The Second World War

Książka zawiera opisy 20 typów i wersji samochodów pancernych III Rzeszy używanych podczas II wojny światowej. Przedstawiono historię rozwoju pojazdów, wszystkie wersje i odmiany, a także zastosowanie bojowe. Obszernie opisano budowę wozów, akcentując nowatorskie rozwiązania techniczne. Opis każdego pojazdu ilustrowany jest barwną sylwetką boczną, jednym lub kilkoma rysunkami w czterech rzutach oraz zdjęciami. We wstępie Autor wyjaśnia, czym różniły się kolejne generacje niemieckich samochodów pancernych. Książka jest czwartym tomem cyklu leksykonów o broni pancernej III Rzeszy.

„Każda publikacja traktująca o czasach pogardy i zagłady, o ile jest rzetelnie napisana, przedstawia ogromną wartość poznawczą. Żyjemy w świecie, który z łatwością zapomina o milionach ofiar i tragediach niedających się opisać. Czarkowski razem ze współwięźniami oglądał swoimi oczami przebieg zagłady. I stąd wartość jego wspomnień.”
Jacek E. Wilczur
„Kiedyś trafiła do moich rąk ulotka z pytaniem: czy istniały komory gazowe? To właśnie ta ulotka, a nie wyłącznie własne przeżycia zdecydowały, że postanowiłem napisać tę książkę, uczcić pamięć pomordowanych dzieci, kobiet, mężczyzn, Żydów, Polaków, Rosjan, Czechów, Cyganów… Zginęli na polskiej ziemi, choć Polska od wieków była krajem tolerancji.”
Ryszard Czarkowski

Józef Czapski należy do najważniejszych polskich malarzy i pisarzy. Jest także niezwykłym świadkiem historii XX wieku. Publikowane po raz pierwszy dzienniki Józefa Czapskiego prowadzone w latach 1942–1944 po wyjściu z sowieckiego obozu, podczas wędrówki z Armią Andersa, to nie tylko dzienniki malarza i pisarza, ale i żołnierza.

Prowadzenie dziennika Czapski nazywał „kontrolą oddechu dnia”. Codzienny rytuał zapisywania i rysowania był dla niego równie ważny jak kontakt z ludźmi, a rozłąka z dziennikiem równie bolesna jak rozstanie z bliskimi. W dzienniku miały początek wszystkie jego szkice literackie i obrazy. Zeszyty wypełnione rysunkami i niemal hieroglificznymi zapiskami były repozytorium pamięci i inspiracji malarskich.

Wyjątkowe dzieło literackie i bezcenne świadectwo historyczne: zapis wyjścia polskich żołnierzy z ZSRR, z „nieludzkiej ziemi” i ich tułaczki przez Bliski Wschód aż do Włoch. Kronika codzienności i malarskich inspiracji. Sprawozdanie ze szkoły uczuć, z miłości i cierpienia. Opis tworzących się w armii więzi przyjaźni, które doprowadzą do powstania paryskiej „Kultury”. Także niezwykły dziennik lektury – pisarzy francuskich, angielskich i rosyjskich: dowód miłości do literatury i jej znaczenia w radzeniu sobie z wojną i jej okropnościami, z samotnością, wygnaniem i rozpaczą.

Wydanie zbiega się ze szczególnym zainteresowaniem Józefem Czapskim na świecie: w USA nakładem New York Review of Books ukazał się właśnie tom jego esejów o Rosji, a dwa lata wcześniej przekłady „Na nieludzkiej ziemi”, „Prousta w Griazowcu” (wykładów o Prouście prowadzonych przez Czapskiego w sowieckim obozie) i monumentalna biografia Józefa Czapskiego pióra Erica Karpelesa, której przekład ukazał się także we Francji. W 2021 w Szwajcarii pokazywano wystawę jego malarstwa.

Jest to pierwsza edycja dziennika Czapskiego bez cenzury i skrótów, a także pierwsza edycja pośmiertna. Dotychczasowe wydanie dzienników z różnych lat – Wyrwane strony – było zbiorem fragmentów publi-kowanych na łamach paryskiej „Kultury”, „Zeszytów Literackich” i „ResPubliki” przygotowanych przez autora do druku.

Józef Czapski, „Dziennik wojenny” (1942–1944), Warszawa, Wydawnictwo Próby, 2022 (s. 648 + 24 s. kolorowych ilustracji, oprawa twarda z płóciennym grzbietem).

