Sztormowe ptaki

W publikacji opisano historię rozwoju, konstrukcję, cechy eksploatacyjne, dane techniczne oraz zastosowanie skonstruowanej w latach 70. XX wieku w ZSRR 203,2 mm działa samobieżne 2S7 Pion i jego wersji rozwojowej 2S7M Małka. Jest to unikalne działo typu polowego, będące do dzisiaj jednym z największych systemów artyleryjskich, jaki był seryjnie produkowany w ostatnich latach na świecie. Skonstruowane w latach zimnej wojny, było przeznaczone do wykonywania zadań ogniowych na europejskim teatrze działań wojennych. W latach 1975--1990 w ZSRR wyprodukowano prawie 500 dział samobieżnych 2S7. W latach 1986-2006 Wojsko Polskie użytkowało 8 pojazdów tego typu. W nomenklaturze NATO działo występuje pod oznaczeniem M1975. Tekst uzupełniają 53 zdjęcia, plan w dwóch rzutach, 6 schematów i 7 rysunków.

Wspomnienia oficera niemieckiej marynarki, barona Felixa von Lucknera stały się klasykiem nie tylko niemieckiej literatury marynistycznej, ale i światowej. Jako dowódca żaglowego okrętu-pułapki „Seeadler” podczas pierwszej wojny światowej siał popłoch wśród żeglugi alianckiej zarówno na Oceanie Atlantyckim jak i Oceanie Spokojnym. Wsławił się tym, że podczas swojej działalności unikał ofiar. To właśnie ten sposób prowadzenia wojny i niewiarygodne wręcz przygody sprawiły, że stał się legendą za życia.

„Poniektórzy powiadają, że wieloryb nie jest zdolen otworzyć swej paszczy, to wszelako jest bajką”.
Podróż do Grenlandii, A.D. 1671, Harris Collection

„Oczywiście, że [biały wieloryb] to symbol. Ale symbol czego? Myślę, że nawet Melville tego nie wiedział. I to jest najlepsze w Moby Dicku!”
D.H. Lawrence

„Wszelkie omówienie czy też wprowadzenie do tej powieści musi przypominać próbę zapakowania wieloryba do puszki po sardynkach. Moby Dick to […] epika najwyższych lotów, podejmująca wiele wątków mitologicznych i biblijnych. To utwór metafizyczny, prometejski, nihilistyczny, komiczny, tragiczny, mistyczno-erotyczny, nietzscheański […]”
fragmenty eseju Mikołaja Wiśniewskiego

„Wieloryb to zwierzę ssące, pozbawione tylnych kończyn”.
Baron Cuvier

„Moby Dick jest pełen znaczeń, ale jego znaczenie to nierozwiązywalny problem. Błędem byłoby traktować [nazwę statku] «Rozkosz» lub trumnę [Queequega] jako symbole: nawet jeśli takie symboliczne odczytanie jest trafne, spłaszcza ono książkę. O Moby Dicku nie możemy powiedzieć nic ponadto, że jest polem walki”
E.M. Forster

„[…] na koniec swoich rozważań o cetologii, w rozdziale XXXII, Melville-Izmael stwierdza: «Niechaj Bóg mnie strzeże przed ukończeniem czegokolwiek! Cała ta książka to ledwie szkic – nie: szkic szkicu!». W tym samym też duchu należy czytać Moby Dicka, to znaczy – nigdy nie kończyć”.
z posłowia Mikołaja Wiśniewskiego

Przyjętym celem publikacji jest prezentacja współczesnej roli akwenów morskich w globalnej polityce. Ukazane zostało ich znaczenie ekonomiczne i polityczne ze szczególnym uwzględnieniem wpływu formy ich wykorzystania przez graczy państwowych do realizacji interesów regionalnych i globalnych. Zaprezentowano w niej także oddziaływanie tej polityki na stan stosunków polityczno-gospodarczych w zlewiskach poszczególnych akwenów przy uwzględnieniu wpływu na jej kształt zapisów międzynarodowego prawa morza. Omówienie powyższych kwestii zostało uzupełnione przez prezentację regionalnych uwarunkowań, jakie występują w zlewiskach poszczególnych akwenów morskich, oraz ocenę ich wpływu na kształt strategii morskich globalnych i regionalnych państwowych graczy morskich. Przedstawiono także wybrane elementy polityk morskich państw o statusie regionalnym oraz usytuowanie tej polityki w całokształcie ich aktywności międzynarodowej. Omówiono międzypaństwowe kwestie sporne oraz zaprezentowano ich wpływ na kształt regionalnego ładu pokojowego. Pozwoliło to na poznanie specyfiki stanu prawnego poszczególnych akwenów morskich, a tym samym na zrozumienie ich roli w procesie kształtowania ładu międzynarodowego. Uznano, iż podejście to umożliwi czytelnikom zrozumienie znaczenia akwenów morskich zarówno w polityce globalnych i regionalnych państwowych graczy morskich, jak i w ich aktywności morskiej kształtującej system międzynarodowy (zwłaszcza formowanie i funkcjonowanie formalnych i nieformalnych układów regionalnych). Pozwoli także na zrozumienie roli sił morskich oraz specyfiki ich zadań ukierunkowanych na ochronę i obronę interesów morskich państwa.
Fragment wstępu

