Udręka i ekstaza

Wciągająca biografia francuskiej ikony stylu i założycielki jednej z najbardziej rozpoznawalnych marek luksusowych na świecie.
Życie Coco obfitowało nie tylko w sukcesy na polu zawodowym, ale pełne było także rozterek, burzliwych romansów, łamiących serce rozstań z mężczyznami, przyjaźni z najbardziej wpływowymi artystami i oficjelami XX wieku oraz zagadek, w których rozwikłaniu nie pomagała sama Chanel.
Co sprawiło, że wychowana w sierocińcu uboga dziewczynka w późniejszym czasie zbudowała modowe imperium?

Dzieje rodziny Gucci to mieszanka zarówno splendoru, wielkich pieniędzy, pasji, świata mody i ekskluzywnej galanterii skórzanej, jak i rywalizacji, oszustw, skandali, zdrad oraz zbrodni.
Życie każdego z członków włoskiej dynastii związane było z przedsiębiorstwem stworzonym przez Guccia Gucciego. Z biegiem lat, gdy rodzina się powiększała, a do modowego imperium o światowej renomie dostęp zyskiwali kolejni potomkowie, ambicje i temperamenty wielu z nich wpływały na coraz częstsze spory i spiski – a warto dodać, że żaden z nich nie miał zamiaru ustąpić.
„Gucci. Niezwykła historia” to książka odsłaniająca burzliwe losy jednej z najbardziej rozpoznawalnych marek na świecie, jej powstania, upadku, a także – niczym Feniks z popiołów – spektakularnego odrodzenia.

Ikona PRL-u. Genialny naturszczyk. Oryginał Miał ochrypły głos i cięty dowcip. Powtarzał, że alkohol pity z umiarem nie szkodzi. Włóczył się po Polsce, a potem po Nowym Świecie. Chwytał się różnych zawodów: był kamieniarzem, grabarzem, aktorem. Tym ostatnim na dłużej. Zagrał w kilkudziesięciu filmach, m.in. w absolutnie kultowych Rejsie i Wniebowziętych. Jan Himilsbach. Dziś powiedzielibyśmy, że żył życiem celebryty, lubił towarzystwo, bawił się, udzielał setek wywiadów. Ile jednak z tego, co sam o sobie mówił, wydarzyło się naprawdę? Czy może jego życie było barwniejsze, niż sobie wyobrażamy? Anegdoty o „nieokrzesanym skandaliście”, jakim był Himilsbach, zebrał znany z fanpejdżu Anegdoty teatralne, filmowe i muzyczne Ryszard Abraham (aktor znakomicie poinformowany o życiu artystów). Wśród nich są te, które zbudowały jego legendę, ale i takie, które bohater książki najchętniej zabrałby z sobą do grobu. Ile był winien Piotrowi Fronczewskiemu? O jaką przysługę poprosił Tadeusza Konwickiego? Skąd kazał wypier*ć Gustawowi Holoubkowi? Z tej oryginalnej jak sam Himilsbach opowieści wyłania się także obraz PRL-u i ówczesnego środowiska artystycznego. Pewna aktorka starszego pokolenia zwróciła się kiedyś do niego: „Panie Janku, a co Pan robi, kiedy jest Pan trzeźwy?”. Janek, patrząc jej w oczy, najspokojniej w świecie odpowiedział swoim charakterystycznym, zachrypniętym głosem: „Wie Pani, kiedy jestem trzeźwy, to myślę, k*a, co zrobić, kiedy będę pijany”. Nie było już dalszej rozmowy. Janka trzeba było przyjmować takim, jaki był, z jego naturalnym ciepłem, rubasznością i głęboką wrażliwością. Był jedną z najbarwniejszych postaci tamtych lat. Anna Nehrebecka Legendy mają to do siebie, że nie da się o nich opowiedzieć wszystkiego. Dlatego – tak jak Jan Himilsbach – są legendami. Artur Barciś

„Spowiedź” Lwa Tołstoja, napisana w latach 1879–1880, stanowi świadectwo przemiany światopoglądowej, której autor doświadczył w tamtym czasie.
Zapewne wielu słuchaczy dostrzeże w jego przemyśleniach własne dylematy dotyczące sensu życia. Kryzys, jaki dotknął Tołstoja nie różni się bowiem od tego, który przeżywało, przeżywa albo będzie przeżywać większość ludzi. Szczególnie interesujące jest jego rozczarowanie wiedzą naukową, zarówno psychologią, jak i naukami ścisłymi, które nie przynoszą odpowiedzi na fundamentalne pytania stawiane sobie przez człowieka.
Na niemal wiek przed francuskimi egzystencjalistami Tołstoj pisał: „Moje życie jest jakimś głupim i ponurym żartem, który ktoś mi zrobił”. Dla miłośników Jeana-Paula Sartre’a słowa te brzmią znajomo niczym słynna fraza: „Absurdem jest, żeśmy się urodzili, i absurdem, że umrzemy”.

Tajemnice haremu to nie tylko opowieści o przepychu i klejnotach, ale też o intrygach pałacowych i chęci zaistnienia u boku władcy, co niejednokrotnie oznaczało okrucieństwo wobec innych nałożnic. Kobiety były przede wszystkim matkami i kochankami, ale grywały także pierwsze skrzypce w polityce, dlatego bywały takie okresy w dziejach imperium, które nosiły miano „rządów sułtanek".
Przyjrzyjmy się życiu Roksolany, Safije, Anastazji i innych sułtanek. W pewnym okresie swojego życia miały władzę, klejnoty i służbę na każde zawołanie. Czy jednak były szczęśliwe?
Poznaj tajemnice haremu i fascynujące historie kobiet czasów Imperium Osmańskiego. Sięgnij po książkę autorstwa znanej autorki bestsellerów biograficznych, Iwony Kienzler.

To prawdziwa historia o tym, jak ważne jest cieszyć się każdą chwilą życia.
Młoda, szczęśliwa i zakochana dziewczyna ma zaplanowaną przyszłość. I nagle koniec.
Umiera…
Przeżywa śmierć kliniczną.
Kiedy otwiera oczy, wie, że dostała drugą szansę, aby cieszyć się życiem i spełniać swoje marzenia.
Prawdziwa historia życia Gosi Pazdy-Pozorskiej. Kobiety, która żyje, jakby jutra miało nie być.