Tron We Krwi. Sekrety Polityki Kremla

Darowując książkę „Babciu, opowiedz o sobie”, dajesz swojej Babci więcej niż pięknie wydaną, ładnie oprawioną, nienapisaną jeszcze historię. Dajesz jej poczucie, że jest dla Ciebie ważna. Dzięki odpowiedziom na proste i wnikliwe, zawarte w dzienniku pytania dajesz babci możliwość spisania losów, wspomnień i przelania uczuć co sprawi, że dotąd puste strony dziennika staną się dla niej podarunkiem bardzo osobistym, a dla Ciebie i całej rodziny będą stanowić bezcenną pamiątkę. Pomocą dla babci w spisywaniu jej dziejów są zawarte w książce inspirujące, krótkie teksty dotyczące obyczajów, kuchni, kultury, mody itd. z czasów jej młodości.

Elma van Vliet uświadomiwszy sobie, że jej matka jest ciężko chora, wymyśliła książkę dla mamy, zbiór pytań, które pomogłyby jej dowiedzieć się, kim naprawdę jest jej najbliższa osoba. Chciała się dowiedzieć, jaka była jako dziewczyna, poznać jej wspomnienia z dzieciństwa, jakie marzenia miała w wieku 18 lat, w kim najpierw się zakochała, jak się czuła w związku z narodzinami swojego dziecka ...
Inspirowana starą holenderską tradycją spersonalizowanych wspomnień, następnie powstały książki: dla babci, taty, dziadka.
Pięknie zaprojektowane notesy dają możliwość zapisania odpowiedzi na pytania, na których postawienie może być kiedyś za późno.
Elma van Vliet zdecydowała się rozwinąć pomysł w serię książek. Pierwsza z nich została opublikowana w 2004 r., a dziś już miliony osób na całym świecie piszą własne historie. Zapisują wspomnienia, udostępniają je i zachowują na przyszłość.

Książki z tej serii są uniwersalne i ponadczasowe. Stworzyły nową markę. Tylko w Niemczech, Danii i Holandii sprzedano ponad 3 miliony egzemplarzy. Prawa do wydań zostały zakupione również przez Włochy, Hiszpanię, Węgry, Norwegię, Finlandię, Brazylię, USA. Seria Opowiedz o sobie stała się międzynarodowym bestsellerem.

„Dla przyszłych pokoleń cenne będzie nie to, co posiadamy, lecz świadectwo, kim byliśmy i opowieść, jak żyliśmy. Tym, co należy uwiecznić, są rodzinne historie”.
Ellen Goodman

Książka przedstawia Nirvanę z najbliższej, niemal intymnej perspektywy. Zawiera długie, wyczerpujące rozmowy ze wszystkimi członkami zespołu oraz ich przyjaciółmi, krewnymi oraz dawnymi i nowymi współpracownikami. Po śmierci Kurta Cobaina, książkę uzupełniono o nowy, ostatni rozdział poświęcony ostatnim miesiącom życia założyciela Nirvany i zawierający nie publikowane wcześniej przesłanie artysty i jego bliskich, jakie odczytano podczas ceremonii żałobnych.

„Polityka ulegnie zmianie dopiero wówczas, gdy mądrość będzie się rozprzestrzeniać równie łatwo jak głupota”

Winston Churchill

Co jest istotą polityki?

Jaką rolę pełni najbliższe otoczenie najważniejszych polityków?

Jak zapadają kluczowe decyzje?

Jak walczy się o władzę?

Jaki wpływ na politykę ma opinia publiczna?

Polityka jest jak teatr. To, co widzimy w mediach, to premiera sztuki pisanej od nowa każdego dnia. I w polityce, tak jak w teatrze, najciekawiej jest nie na scenie, ale za kulisami.

Jako rzecznik rządu tam właśnie byłam, obserwując wszystko z bliska.

Z bardzo bliska…

Nie przypuszczałam, że ten niedostępny dla wielu świat okaże się tak złożony i intrygujący,

a jednocześnie brutalny. Nie ma jednak lepszej szkoły politycznego życia.

Teraz już wiem „jak naprawdę robi się politykę”.

O tym jest ta książka.

Iwona Sulik

1988 – 2011

Politolog, publicystka, sprawozdawca z obrad

Sejmu i prac komisji śledczych TVP

2011 – 2015

Doradca polityczny i rzecznik prasowy marszałek

Sejmu Ewy Kopacz, rzecznik prasowy rządu,

minister w KPRM

Nie dążyłam do tego, by zostać dziennikarzem politycznym.

Nie zakładałam, że kiedykolwiek dla polityki porzucę dziennikarstwo.

Nie miałam żadnych planów dotyczących pracy w rządzie. To wszystko jednak się zdarzyło.

Nie przypuszczałam, że z przedstawicielami mediów będę spotykać się na sali sądowej.

