ebook
Szkoła Główna. Tom 2 Kręgi wpływów
Potrzeba dalszych badań i pomysły na kolejne artykuły rodziły się podczas przyjacielskich rozmów na tematy podejmowane w pierwszym przygotowanym przez nas tomie oraz wyłaniały się w trakcie prowadzonych przy jego okazji kwerend i lektur. Wspierało je poczucie konieczności uzupełnienia, skorygowania, aktualizacji dotychczasowej wiedzy. Wola konfrontacji zarówno z prawdami krzepiącymi, jak i trudnymi. W ten sposób opracowany przed kilku laty projekt uzyskiwał kolejne konkretyzacje, a także procesualnie podlegał weryfikacji indywidualnych zainteresowań i przeświadczeń co do pożytków naukowych wynikających z powrotów do biografii, tekstów, misji ludzi Szkoły Głównej. Do ich meandrycznego życia publicznego i do prywatności. Tak w intelektualnej wymianie uwiarygodniała się trwałość historii Szkoły Głównej jako źródła i probierza zadań, pasji i odpowiedzialności inteligencji. Trwałość niezależna od historycznych uwarunkowań i koniunktur, choć ustalana w ich kontekście. Z tekstu Od redaktorów. Powracanie do Szkoły Głównej
The book is a continuation of the research on Szkoła Główna (the Main School). The authors of the articles collected in the publication pose questions about the conditions and the nature of the intergenerational exchange in that higher-education institution, as well as the ways and the extent in which the academic ideals, the value system and the intellectual attitudes formed there influenced the social milieus in the Kingdom of Poland and beyond.
Ten produkt nie ma jeszcze opinii
Twoja opinia
aby wystawić opinię.
- Wysyłka na email (tylko dla produktów cyfrowych) 0.00 zł brutto
Książka jest kontynuacją badań nad Szkołą Główną. Autorzy zawartych w niej artykułów stawiają pytania o warunki i charakter międzypokoleniowej wymiany intelektualnej w tej uczelni oraz o sposoby i zasięg oddziaływania ukształtowanych w niej ideałów naukowych, systemu wartości i postaw inteligenckich na różne środowiska społeczne w Królestwie Polskim i poza nim.
Potrzeba dalszych badań i pomysły na kolejne artykuły rodziły się podczas przyjacielskich rozmów na tematy podejmowane w pierwszym przygotowanym przez nas tomie oraz wyłaniały się w trakcie prowadzonych przy jego okazji kwerend i lektur. Wspierało je poczucie konieczności uzupełnienia, skorygowania, aktualizacji dotychczasowej wiedzy. Wola konfrontacji zarówno z prawdami krzepiącymi, jak i trudnymi. W ten sposób opracowany przed kilku laty projekt uzyskiwał kolejne konkretyzacje, a także procesualnie podlegał weryfikacji indywidualnych zainteresowań i przeświadczeń co do pożytków naukowych wynikających z powrotów do biografii, tekstów, misji ludzi Szkoły Głównej. Do ich meandrycznego życia publicznego i do prywatności. Tak w intelektualnej wymianie uwiarygodniała się trwałość historii Szkoły Głównej jako źródła i probierza zadań, pasji i odpowiedzialności inteligencji. Trwałość niezależna od historycznych uwarunkowań i koniunktur, choć ustalana w ich kontekście. Z tekstu Od redaktorów. Powracanie do Szkoły Głównej
The book is a continuation of the research on Szkoła Główna (the Main School). The authors of the articles collected in the publication pose questions about the conditions and the nature of the intergenerational exchange in that higher-education institution, as well as the ways and the extent in which the academic ideals, the value system and the intellectual attitudes formed there influenced the social milieus in the Kingdom of Poland and beyond.
