Sztuka Kształtowania Ciała

„Encyklopedia technik bazowych Jiu-Jitsu” jest efektem kilkudziesięciu lat zgłębiania tajników Jiu-Jitsu przez Mistrza Pawła Nerć 10 Dan. Jest to kompendium wiedzy dla adeptów i mistrzów starojapońskiej sztuki walki wręcz.
W poszczególnych tomach znajdziemy wszystkie techniki podstawowe: rzuty, duszenia, dźwignie, uderzenia ręczne i nożne, postawy, techniki bezpiecznego upadku itp.
Tom 2 - Katsu, czyli japońska metoda przywracania czynności życiowych u osób poszkodowanych w wyniku urazów. Umiejętności te są niezbędne, szczególnie u instruktorów i trenerów.

"Uznałem, że jedynym sposobem wydobycia się z nędzy jest korzystanie z pięści. Czasem biłem dwóch, trzech ludzi na dzień. Byłem brutalny. Pewnego razu podszedlem do faceta, który mi nic nie zrobił i bez ostrzeżenia uderzyłem go w twarz. Padł na ziemię jak kłoda. Odszedłem, zanim odzyskał przytomność...."

"Piąłem się w rankingu, nie przegrałem ani jedenj walki. Dnia 22 stycznia 1973 roku z rekordowym wynikiem trzydziestu siedmiu zwycięstw spotkałem się z niepokonanym Smokin` Joem Frazierem w walce o tytuł mistrza świata wagi ciężkiej. Frazier pokonał dwudziestu dziewięciu przeciwników, nokautując dwudziestu pięciu z nich. Ale nasza walka nie trwała długo. Powaliłem Fraziera pięć razy i pokonałem go ostatecznie w drugiej rundzie...."

"Kilka dni przed walką z Jimmym Youngiem w Porto Rico stałem wieczorem na balkonie hotelu, spoglądając na malownicze San Juan. Obserwowałem światła miasta i rozmyślałem nad sensem życia. Przebyłem długą drogę, od dzieciństwa w skrajnym ubóstwie, do statusu bogatego i sławnego sportowca. Byłem mistrzem świata wagi ciężkiej. A jednak, pomimo sukcesu, czułem się pusty. Miałem więcej gotówki na kontach, niż śniło się większości ludzi. Brakowało jednak jakiejś tajemnej części układanki. Nie wiedziałem jednak, gdzie ani jak jej szukać..."

„Japoński system trenowania ciała” Irvinga Hancocka jest jedną z pierwszych książek przedstawiających czytelnikom japońską sztukę Dżiu-dżitsu.
Orientalna egzotyka i zainteresowanie Japonią po wojnie z Rosją spowodowało ogromny boom na wszystko, co pochodziło z Kraju Kwitnącej Wiśni.
Dotychczas, nakładem Wydawnictwa My Wojownicy ukazały się dwie inne części serii - przeznaczone dla kobiet oraz młodzieży. Część ogólna zamyka cykl publikacji w adaptacji Wojciecha Szukiewicza.

Chociaż podstawowym zadaniem laski jest pomoc w chodzeniu, a w XIX wieku była nieodzownym elementem szykownego i eleganckiego stroju, europejscy dżentelmeni szybko zauważyli jej walory obronne.
Podręcznik A. Cunningham'a, wydany w Stanach Zjednoczonych w 1912 roku jest uważany za jedyny podręcznik do nauki tej formy samoobrony, chociaż elementy technik obronnych za pomocą laski znane były już wcześniej, szczególnie dzięki postaci Edwarda Barton-Wright'a, twórcy systemu Bartitsu, często nazywanej "Sztuką Walki Sherlocka Holmesa".

System Cunningham'a jest bardzo nietypowy - w odróżnieniu od innych, opartych w dużej mierze na szermierce, jest systemem oburęcznym a podstawowe postawy obronne, w których koniec laski skierowany jest w dół, zdają się być niegroźne a w dużym stopniu zapobiegają przechwyceniu laski przez przeciwnika.

Książka nie jest podręcznikiem do sztuk walki. To leksykon filmowy, biografia Bruce`a Lee i jego syna Brandona, Jackie Chana, Jean-Claude Van Damme`a, Chucka Norrisa, Stevena Seagala i kilku innych mistrzów wschodnich sztuk walki.