Komandor carskiej floty, Borys Michajłowicz Czetwieruchin, uczestniczył w bitwie cuszimskiej, będąc porucznikiem na pokładzie okrętu flagowego Imperator Nikołaj I, wchodzącego w skład Trzeciej Eskadry Pacyfiku. Po powrocie z niewoli japońskiej został członkiem komisji pod przewodnictwem admirała Heidena powołanej przez Ministerstwo Marynarki w celu zbadania dokumentów związanych z tą słynną na cały świat bitwą. Po zakończeniu prac komisji odkomenderowano go do prac hydrograficznych, które wykonywał na Wyspach Alandzkich, a także wzdłuż wybrzeża Finlandii, w okolicach Abo. Zajmował się tym aż do rozpoczęcia I wojny światowej. W chwili wybuchu Rewolucji Październikowej został dowódcą rosyjskiej flotylli torpedowców na Bałtyku. W okresie międzywojennym przebywał w Helsinkach. Na temat bitwy pod Cuszimą miał wykłady m.in. w angielskich i amerykańskich szkołach wojskowych i krajowych stowarzyszeniach absolwentów szkół kształcących kadry dla potrzeb marynarki wojennej. Występował również jako ekspert od spraw uzbrojenia.

„Ostatni z Cuszimy" powstał na podstawie zapisków Czetwieruchina i jego wypowiedzi, natomiast ostateczny kształt treści nadany został przeze mnie. Uzupełnienia dotyczące Japonii również pochodzą ode mnie.

Sztokholm, wiosna 1966 r.
Gunnar Miillern

Charles Lockwood w swoich wspomnieniach pisze, że kochał wszystkich swoich podwodników. Jednego z nich darzył niemal ojcowskim uczuciem. Tą osobą był "Mush" Morton, legendarny dowódca Wahoo. Któż mógłby wierniej przedstawić historię tego bodajże najsłynniejszego amerykańskiego okrętu podwodnego, jeśli nie jego członek załogi, zastępca dowódcy i jego serdeczny przyjaciel, Richard O'Kane?
Jego relacja z patroli Wahoo opiera się zarówno na źródłach amerykańskich, jak i japońskich, przede wszystkim jednak na wspomnieniach osobistych tych członków załogi, którzy wskutek przeniesień służbowych nie wzięli udziału w ostatnim patrolu Wahoo, patrolu, z którego nikt już nie powrócił. Autor w sposób niezwykle szczegółowy przedstawił nam życie płynące na okręcie. O'Kane, krok po kroku, ukazuje sposób wyznaczania pozycji okrętu, proces zanurzenia i wynurzania oraz odpalania torped. Dzięki temu książka stanowi skarbnicę wiedzy na temat konstrukcji i sposobu działania całego wyposażenia jednostki. Powtarzające się na każdym patrolu, aż do znudzenia, komendy tchną realizmem. Autor nie starał się upiększać, czy też dramatyzować sytuacje. Przedstawiał je takie, jakimi były naprawdę.
Historia Wahoo to jednak nie tylko dzieje tego jednego okrętu i jego załogi. To także historia amerykańskiej taktyki wojowania na morzu. Trzeba przyznać, że w przypadku okrętów podwodnych była ona opóźniona w stosunku do niemieckiej o dobrych kilka lat. Jej uosobieniem był pierwszy dowódca okrętu. Pod jego dowództwem Wahoo odnosił raczej mizerne sukcesy. Dopiero nowa generacja podwodników, takich jak Morton i O'Kane, zmieniła oblicze amerykańskich sił podwodnych i w znacznym stopniu przyczyniła się do klęski Japonii.