A tak się stało. Nigdy nie zamierzałam pisać o swojej pracy, ale to zrobiłam.

Co o tym zdecydowało?

Ta książka jest odpowiedzią także na to pytanie.

Dal to „prequel” do wydanej w 2016 roku Bieli. Opowiada o Afryce minionej. Pretekstem do tych opowieści stają się dawne fotografie, pocztówki, listy, mapy, ryciny – wszystkie z bogatych zbiorów autora.

„Kolekcjonuję spojrzenia i milczenie, kolejne nadzieje na trwanie, na ponowne spotkanie po wieku, na lichą, jaką bądź nieśmiertelność, choćby na kartach książki. W naszych oczach, póki my jeszcze trwamy. Te karty są dziś jedynym świadectwem, że gdzieś, kiedyś byli. (…) Biel to nieustanne wołanie: ja, ja, ja, Dal oddaje głos świadkom tamtych czasów”.

Jest jednak Dal czymś więcej niż tylko wędrówką ścieżkami historii. Jest dyskusją o istocie sztuki fotografii. O jej związkach z malarstwem. Jest podróżą po świecie literatury. Jest wnikliwym i erudycyjnym spojrzeniem na kwestie zmysłowości, erotyzmu, jest dyskusją o okrucieństwie.

„Dal – konkluduje autor – jest też nieuchronnie historią o śmierci. Ale i o rzuconym jej wyzwaniu”.

***

Marcin Kydryński

Radiowiec, wędrowiec, fotograf. Rocznik 1968.

Od 1992 roku podróżuje po Afryce. Publikował m.in. w National Geographic, będąc pierwszym autorem i fotografem, któremu Waszyngton zezwolił na okładkowy materiał w lokalnej edycji.

Chwilami piosenkopisarz, producent płytowy, laureat Fryderyka za produkcję albumu Anny Marii Jopek i Pata Metheny’ego Upojenie, organizator koncertów i autorskiego Siesta Festiwalu w Gdańsku. Od 1989 roku współtworzy wizerunek radiowej Trójki, a jego audycja Siesta została wybrana jedną z najpopularniejszych w historii stacji.

Autor książek: Upadek jest Formą Lotu: Metro Na Broadwayu (1993), Chwila Przed Zmierzchem (1996) i uhonorowanej nagrodą im. Arkadego Fiedlera Pod Słońce (1999). W Edipresse ukazały się: Muzyka Moich Ulic. Lizbona (2017) i podsumowująca 25 lat afrykańskich podróży Biel. Notatki z Afryki (2016).

Prezydent Portugalii uhonorował go medalem Ordem do Mérito za promocję muzyki tego kraju. Mieszka w Warszawie, Lizbonie i na farmie nad Liwcem.

O zdolnościach przywódczych Lenzera świadczy fakt, iż w krótkim czasie udało mu się na tyle odbudować nasze morale, że mógł znów na nas liczyć. Po ponownym podziale kompanii zostałem znowu dowódcą plutonu i otrzymałem specjalne zadanie podczas udziału w walkach ulicznych oraz dodatkowo dwa ciężkie karabiny maszynowe. Okazało się, że broń ta była skuteczna w zwalczaniu atakującej piechoty nawet podczas strzelania z dużej odległości. Staraliśmy się likwidować snajperów i wypłaszać ich ze stanowisk, strzelając w elewacje i okna domów ciągłym ogniem. Mieliśmy wystarczająco dużo amunicji, by stosować taką taktykę.
Lenzer wyjaśnił nam wszystkim, że koniec Festung Posen jest bliski, i zezwolił każdemu na podjęcie próby wyłamania. Mój stan zdrowia nie pozwalał jednak na uczestniczenie w takiej akcji. Sam Lenzer pozostał z kilkoma oficerami swojego sztabu w Cytadeli i dostał się do niewoli. Tych żołnierzy, którzy nie mogli brać udziału w wyłamaniu, skierowano do innej części lazaretu. Tam po raz kolejny zajął się nami lekarz, który nakazał nam również złożyć na skrzyni naszą broń. Zniszczyłem wówczas swoją książeczkę wojskową i wszystkie inne rzeczy, które mogły wskazywać na to, że służyłem w Waffen-SS.

Szkoły Podchorążych Piechoty i doświadczony strzelec ciężkiego karabinu maszynowego - szczegółowo opisuje swój udział w walkach w rejonie Fortu IV Hake i na poznańskiej Cytadeli oraz akcję wyłamania się z kapitulującej twierdzy i dramatyczną próbę przedarcia się do niemieckich linii. Na szczególną uwagę zasługują relacje autora dotyczące walk o przedpola Fortu IV Hake, ponieważ dotychczas ich przebieg nigdy nie był tak dokładnie opisany w żadnej polskiej publikacji dotyczącej walk o Poznań.