Widziałem wszystko com chciał i potrzebował widzieć

Wśród świstu kul i w gwarze kawiarni - alkoholowe dzieje Polski od Wielkiej Wojny po wrzesień 1939 roku.
Po trudach wojennych Legionów, powstaniach i zwycięskiej walce z bolszewikami w 1920 roku Polska odzyskała i ugruntowała swą niepodległość. Odrodziła się jako II Rzeczpospolita, a radość, podniecana potężnymi dawkami alkoholu, była widoczna szczególnie w miastach. Uwidoczniło się to między innymi w rozkwicie dancingów z grającymi głośno jazzbandami, gdzie bawiono się do upadłego w restauracjach i kawiarniach. Nie wszyscy jednak korzystali z tych dobrodziejstw. Mit II Rzeczypospolitej jako oazy szczęścia ugruntowały elity, a nie szary człowiek borykający się z trudami codziennego życia.
Jerzy Besala plastycznie opisuje wszelkie wątki alkoholowe z tych czasów wśród różnych klas, warstw i grup społecznych: od wojska, społeczeństwa miejskiego i wiejskiego poczynając, na elitach dyplomatycznych i artystycznych kończąc. I znów – jak zwykle przy okazji alkoholowych opowieści i losów ludzi uwikłanych w pijaństwo i alkoholizm – dramat i tragedia przeplatają się z komizmem sytuacyjnym.

W Noworosyjsku oddział ten przemianowano na 4 Dywizję Strzelców II Korpusu i dowództwo nad nią objął gen. Lucjan Żeligowski. Zwano ją powszechnie "Dziką Dywizją". Dlaczego? - trudno dociec. Może dlatego, że składała się głównie z jednostek najbardziej przedsiębiorczych, awanturniczych, butnych, samowolnych, żołnierzy, którzy z dumą nazywali siebie, szczególnie w kawalerii hołoworezami, ot coś w rodzaju starodawnej Siczy Zaporoskiej, może dlatego, że tak uzbrojenie, jak i konie, uprząż, rzędy końskie musieli zdobywać na bolszewikach, walcząc dziko i zaciekle o każdy karabin czy siodło, bo dobrowolnie niechętnie je oddawali, może wreszcie dlatego, że nie śmierdząc groszem, byli przeważnie nie strzyżeni i nie goleni, w wyszarzałych rosyjskich mundurach, tylko z polskim orzełkiem na czapce... Niemal do każdego oddziału dywizji można było odnieść zwrotkę z Powrotu taty Mickiewicza: Brody ich długie kręcone wąsiska, wzrok dziki, suknia plugawa... Dzicy z wyglądu i dzicy w boju, ale towarzysze o złotych sercach!

„Książkę prof. Szymona Rudnickiego uważam za bardzo ważną w ramach badań nad II Rzeczpospolitą, zauważam jednocześnie, że w ostatnich latach niewiele wartościowych prac o tej państwowości się publikuje, co sprzyja szkodliwej mitologizacji lub po prostu niewiedzy i umożliwia kreowanie absurdalnych tez i poglądów w publicystyce i przestrzeni publicznej. Jest to więc też książka istotna jako kompendium wiedzy dotyczące współcześnie używanych nawiązań i zapożyczeń, które znamionują powrót do pokus totalitarnych”.
Prof. Andrzej Friszke

„Wydanie książki profesora Szymona Rudnickiego jest nie tylko uzasadnione i potrzebne, ale jest wręcz koniecznością. Po jej lekturze nie będzie się można już tłumaczyć nieznajomością faktów, historii czy stojących za członkami radykalnych ugrupowań nacjonalistycznych inspiracji ideologicznych. […] Pisarstwo Szymona Rudnickiego wyróżnia się solidną podstawą źródłową i wyważonymi ocenami, co wcale nie oznacza, że Autor stroni od wyrażenia własnego zdania. […] Interesują go przede wszystkim historyczne źródła opisywanej historii, które tropi z dociekliwością godną detektywa i zawsze stara się zrozumieć motywy ludzkich wyborów, nawet jeśli bywają to wybory kontrowersyjne, a nawet zbrodnicze. Jednak w zdecydowanej większości omawianych wydarzeń, faktów i osób ostateczną ocenę pozostawia czytelnikowi”.
Prof. Stanisław Obirek

Ten przepiękny album, barwny jak strój huculski, zawiera ponad 200, często unikalnych, zdjęć i kart pocztowych.

