Sura

Iran postrzegany jest obecnie jako kraj niedemokratyczny, antyzachodni nieprzyjazny przybyszom, a irański islam traktuje się jako zagrażający światu system polityczny, który należy zweryfikować. Autorka podejmuje trud zaprezentowania współczesnej kultury Republiki Islamskiej Iranu, zwłaszcza jej sfery politycznej, dla której inspiracją był charyzmat Chomeiniego; wyjaśnia znaczenie religii w życiu społecznym i politycznym kraju. Stara się ukazać Iran oczami Irańczyka, by w miarę możliwości najdokładniej przybliżyć Czytelnikowi jego światopogląd, tok myślenia i hierarchię wartości. Dociekania autorki, wsparte analizą dwóch konstytucji irańskich, zainteresują grono orientalistów, a także mogą stanowić ciekawe źródło wiedzy dla polityków, prawników i wszystkich tych, którzy interesują się sprawami ustrojowymi, mechanizmami sprawowania władzy, czy po prostu uczestniczą w życiu politycznym.

Kim są mieszkańcy kraju, który wzbudza tak wiele emocji na całym świecie? Izrael to ludzie. Jednak bardzo trudno odpowiedzieć na pytanie, kim jest przeciętny mieszkaniec tego kraju. Naturalnie większości z nas ta ziemia kojarzy się z ludnością żydowską ? ale nawet ta jest tak zróżnicowana jak kraje, w których przed laty mieszkali oni sami lub ich krewni. Książka „Ludzka twarz Izraela” opowiada o różnorodności społeczeństwa w Izraelu, której nie zobaczymy w przewodnikach po kraju. Nie jest to pozycja polityczna ani historyczna, lecz bardziej swoisty pamiętnik. Sfabularyzowane historie są wyjęte z życia – ze wszystkimi jego zagadkami, pytaniami i poszukiwaniami. To zbiór obserwacji i przemyśleń o kraju, który ciągle odkrywany, pozostaje nadal nieodgadniony. „Z niepohamowaną ciekawością i stałym niedosytem przez prawie siedem lat poznawałam ludzi i miejsca, aby w końcu zebrać te doświadczenia w jedną całość. Prowadząc rozmowy, popijając kawę, śmiejąc się i płacząc, poznawałam różnorodność izraelskiego społeczeństwa. Izrael o ludzkiej twarzy okazał się zupełnie inny niż Izrael w serwisach informacyjnych i przewodnikach. Zapraszam Cię do wspólnego odkrywania, kim są mieszkańcy tego kraju.” Estera Wieja Estera Wieja – dziennikarka, podróżniczka, autorka książek. Jest założycielem Misji Polska-Izrael, działającej w ramach Chrześcijańskiej Fundacji Życie i Misja. Regularnie pisze do czasopisma „Nasze Inspiracje”. Przez siedem lat mieszkała w Jerozolimie, w Izraelu, gdzie pracowała dla Międzynarodowej Ambasady Chrześcijańskiej (ICEJ) jako redaktor naczelny magazynu „Word from Jerusalem”. W czasie, kiedy nie zajmuje się tematyką Izraela, lubi poznawać i uczyć się o innych kulturach na świecie – o ich historii, tradycjach i tęsknocie do Boga.

Ostatnimi laty Irak znalazł się w centrum zainteresowania środków masowego przekazu. Od drugiej połowy 2002 roku, kiedy to prezydent Stanów Zjednoczonych George Bush podniósł na forum międzynarodowym kwestę interwencji na terenie Iraku, do dnia dzisiejszego informacje dotyczące panującej tam sytuacji politycznej i gospodarczej przekazywane są niemal na bieżąco. Wiadomości te wywołują żywą reakcję w Polsce, od 1968 roku bowiem tak liczny kontyngent naszego wojska nie stacjonował na terenie obcego państwa. Poziom merytoryczny toczących się dyskusji nad problematyką iracką, przekładających się przecież kilkakrotnie na podejmowane przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej decyzje polityczne, kontrastuje ze stanem wiedzy tego środowiska. Dotyczy to zresztą też nieprzebranych rzesz ekspertów wypowiadających się na temat Iraku w studiach telewizyjnych i prasie. Nasuwa się zarazem pytanie o wiarygodność wiadomości, pozwalających polskim parlamentarzystom kształtować przyszłość obywateli innego państwa, jeśli dotąd nie ukazała się żadna polskojęzyczna sensu stricto naukowa publikacja historyczna szeroko podejmująca zagadnienie najnowszych dziejów Iraku.

