polacy powinni mieć zatem świadomość obecnych zagrożeń dla swojego statusu, nie tylko tożsamościowego, ale także obywatelskiego. Jest to wartość, której trzeba bronić dla siebie i dla Polski. Jeśli nie potrafimy się zdobyć na rozumny wysiłek, aby ją obronić, za jej utratę a następnie walkę o jej odzyskanie zapłacimy cenę niewspółmiernie wysoką w stosunku do wysiłku, który jest dzisiaj potrzebny. Dzieje Polski nie pozostawiają w tym względzie żadnych złudzeń. Nasza wolność, bezpieczeństwo, rozwój są nieodłącznie związane z naszą przynależnością do rodziny narodów europejskich. (…) Nie możemy pozwolić, aby budzące się dzisiaj demony przeszłości zniszczyły odwieczne europejskie marzenie! „Śpieszmy się kochać Europę”!
Roman Kuźniar

Książka Philippe de Villiers to śledztwo historyczno-polityczne na temat prawdziwych fundamentów Unii Europejskiej, które czyta się jak thriller.
Pewnego dnia były minister spraw zagranicznych Francji, który wiedział wszystko o wszystkich, podsunął autorowi niepokojącą myśl: „Filipie, wystarczy, że pociągniesz za nić kłamstwa, a wszystko wyjdzie na jaw”. Wiele lat później Philippe de Villiers, znakomicie obeznany z europejską polityką i dyskretnie wspierany przez wysokich urzędników z Brukseli oraz świat akademicki, postanowił pociągnąć za nić i opisać to, czego się dowiedział.
Poszukiwania prowadził w różnych zakątkach świata – w Stanfordzie, Berlinie, a nawet Moskwie; wszędzie, gdzie można było znaleźć świeżo odtajnione dokumenty. Archiwa przemówiły, świadcząc przeciwko Unii Europejskiej i jej „Ojcom Założycielom”. Maski opadły, a wraz z nimi prysły zakłamane mity.
Autor konsekwentnie dokumentuje fakty, takie jak apokryficzne wspomnienia, amerykańska agentura, przepływy dolarowe, wyczyszczone życiorysy i skrywane przynależności, a wreszcie - wielkie zdrady. Założyciele Unii Europejskiej pracowali na rzecz obcych interesów, w dodatku doskonale wiedzieli, co robią. Chcieli Europy bez korzeni, bez duszy, bez ciała. Tej, która stoi dziś przed naszymi oczami, każdego dnia coraz bardziej naga.

Próba uchwycenia natury obecnego kryzysu w Europie oraz zarys strategii jego pokonania przez poddanie zadłużenia publicznego procedurze audytu obywatelskiego, anulowania bezprawnej i niesprawiedliwej części długu, a także zaprzężenia go na służbę budowy Europy socjalnej.