Opowieść o Irenie Sendlerowej, która dzięki wielkiej wrażliwości na ludzką krzywdę pomagała Żydom w czasie okupacji niemieckiej w okresie II wojny światowej. Zainicjowała i zorganizowała ogromną sieć pomocy, dzięki której było możliwe uratowanie przed śmiercią co najmniej 2500 dzieci z warszawskiego getta. Irena Sendlerowa jest jedną z wielu znanych z imienia osób, które z narażeniem życia ratowały Żydów. Nieznanych pozostaje rzesza Polaków, którzy nieśli pomoc Żydom, za co wielu z nich zapłaciło cenę najwyższą. Cenę życia.
Nie tylko szlachetna i godna podziwu postawa Ireny Sendlerowej zachęciła nas do przybliżenia opowieści o ratowaniu żydowskich dzieci z warszawskiego getta, lecz także kopia "łyżeczki szczęścia", która znajduje się na wystawie głównej w Muzeum II Wojny Światowej. Jest to jedyna pamiątka po żydowskich rodzicach, należąca do Elżbiety Ficowskiej uratowanej dzięki działaniom Ireny Sendlerowej.
Komiks "Irena Sendlerowa i łyżeczka życia" jest jednym z serii komiksów wydanych przez Muzeum II Wojny Światowej w Gdańsku. Chcieliśmy przybliżyć historię Polski z okresu wojny, opowiadaną przez losy ludzi, a także przedmioty, które znajdują się na wystawie głównej w naszym muzeum. - Od wydawcy

Porywająca historia niezwykłego bohatera i zwierząt, które pomagały w ratowaniu życia w czasie II Wojny Światowej Niezwykłość tej opowieści dotyczy jednego człowieka - Jamesa Howarda Williamsa, znanego także jako "Elephant Bill" i słoni, które stały się nierozerwalną częścią jego życia. Rozumiał je, dbał o nie, leczył je i kochał. I pracował z nimi w Birmie dwadzieścia dwa lat, aż do wojny. Potem razem walczyli. Słonie są wpisane w kulturę Birmy i do 1941 roku stanowiły ważną część systemu handlu drewnem. Pracowały w tartakach, przy transporcie i składowaniu pni tekowych. Kilka tysięcy słoni zatrudniała firma Bombay Burmah Trading Corporation. Dla niej pracował też Williams. Kiedy Japończycy opanowali ten kraj w 1942 roku, zmieniła się sytuacja ludzi i słoni. Wiele słoni z opiekunami zostało przez Japończyków przymusowo wcielonych do służby wojskowej. Tysiące, bez opieki, w poszukiwaniu pożywienia powędrowały do dżungli. Trwało to jednak chwilę. Potem rozpoczęła się o nie walka. W dżungli zastępowały dżipy, na grzbietach przenosiły towary i ludzi. Williams widział w nich żołnierzy, których inteligencję i możliwości fizyczne chciał wykorzystać do celów wojskowych. Zaczął je gromadzić i chronić. Pod koniec 1942 roku utworzono Kompanię Słoni, którą dowodził. Przy ich pomocy zbudowano setki mostów przez strumienie, rzeki i wąwozy, co pomogło XIV Armii Brytyjskiej oskrzydlić i rozgromić Japończyków w Maithili.

W tomiku przedstawiono historię powstania, opis konstrukcji, przeprowadzone modernizacje i losy japońskich lotniskowców Soryu i Hiryu z okresu II wojny światowej. Przy wyporności o połowę mniejszej niż wielkie lotniskowce floty Kaga i Akagi miały dwupokładowy hangar dla samolotów, dzięki czemu zabierały niemal tyle samo maszyn pokładowych. Potężna siłownia zapewniała im odpowiednio dużą prędkość marszową i maksymalną, co wraz z pojemnymi zbiornikami paliwa umożliwiało im operowanie na oceanach. Pomimo swoich wad, okręty te okazały się na tyle udanymi konstrukcjami, że stanowiły podstawę do budowy kolejnych lotniskowców Cesarskiej Marynarki Wojennej Japonii podczas II wojny światowej. Tekst jest zilustrowany 39 zdjęciami, 2 rys., 2 tabelami, 5 mapami, 4 zestawami rzutów z boku i z góry oraz 6 barwnymi przykładami kamuflażu okrętu.