Od 2014 roku epatuje nas, ludzi Wschodu i Zachodu, nowy twór - a może zjawisko - Państwo Muzułmańskie, czyli Islamskie. Politycy zachodzą w głowę, dlaczego powstało, dziennikarze mają używanie, a komentatorzy polityczni plączą się w zeznaniach i mało wiarygodnych opiniach.
Mechanizm powstania Państwa Islamskiego jest bardzo prosty, wymaga jednak wiedzy eksperckiej. Dwaj francuscy naukowcy - Olivier Hanne i Thomas Flichy de la Neuville - opierając się na wiedzy historycznej, politologicznej i kulturoznawczej, pokazują, jak to się stało, że ten groźny (s)twór pojawił się na Bliskim Wschodzie. Groźny nie tylko dla Bliskiego Wschodu, ale całego świata islamu, a także Zachodu.
Książka, jak każda dobra praca, nie wróży z fusów, lecz pokazuje, jak jest. Nie dyktuje łatwych rozwiązań, nie uspokaja. Jest rzeczowa i solidna.
Janusz Danecki

Autor opisuje końcowe lata panowania Mohammada Rezy Pahlawiego, ostatniego Szacha Iranu, a także losy władcy po opuszczeniu kraju i jego śmierć na wygnaniu. Opowiada o zakulisowych rozgrywkach w otoczeniu monarchy, rozpaczliwych wysiłkach niektórych osób przewidujących upadek, szybko jednak odsuniętych na bok, a przede wszystkim o dwuznacznej roli mocarstw zachodnich oraz ZSRR, które zdradziły swojego wiernego sojusznika. Przedstawia ciąg wydarzeń, które doprowadziły do zwycięstwa fundamentalistów islamskich pod wodzą ajatollaha Chomejniego. Wszystkie te działania toczyły się na tle trawionego śmiertelną chorobą cesarza, który swój kraj ukochał ponad wszystko.
Książka podaje fakty, na ogół nieznane polskiemu czytelnikowi, których znajomość jest konieczna dla zrozumienia źródeł i metod działania islamskiego terroryzmu.

Ziemia utracona to opowieść o Asyryjczykach, jednej z najstarszych mniejszości chrześcijańskich na Bliskim Wschodzie, ostatnim ludzie posługującym się językiem aramejskim, językiem Jezusa. To opowieść o ucieczce i ciągłych prześladowaniach, które na pograniczu Turcji, Syrii i Iraku trwają od 1915 roku. To reportaż z Tur Abdin – historycznej kolebki tych chrześcijan, miejsca, którego nie ma na mapach. Reportaż o ludziach, których życie jest zagrożone, o mężczyznach i kobietach, młodych i starych; o ranach i nadziei tych, którzy dziś ryzykują, zostając w domu.
Ta książka daje nam wgląd w teraźniejszość i przyszłość wszystkich mniejszości na Bliskim Wschodzie.

Mattego Spicuglia (ur. 1979), dziennikarz, od 2007 roku pracuje dla RAI. W latach 2002-2007 jako korespondent towarzyszył Janowi Pawłowi II i Benedyktowi XVI w ich pielgrzymkach. Jest współautorem, wraz ze Stefanem Rogliattim, filmu Shlomo – reportażu o chrześcijanach żyjących na Bliskim Wschodzie. W roku 2015 Spicuglia otrzymał nagrodę dziennikarską Pietro di Donato.