Polityka spójności oferuje regionom zapóźnionym wiele konkretnych i wymiernych korzyści. Jednak oparcie polityki rozwojowej wyłącznie bądź przede wszystkim na środkach finansowych pozyskiwanych z tego typu źródeł zewnętrznych może prowadzić do skutków odwrotnych do pożądanych, a mianowicie stagnacji, a nawet regresji gospodarczej. Przykłady podane w książce nakazują zastanowić się nad korzyściami i ograniczeniami realizowanej polityki spójności. Pomoc przekazywana przez Unię Europejską (UE) w ramach polityki spójności regionom zapóźnionym jest jednym z największych programów wsparcia rozwojowego w historii. Od wdrożenia reform Delorsa w 1989 roku budżet przeznaczony na jej realizację systematycznie wzrastał. W latach 2007–2013 osiągnął 347 mld euro, a w latach 2014–2020 osiągnie 352 mld euro, co stanowi 32,5% całkowitego budżetu UE przyjętego na ten okres. O ogromnym znaczeniu polityki spójności dla rozwoju europejskich regionów zapóźnionych świadczy fakt, że w wielu krajach członkowskich fundusze polityki spójności stanowią? ponad 50% wartości inwestycji publicznych. Od wielu lat w debacie politycznej i ekonomicznej stawiane są pytania, czy pomoc oferowana krajom i regionom o niższym poziomie rozwoju gospodarczego w ramach polityki spójności powinna koncentrować się na osiąganiu równości (konwergencji poziomów rozwoju gospodarczego, społecznego i przestrzennego), czy skuteczności (osiągnięciu trwałego, samodzielnego wzrostu gospodarczego). Różnice w tych podejściach są kluczowe dla strategii i kształtu udzielanej pomocy. Podjęte w książce rozważania mają na celu analizę wpływu zewnętrznych środków pomocowych przekazywanych Polsce w ramach polityki spójności UE w okresie 2007–2013 na wzrost i rozwój gospodarczy na poziomie regionalnym i lokalnym. Zakres przestrzenny prowadzonych badań własnych obejmuje polskie powiaty i gminy, zakres merytoryczny zaś fundusze przeznaczone na realizację celów polityki spójności przyjętych w perspektywie budżetowej lat 2007–2013 i zmiany wybranych wskaźników makroekonomicznych obserwowane w latach 2007–2015. Oddzielna część poświęcona została wynikom badań efektów pomocy udzielonej w ramach polityki spójności regionom europejskim oraz identyfikacji ich ograniczeń metodycznych. Obszerną część publikacji stanowią wyniki badań własnych poświęconych ocenie skuteczności funduszy pomocowych we wspieraniu rozwoju gospodarczego na poziomie lokalnym. *** Dominika Wojtowicz – doktor nauk o zarządzaniu. Stypendystka Wydziału Nauk Politycznych Universita’ di Siena (Włochy) oraz Wydziału Zarządzania Universidad Politecnica de Cartagena (Hiszpania). Jej zainteresowania badawcze koncentrują się na szeroko pojętej skuteczności interwencji publicznych ukierunkowanych na wzmacnianie rozwoju gospodarczego, w tym w szczególności na poziomie regionalnym i lokalnym. Była koordynatorką badań nad nowoczesnymi metodami ewaluacji specyficznych obszarów interwencji publicznych, badań na temat wykorzystania ewaluacji w zarządzaniu programami operacyjnymi w Polsce i Hiszpanii oraz wykorzystania doświadczeń z zakresu ewaluacji w procesie opracowania oceny skutków regulacji. Prowadziła badania na zlecenie różnego rodzaju instytucji publicznych, w tym m.in. dla Dyrekcji Generalnej Komisji Europejskiej ds. Polityki Regionalnej i Miejskiej, Departamentu Polityki Strukturalnej i Polityki Spójności Parlamentu Europejskiego, Kancelarii Prezesa Rady Ministrów RP, Urzędów Marszałkowskich wybranych województw. Swoją wiedzę i doświadczenie wykorzystuje w pracy eksperckiej, jako konsultantka do spraw pozyskiwania funduszy, zarządzania i rozliczania projektów współfinansowanych ze środków Unii Europejskiej, a także jako ewaluatorka projektów i programów współfinansowanych ze środków unijnych. Prowadzi szkolenia i warsztaty z tego zakresu zarówno dla przedsiębiorców, jak i przedstawicieli instytucji administracji centralnej i samorządowej. Obecnie jest adiunktem w katedrze ekonomii Akademii Leona Koźmińskiego.

Rozszerzanie Unii Europejskiej należy do najważniejszych procesów zachodzących we Wspólnotach/Unii Europejskiej od kilkudziesięciu lat. W związku z tym wart podejmowania jest problem możliwości jego kontynuacji po akcesji do UE Bułgarii i Rumunii 1 stycznia 2007 r. Brakuje w Polsce całościowych analiz z wyraźnym komponentem prognostycznym na temat obecnego procesu rozszerzania Unii Europejskiej, choć to zagadnienie jest istotne dla polityki europejskiej państwa. Niniejszy working paper wypełnia tę lukę. Jego autor - dr Adam Szymański, politolog z Instytutu Nauk Politycznych UW, rozpatruje najpierw czynniki, które wpływają korzystnie lub niekorzystnie na proces rozszerzania UE. Następnie analizuje perspektywy kontynuacji procesu - jego tempa, kształtu i decydujących determinantów. Weryfikuje hipotezę, iż mimo dużego znaczenia sytuacji w państwach kandydujących równie kluczowe, jeśli w pewnych przypadkach nie ważniejsze, czynniki wpływające na spowolnione rozszerzenie UE są i będą związane z Unią i z państwami członkowskimi.


Publikacja powstała we współpracy z Instytutem Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego.

Badania zaprezentowane w książce Spójność ekonomiczno-społeczna krajów Grupy Wyszehradzkiej dowiodły, że mimo podjętych wysiłków przez te kraje w obszarze zapewnienia społeczno-ekonomicznej spójności zauważa się ich relatywnie małą skuteczność. Pozwala to na wyciągnięcie pesymistycznego wniosku, że wyznaczone cele unijnej polityki spójności nie zostaną zrealizowane w najbliższej przyszłości. Wyniki tych badań potwierdziły również występowanie przestrzennego zróżnicowania poziomu rozwoju społeczno-ekonomicznego zarówno w ramach Grupy, jak i między nią a krajami „starej” Unii Europejskiej. Chociaż celem polityki spójności jest działanie na rzecz „Europy jednej prędkości”, bez podziału na zasobną większość i marginalizowaną mniejszość, rzeczywistość pokazuje, że jest inaczej. Pogłębiające się różnice w poziomie rozwoju społeczno-gospodarczego między poszczególnymi państwami członkowskimi Unii Europejskiej, w tym także krajami Grupy Wyszehradzkiej, są istotnym czynnikiem zagrażającym efektywnemu rozwojowi procesów spójności.