- Tytuł
- Szkoła Główna. Tom 2
- Podtytuł
- Kręgi wpływów
- Wydawnictwo
- Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego
- ISBN
- 978-83-235-3961-2
- Rok wydania
- 2019 Warszawa
- Wydanie
- 1
- Liczba stron
- 358
- Format
- pdf, mobi, epub
- Spis treści
- Od redaktorów. Powracanie do Szkoły Głównej 7
INSPIROWANIE
Magdalena Rudkowska, Zamęt i harmonia. Profesor Aleksander Tyszyński 11
Urszula Kowalczuk, Świadomość metodologiczna profesorów Szkoły Głównej. O kilku prelekcjach wstępnych 23
Damian Włodzimierz Makuch, Autorytet profesora. Henryk Struve i jego uczniowie w świetle korespondencji 49
Magdalena Derwojedowa, Językoznawstwo w Szkole Głównej 81
MEDIOWANIE
Anna Janicka, Szkoła Główna na łamach „Przeglądu Tygodniowego”: 1866–1869 91
Marta M. Kacprzak, Wydział Filologiczno-Historyczny Szkoły Głównej na kartach „Biblioteki Warszawskiej” (1862–1869) 107
REZONOWANIE
Ewa Ihnatowicz, Duch Szkoły Głównej, gdy Szkoły jeszcze nie było 157
Lena Magnone, Sikorki i siłaczki. Transmisja ideałów pokolenia Szkoły Głównej do kręgów kobiecych 173
Eliza Kącka, Ideał zwykłego życia. O wspomnieniach Andrzeja Rocha Świętochowskiego 203
PAMIĘTANIE
Grzegorz Marchwiński, Kultura w cieniu polityki. Publiczne wspominanie Szkoły Głównej na przełomie lat 70. i 80. XIX wieku 219
Dorota Kielak, Rok 1862 w 1915, czyli jak społeczna pamięć o Szkole Głównej towarzyszyła reaktywowaniu polskiego Uniwersytetu Warszawskiego 243
PRZEMIESZCZANIE
Renata Stachura-Lupa, Z Krakowa do Warszawy, z Warszawy do Krakowa. Wykładowcy Szkoły Głównej: Adam Bełcikowski, Karol Estreicher i Stefan Pawlicki 267
Dawid Maria Osiński, Ze Szkoły Głównej w świat – Dybowski, Rejchman, Wokulski 285
Bibliografia 327
Indeks osób 345
- Format pliku
- ebook
Pobierz fragment
Produkty podobne
„Lalka” Bolesława Prusa – pamięć tragedii greckiej. Z problemów intertekstualności
Celem książki jest próba prezentacji „Lalki” jako powieści, w której żyje wskrzeszona pamięć tragedii greckiej, ujawniająca się na wielu poziomach tekstu, choć analogia ta nie jest całościowa (zaprzecza jej m.in. wielowątkowość czy kompozycja otwarta).
Hipoteza badawcza zmierza w kierunku sprawdzenia, czy i na ile tekst „Lalki” pojętej jako całościowy układ, przy zachowaniu prymarnych cech gatunkowych powieści, był oparty na archetypie, tj. tradycyjnym wzorze tragedii greckiej. W tym sensie powieść Prusa stanowiłaby więc rodzaj transformacji – zasady gatunkowe tragedii miały ją uporządkować wedle określonego kodu genologicznego. Tak postrzegany tekst odsyła do teorii „mimetyzmu formalnego” – zabiegu stylizacji jednego gatunku literackiego na inny w obrębie jego struktury.
„Przekłady Literatur Słowiańskich” 2016. T. 7. Cz. 1
Tom 7. część 1 czasopisma „Przekłady Literatur Słowiańskich” poświęcony jest refleksji badaczy i tłumaczy nad przekładem w zakresie literatury i kultury polskiej, słowackiej, słoweńskiej w relacji do literatur chorwackiej, polskiej, serbskiej, słowackiej i słoweńskiej oraz literatur niemieckojęzycznych pogranicza austriacko-słoweńskiego i niemiecko-rumuńskiego.
Treść zamieszczonych w nim artykułów tworzy panoramę teoretyczną i historyczną w zakresie dyscypliny, jak również konkretnych praktyk translatorskich. Spojrzenie z tych dwóch perspektyw na jednostkowe rozwiązania tłumaczy lepiej oświetla ich rolę jako pośredników (a czasem inicjatorów stylu i myślenia), decyzje, funkcje i pragmatyczność przekładu. W tym kontekście w tomie skupiono uwagę na takich problemach, jak: dominująca w praktyce i/lub w teorii norma tłumaczenia, określająca poetykę historyczną przekładu; aspekt intertekstualności przekładu, czyli jego istnienie wśród innych utworów tłumaczonych albo w kontekście serii; znajomość oryginału w kręgach artystycznych i intelektualnych kultury przyjmującej oraz wieloaspektowość przekładu artystycznego, związana z jego zapotrzebowaniem rodzimym, a także z preferencjami tłumacza, który może być „ambasadorem” obcości lub jej „legislatorem,” wzbogacając własny warsztat artystyczny i/ lub literaturę docelową.
Publikacja adresowana jest do badaczy literatur i kultur słowiańskich (w tym polskiej), studentów oraz do wszystkich zainteresowanych wiedzą o innych kulturach słowiańskich.
„Śląskie Studia Polonistyczne” 2013, nr 1 (3): Rozprawy i artykuły: Psychoanaliza, polityka, zmiana społeczna. Prezentacje: Krzysztof Siwczyk
Tematem zamieszczonego w trzecim tomie „Śląskich Studiów Polonistycznych” działu Rozpraw jest psychoanaliza, polityka i zmiana społeczna. Przedmiotem analiz i interpretacji w poszczególnych artykułach stają się między innymi zagadnienia poruszane w tekstach Lacana, Rancière’a, Freuda, Žižka. W tomie zamieszczono przekład tekstu Mladena Dolara pt. Freud i polityczność. Bohaterem części zatytułowanej Prezentacje jest Krzysztof Siwczyk. W tym dziale opublikowano rozmowę z poetą oraz szkice komentujące jego twórczość. W dziale Archiwalia Piotr Gorliński-Kucik zaprezentował listy Teodora Parnickiego do Aleksandra Wata. Ponadto tom zawiera dział Recenzje i omówienia (tu między innymi recenzje Wielkopolskiego alfabetu pisarek, Strategii queer, Od poetyki przestrzeni do geopoetyki, tomów wierszy Maxa Herrmanna-Neissego) oraz dział Varia, w którym znalazły się artykuły dotyczącego paraleli Rymkiewicz – Bloom, Międzywojnia Brzękowskiego, a także zapis pojedynku scrabble.