Znajdziemy na nich nie tylko ciekawe wizerunki Hucułów, sceny rodzajowe z ich codziennego życia, huculskie cerkwie, ale też różne przejawy turystycznej eksploatacji tych niegdyś południowo-wschodnich rubieży Polski, jak choćby schronisko PTT na Kostrzycy czy sanatorium Apolinarego Tarnawskiego w Kosowie.
Równie ważne są tu góry, bez których trudno wyobrazić sobie Hucułów, o czym mówią słowa popularnej piosenki:
"Dla Hucuła nie ma życia,
Jak na połoninie.
Gdy go losy w doły rzucą,
Wnet z tęsknoty ginie".

Wybór pism ważnego publicysty II RP i powojennej emigracji politycznej, w młodości endeka, potem piłsudczyka, w czasie II wojny światowej więźnia sowieckiego i żołnierza armii gen. Andersa, po wojnie mieszkającego w Anglii. Tom zawiera jego analizy komunizmu i polityki Związku Sowieckiego oraz reakcji na nią świata zachodniego. Podejmuje w nich polemiki z poglądami znanych komentatorów spraw sowieckich, m.in. George’a Kennana, Zbigniewa Brzezińskiego i Józefa Marii Bocheńskiego OP. Dyskutuje też ze stanowiskami określanymi mianem realistycznych, również w kwestii tego, jaką postawę powinni przyjmować Polacy wobec rzeczywistości peerelowskiej. Teksty te są pisane z perspektywy konsekwentnego antykomunisty, ale też analityka spraw międzynarodowych, śledzącego trendy polityczne i rozważającego skutki kolejnych wydarzeń w relacjach wolnego świata z obozem komunistycznym, a zwłaszcza jego centralą w Moskwie. „Komunizm nie ma nic wspólnego z marzycielską utopią, lecz jest konkretnym programem rewolucji i dyktatury, nie opiera się bynajmniej na chęci uszczęśliwiania ludzkości i miłości bliźniego, lecz mobilizuje wszędzie nienawiść wszystkich przeciw wszystkim, rozpala żądzę niszczenia wytworzonych wartości cywilizacyjnych i gotuje krwawą wojnę domową. Abstrakcyjny sens słowa „komunizm", budzący mgliste skojarzenia z ideami Platona czy gminami chrześcijańskimi, służy co najwyżej jako przynęta wstępna oraz pomoc do moralnego i umysłowego upadku intelektualistom lub politykom pewnego typu, ale z treścią programu partyjnego nie ma nic wspólnego. Abstrakcje te topnieją błyskawicznie, jak śnieg na ogniu nienawiści, żądzy i często... złota"” (Rosja i komunizm)

19 listopada 1942 roku. Na rynku w Drohobyczu zostaje zastrzelony Bruno Schulz. Kilka lat później Sklepy cynamonowe i Sanatorium pod Klepsydrą zdobywają status arcydzieł i rozpoczynają wędrówkę do kanonu światowej literatury. Legenda genialnego artysty zaczyna żyć własnym życiem. Pośmiertnym sukcesom Schulza z pewnego oddalenia przygląda się tajemnicza kobieta… To Juna, znana czytelnikom z dedykacji do Sanatorium pod Klepsydrą.

Agata Tuszyńska w swojej najnowszej książce proponuje niezwykłą literacką opowieść, w której mieszają się dramatyczne wątki miłości i wojny. Pisarkę zainspirowała tym razem postać Juny, Józefiny Szelińskiej, jedynej kobiety, której Bruno Schulz zaproponował małżeństwo.

Józefina Szelińska, Juna, w latach 1933-1937 była narzeczoną Brunona Schulza - genialnego pisarza, malarza, autora "Sklepów cynamonowych" i "Sanatorium pod Klepsydrą". Ukrywała to przez niemal pół wieku. W powojennych ankietach podawała stan cywilny: samotna. Wszystko inne jest grą pamięci i wyobraźni.
(fragment książki)

Miłość, sztuka, wojna i śmierć. Drohobycz, Warszawa, Gdańsk. Zasłyszane opowieści i nieliczne ślady, na podstawie których Agata Tuszyńska opisuje możliwe dzieje związku dwóch wybitnych osobowości.

Dlaczego Schulz nigdy się nie ożenił? Dlaczego to on podpisał się pod polskim tłumaczeniem Procesu Kafki, choć przekładu dokonała Szelińska? Z jakich powodów Juna nie ułożyła sobie życia z innym mężczyzną? Jaki los spotkał Mesjasza, zaginiony rękopis ostatniej powieści Schulza?

Piękna opowieść o miłości, stracie i sztuce, która po raz kolejny okazała się potężniejsza niż śmierć.