Praca niniejsza, którą oddajemy do rąk czytelnika w głębokiem przeświadczeniu, że dopomoże ona do rozwoju tak pięknego, aczkolwiek niestety opacznie pojmowanego u nas sportu zapaśniczego, napisana została przez człowieka, którego nazwisko jest zbyt popularne w Polsce, by wymagało specjalnych omówień. Władysław Pytlasiński, założyciel a obecnie prezes honorowy Polskiego Towarzystwa Atletycznego znany jest w szerokich kołach miłośników zapaśnictwa nie tylko jako niegdyś europejskiej sławy mistrz walki francuskiej, zdobywca wielkich nagród na arenach Francji, Szwajcarji, Niemiec, Austrji, Włoch, Rosji, Finlandji, Szwecji, Bułgarji i innych państw europejskich, lecz jako wybitny a rutynowany pedagog, którego zasługi na polu szerzenia tężyzny fizycznej będą niewątpliwie w swoim czasie dostatecznie ocenione. Walcząc godnie w barach polskich w czasach, gdy barwy te nie reprezentowały jeszcze oficjalnie uznanego państwa, a znane były tylko nielicznym przyjaciołom Polski, zrobił on wiele dla propagandy polskiej sprawności fizycznej i wraz ze Zbyszkiem Cyganiewiczem sprawił, że słowo „Polak dla wielu, bardzo wielu Niemców, Szwajcarów, Szwedów i innych cudzoziemców stało się równoznaczne z pojęciem tężyzny i mocy.
Słuszne też jest, że pierwsza polska popularna książeczka o zapaśnictwie, ujmująca jego stronę techniczną, wyszła z pod pióra właśnie Władysława Pytlasińskiego.
Z pojęciem „zapaśnictwo”, szerszy ogół naszego społeczeństwa łączy prawie zawsze... cyrk, Czerwony dywan, marsz gladjatorów, uroczysty, aczkolwiek zawsze trochę przypominający maskaradę „parade allée’, cały szereg rekwizytatów, akcesoryj it.p. — sprawiły, że z biegiem czasu o zapaśnictwie poczęto mówić, jak o czemś równoznacznem z akrobatyką czy klounadą, o czemś mało ze sportem mającym wspólnego. Przyczyniły się do tego niewątpliwie w dużym stopniu sprytne zakulisowe inscenizacje aranżerów walk zapaśniczych, którzy zmuszeni częstokroć do tego przez publiczność, wymagającą raczej silnych i emocjonujących wzruszeń aniżeli prawdziwej i rzetelnej walki, swojemi kombinacjami podrywają ostatecznie zaufanie widzów.
Zapaśnictwo, przeniesione z życia, z klubu i ze stowarzyszeń na arenę cyrkową, uprawiane obecnie prawie wyłącznie przez zawodowców, straciło niewątpliwie bardzo wiele. Traktowane jest ono prawie zawsze jako emocjonujące widowisko i tylko znawcy szukają na arenie pokazu techniki i sprawności fizycznej. Jednakże i tu na czerwonym dywanie zobaczyć można jedyne w swoim rodzaju popisy wspaniałego rozwoju fizycznego, zwycięstwa wytrawnej techniki nad brutalną i „surową” silą.
Praca Pytlasińskiego omamia zapaśnictwo jako sport, jako środek: wychowania fizycznego, jako jeden z najbardziej skutecznych sposobów osiągnięcia tężyzny fizycznej. Nie ma ona nic wspólnego z zapaśnictwem zawodowem a jeżeli autor wspomina nazwiska znanych mistrzów walki francuskiej, występujących na arenach cyrkowych, to robi to jedynie z konieczności. Zapaśnictwo zawodowe jest obecnie tak silnie rozwinięte, że grupuje ono w sobie najpoważniejszych mistrzów walki, podczas gdy zapaśnictwo amatorskie pozostaje poza niem daleko w tyle. Jednakże i w zapaśnictwie zawodowem następuje obecnie poważny zwrot ku lepszemu. Olimpjada berlińska w roku 1926, gdzie sklasyfikowano zapaśników według ich wagi, jest najlepszym dowodem, że nawet żądna wyłącznie emocjonujących wzruszeń publiczność cyrkowa wymaga obecnie od aranżerów imprez zapaśniczych bardziej sportowego traktowania sprawy.