„Wszystko lubię to, co pani...” Literackie portrety amantów i studentów
Książka Literackie obrazy amantów i studentów obrazuje, jak zmieniały się portrety wspomnianych męskich postaci na przestrzeni lat, w zależności od gustów epoki, dominującej estetyki, przesuwających się wciąż granic moralnych oraz, oczywiście, upodobań czytelników.
Publikacja rozpoczyna się od gotyckiej estetyki amanta i sięga czasów romantyzmu, by analizując utwory dziewiętnasto- i dwudziestowieczne, dotrzeć do czasów współczesnych i skończyć na wieku XXI. Teksty w niej zamieszczone dotyczą utworów autorów polskich (Anna Mostowska, Zygmunt Krasiński, Stanisław Rzewuski, Władysław Reymont, Tadeusz Rittner, Natalia Krzyżanowska, Zofia Niedźwiedzka, Edward Słoński, Antoni Sobański) oraz zagranicznych (Don Juan, Balzac, Elfriede Jelinek), dając przekrój czasowy i przestrzenny w postrzeganiu postaci amantów i studentów.
(Nie)prawda w literaturze i sztuce
Spójrzmy Prawdzie w oczy. Jakie oblicze prawdy wówczas zobaczymy? Czy w XXI wieku ten termin ma jeszcze rację bytu? Czy istnieje jedna Prawda, czy wiele prawd? Co jest jej przeciwieństwem – kłamstwo, fikcja, a może nieprawda? Jak badać prawdę – czy potrafimy ocenić, co jest, a co nie jest prawdziwe? Czy możemy mówić prawdę o świecie i sobie samych, czy potrafimy mówić o prawdzie? Czy chcemy jeszcze o niej słuchać? Jaką rolę odgrywa prawda we współczesnej sztuce, mediach i w przestrzeni społecznej?
Autorzy poruszają w swoich artykułach różnorodne rozumienie przewodniego hasła tego tomu. Prawdę postrzegają między innymi jako kryterium określające stosunek artystów-performerów wobec realiów społecznych, element literackiej historiozofii Jarosława Marka Rymkiewicza czy wartość etyczną w literaturze faktu. Nieprawda to dla nich również fikcja literacka podniesiona do rangi instytucji prawnej, mistyfikacja we współczesnym kinie czeskim lub kategoria określająca sposób funkcjonowania sztuki w muzeach wirtualnych. Tak urozmaicone ujęcia tytułowej problematyki współbrzmią polifonicznie w naukach humanistycznych.
Aleksander Wat – (re)lektury Nowe konteksty, inne perspektywy
Na książkę składa się z osiem części. Trzy pierwsze ukazują w innym świetle początki twórczej drogi Wata, poczynając poematu Ja z jednej i Ja z drugiej strony mego mopsożelaznego piecyka, poprzez nowe odczytania manifestów w perspektywie intermedialnej, po rozdział określający Wata jako twórcę nie futurystycznego, lecz dadaistycznego. Kolejne trzy teksty przynoszą rewizjonistyczne sposoby odczytania związków z tradycją. Po pierwsze, śródziemnomorską, interesuje mnie nie tyle podejmowanie przez Wata zdeponowanych w kulturze kodów, lecz, jak można by powiedzieć, Śródziemnomorze „ucieleśnione” w osobistym doświadczeniu. Drugi niezwykle ważny obszar tradycji stanowi dla mnie romantyzm. Najpierw rozpoznaję Watowską podmiotowość jako (po)romantyczną, Wyszedłszy od kwestii dotyczących ukształtowania „ja”, przechodzę do najważniejszej dykcji tak modelowanego podmiotu – do elegijności i rozpatruję ją jako specyficzną jakość Watowskiej wrażliwości i sposobu odczuwania świata. Oba „romantyczne” rozdziały prowadzą w efekcie do propozycji przesunięcia granic literatury modernistycznej. Zgodnie z moimi rozpoznaniami należałoby bowiem postrzegać formację romantyczno-modernistyczną jako nieprzerwane continuum, jako jeden obszar nowoczesności. W części ostatniej zajmuję się Notatnikami Wata. Czytam je zgodnie z postulatami krytyki genetycznej, która nie tyle zwraca uwagę na rezultat końcowy pisania, co na sam proces. Wydobyte z archiwum rękopisy Wata są czystym procesem nieustannego pisania, cechującym się nieukierunkowaną potencjalnością i ciągle odraczaną finalnością. Usytuowanie twórczości Wata w nowych kontekstach pozwala w efekcie odkryć ukryte dotąd aspekty i znaczeni jego twórczości.
