Ślepy Ferman

Bękart to powieść-spowiedź życia tytułowego bohatera Mikołaja Brzeskiego, który za sprawą wielkich walorów fizycznych oraz podłych cech charakteru doszedł do znaczącej pozycji w miasteczku, które go wychowało. Bękart jest także historią Polski (opowieść o transformacji od epoki PRL do nowej Polski) z perspektywy człowieka, u którego wypaczono potrzebę dawania i odbioru miłości. Aby dać czytelnikowi poczucie większej wiarygodności i prawdy, poczucie osobistej relacji świadka epoki, powieść jest napisana w pierwszej osobie. Słuchaczem jest tajemnicza pani doktor Całość okraszono galerią postaci oraz zdjęciami ilustrującymi stan ducha bękarta. Język stylizowany jest na nowomowę socjalistyczną. O tego typu sprawach nie mówi się z łatwością ale czyta się z przyjemnością!

Bohater książki, pisarz-poeta, przybysz z miasta, poszukując swojego miejsca na ziemi i pomysłu na życie, decyduje się na diametralną zmianę – sprzedaje mieszkanie w Warszawie i kupuje gospodarstwo na odległym od stolicy Podlasiu, na przysłowiowym końcu świata. Nikt z „tutejszych” nie kryje swojego zdziwienia, a właściwie podejrzliwości wobec przybysza: „Dla nich jestem inny. Jakbym spadł z Księżyca. Inaczej się ubieram, mówię bez wschodniego akcentu, ale przede wszystkim – co tutaj robię? Gospodarstwo dla przyjemności kupiłem? Będę uprawiał dwa hektary łąk, krzaki, jeziorka i las? To im się w głowie nie mieści. Tu nikt dla przyjemności nie siedzi”. Odnajdziemy tu całą galerię postaci, wrażliwców, cwaniaków, miejscowych pijaczków, ludzi zasiedziałych na tym terenie od pokoleń i takich jak on przybyszów z kosmosu, którzy z różnym powodzeniem realizują swoje pomysły porzucenia starego życia i rozpoczęcia wszystkiego od nowa. Czy bohater odnajdzie się w nowych warunkach? Czy uda mu się wrosnąć w miejscową społeczność? I czy odnajdzie tu swoje miejsce do życia?

W setną rocznicę wybuchu pierwszej wojny światowej Dževad Karahasan przypomina o Bośni, kraju, w którym jak w soczewce skupia się europejska historia minionego stulecia, wieku zamkniętego klamrą dwóch sarajewskich mostów: Łacińskiego, przy którym Gavrilo Princip w 1914 roku dokonał zamachu na arcyksięcia Ferdynanda, oraz mostu Vrbanja, będącego świadkiem zabójstwa Suady Dilberović i Olgi Sučić – pierwszych ofiar ostatniej wojny.   Doniesienia z krainy ciemności to także wyprawa w głąb dziejów, od wieku dwudziestego, przez dziewiętnasty, aż do ósmego i dalej, w mit. W literackiej i ustnej tradycji południowych Słowian istnieje bowiem kraina ciemności, tamni vilajet. To miejsce tajemnicze, wywierające niezatarte wrażenie na każdym, kto trafi tam podczas życiowej wędrówki. Dževad Karahasan mierzy się z bośniackim kontekstem toposu mrocznego wilajetu, równocześnie szukając w nim odpowiedzi na uniwersalne pytania współczesnego świata, oraz podejmuje dialog, zapoczątkowany słynnym Listem z 1920 roku Ivo Andricia, na temat sensu dziejów i mentalności mieszkańców tej części Europy, który od końca drugiej wojny światowej wiodą bośniaccy intelektualiści, a który swoje apogeum osiągnął w czasie ostatniego konfliktu na Bałkanach. Miłosz Waligórski

"Szybko rozwijające się portale randkowe są aktualnie najprostszą formą nawiązywania nowych znajomości. Długie godziny spędzane przed ekranem monitora zastąpiły osobisty kontakt z drugim człowiekiem. Anonimowość sprawia, że często prowadzone w sieci rozmowy są dużo śmielsze od tych, które miałyby miejsce w wypadku bezpośredniego spotkania. "Gosiaczek39" to interesująca propozycja skonfrontowania doświadczeń i odczuć czytelnika dotyczących znajomości zawieranych w sieci z wizją przedstawioną przez autora. W interesującej formie opisana została historia sponiewieranej przez życie kobiety, jej przeżycia i problemy wynikające z załamania się całego dotychczasowego świata. Główny wątek uzupełniają przykłady zachowań pań i panów poznawanych na portalach internetowych. Autor nie skupia się na pokazaniu jednej tylko strony medalu. Ukazuje osoby i zachowania napawające optymizmem, ale także te budzące naszą niechęć i potępienie. Książka jest próbą pokazania różnych skutków jakie mogą za sobą nieść służące nawiązywaniu nowych znajomości portale internetowe. Ich rosnąca popularność sprawia, że już niedługo nie będzie osoby, która nie zetknęła się z tą problematyką, a zatem warto coś o nich wiedzieć już teraz.

Gugark to ironiczna i dowcipna powieść na krańcowo nieśmieszny temat czystek etnicznych i konfliktu zbrojnego; historia dojrzewania oraz miłości młodych Ormianki i Azera. Seymur Baycan napisał powieść o niszczącym wpływie wojny, o pokoleniu, które już nigdy nie wyjdzie z jej cienia, o ludziach niewierzących w uzdrowicielską siłę miłości. Seymur Baycan – (ur.1976 roku w Baku) – jest azerbejdżańskim pisarzem i publicystą. Autor kilku powieści, zbiorów opowiadań, esejowi felietonów. Jego opowiadania i oraz niektóre powieści zostały przetłumaczone na język rosyjski, gruziński, armeński, ukraiński i kazachski. Był wielokrotnie nagradzany w swoim kraju literackimi wyróżnieniami literackimi i dziennikarskimi. Za najważniejszego jego utwory uchodzą powieści „Gugark” i „18,6 cm”. „Wiece gromadzące tłumy w dwóch stolicach, w Erywaniu i Baku, w żaden sposób nie mogły wpłynąć na Ormian i Azerów mieszkających w Karabachu. Dwa etnosy żyjące przez długie lata w jednym miejscu z wielkim zaangażowaniem dążyły do użycia broni, ubrania się w wojskowe uniformy. Ludzie, w zamian za przetwory, wódkę, jedzenie, brali od rosyjskich żołnierzy mundury. Mężczyznom podobało się chodzić w strojach wojskowych. Niewielu przychodziło na myśl, że potyczki, które zaczęły się od strzelb myśliwskich, zmienią się w prawdziwą wojnę z karabinami maszynowymi, artylerią dalekiego zasięgu, działami, czołgami i śmigłowcami bojowymi. W pierwszych dniach potyczek strzelający nawzajem do siebie nocami z karabinków TOZ-8 młodzi Ormianie i Azerowie następnego ranka siadali w czajchanie, pili herbatę i rozmawiali, ile kto poprzedniej nocy wystrzelił naboi, gdzie trafił. Zaczęły się ciekawe sceny. Ludzie jakby myśleli: chodźmy, postrzelamy do siebie ze strzelb myśliwskich, a jutro będziemy dalej spokojnie razem żyć.” (Fragment książki)

" Jak wiadomo, sowy nie są tym, czym się wydają. Ta proza również, niekoniecznie jest tym, czym może się wydawać na starcie. I to jest jej największa zaleta." Adam Kaczanowski