Wiecowniczki. Zofia Tułodziecka I Początki Radykalnego Zawodowego Ruchu Kobiecego W Wielkopolsce

Najważniejsza zaś gawęda dotycząca jest „duchowości” Piłsudskiego dotyczyła momentu jego narodzin. Oto w pamiętnikach jego żony Aleksandry znajdujemy fragment, w którym mówi on o tym, że kiedy matka wydawała go na świat, w mroźny grudniowy dzień, nad domem Piłsudskich w Zułowie przeleciał duch Napoleona Bonaparte. Piłsudski powtarzał tę opowieść dość często i mawiał, że to dzięki temu iż duch Napoleona spojrzał nań w momencie narodzin, ma on te niezwykłe zdolności wojskowe. Pomińmy fakt rzeczywistych zdolności wojskowych Józefa Piłsudskiego oraz zdolności wojskowych w ogóle. Jest to mniej istotny aspekt sprawy. O wiele ważniejsze jest to, kto Piłsudskiemu ową gawędę podsunął i w którym momencie jego życia się to stało. Nie uzyskamy niestety odpowiedzi na to pytanie, ale pamiętać musimy, że Józef Piłsudski był młodzieńcem introwertycznym, skłonnym do zagłębiania się we własne emocje i łatwo ulegającym żywym i ekscytującym opowieściom. W czasach zaś, na które przypadła jego młodość, zjawiska metampsychiczne były codziennością i omawiano jest szeroko, najszerzej zaś w kołach sympatyzujących z socjalizmem. Gawęda Piłsudskiego o Napoleonie ma naprawdę ciekawy początek. Oto duch Bonapartego obudził się w swoim mauzoleum, w Pałacu Inwalidów w Paryżu i postanowił zobaczyć szlak, którym jego wielka armia zmierzała ku Moskwie. W tym celu pofrunął na Litwę, nie zważając na grudniowe niepogody i zimno. Duchy wszak nie odczuwają chłodu, a wicher pewnie je nawet ekscytuje. I wtedy właśnie lecąc nad dachami litewskich dworów zajrzał wprost w oczy maleńkiego Ziuka, i tchnął może nawet na niego, przez co ten nabrał cech zupełnie niezwykłych. Oczywiście, ktoś może sobie taką historię wymyślić i podawać ją potem towarzystwu przy kawie, ale w przypadku Piłsudskiego, było to uporczywe, momentami nachalne.
Fragment rozdziału „O duchowości katolickiej, socjalistycznej i piłsudskiej”

Doskonały podręcznik akademicki, a równocześnie jedna z bardziej interesujących książek o dziejach najnowszych. Znana i ceniona od lat synteza historii Polski w XX wieku w nowej i najbardziej aktualnej odsłonie – do 2015 roku.
Nowa wersja – wydanie XII rozszerzone – została uzupełniona o wydarzenia z ostatnich lat: 2005–2015. Narracja została więc doprowadzona prawie do czasów obecnych.
Literatura obowiązkowa dla studentów historii, prawa, nauk politycznych, stosunków międzynarodowych i innych kierunków humanistycznych, a także przydatna i ciekawa lektura dla maturzystów oraz wszystkich osób zainteresowanych dziejami Polski w XX i XXI wieku, które chcą zrozumieć mechanizmy współczesnego świata.
Informacja o autorze/ redaktorze:
Wojciech Roszkowski – polski ekonomista i historyk, profesor nauk humanistycznych, nauczyciel akademicki. Urodził się w 1947 roku. Ukończył studia SGPiS, gdzie również doktoryzował się i w 1987 roku habilitował, a następnie w 1996 roku uzyskał tytuł profesora. Niezależnie od historii gospodarczej i politycznej Polski, jego zainteresowania naukowe obejmują najnowszą historię Europy Środkowej i Wschodniej. W latach 1978–1981 współpracował z podziemnym Polskim Porozumieniem Niepodległościowym. W latach 1980–1993 członek „Solidarności”. Pod pseudonimem literackim „Andrzej Albert” wydał w podziemiu popularną Najnowszą historię Polski 1918–1980. Od jesieni 1990 do sierpnia 1993 roku był prorektorem Szkoły Głównej Handlowej (dawniej SGPiS). W latach 1994–2000 pełnił funkcję dyrektora Instytutu Studiów Politycznych PAN, od 2001 roku – Kosciusko Chair of Polish Studies na Uniwersytecie w Virginii. Od marca 2003 roku Kierownik Katedry Stosunków Międzynarodowych Collegium Civitas w Warszawie. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2004 uzyskał mandat eurodeputowanego.
Jest autorem wielu książek z dziejów najnowszych, m.in. Kształtowanie się podstaw polskiej gospodarki państwowej w przemyśle i bankowości w latach 1918–1924 (PWN, Warszawa 1982), Gospodarcza rola większej prywatnej własności ziemskiej w Polsce 1918–1939 (Warszawa 1986, praca wydana również w języku angielskim w Stanach Zjednoczonych) oraz Land Reforms in East Central Europe after World War One (ISP PAN, Warszawa 1995), Półwiecze. Historia polityczna świata po 1945 roku (WN PWN, Warszawa 1997), Krótkie wykłady z historii. Gospodarka (WN PWN, Warszawa 2006), Droga przez mgłę, (Instytut Jagielloński, Kraków 2006), Najnowsza Historia Polski 1914–2011, wydanie 7-tomowe (Świat Książki, Warszawa 2011). Współpracował regularnie z miesięcznikiem „Przegląd Powszechny” (1982–2000), miesięcznikiem „Azymut” (dodatek do „Gościa Niedzielnego” 1998–2003), publikował w „Rzeczpospolitej”, „Życiu”, „Wprost”, „Nowym Państwie”, „Przeglądzie Katolickim” i wielu innych pismach.

Karol Kurpiński – zapomniany kompozytor epoki romantyzmu Przekazujemy do rąk Państwa książkę, która ma przypomnieć postać Karola Kurpińskiego – genialnego kompozytora samouka, twórcy Warszawianki, pieśni znanej każdemu Polakowi, ale także ponad dwudziestu oper i wielu innych znakomitych utworów. Pragniemy tym samym przywrócić kompozytorowi należne mu miejsce, nie tylko jako wielkiemu reformatorowi polskiego życia muzycznego, ale także jako znaczącemu twórcy, który odcisnął swoje piętno na dziełach mistrzów tej miary, co Weber (Wolny strzelec), Chopin (Fantazja A-dur na tematy polskie, Fantazja F-moll) czy Wagner (uwertura Polonia, Holender tułacz). W książce wyrazistą czcionką zostaje wybita teza, że Karol Kurpiński jak nikt inny zasłużył sobie na miano najwybitniejszego polskiego kompozytora epoki romantycznej przed rozbłyśnięciem gwiazdy Fryderyka Chopina. Do wybitnych osiągnięć Kurpińskiego należą też kompozycje religijne, w tym odkryta niedawno przez Piotra Jeglińskiego Msza z 1826 roku, dedykowana wybitnemu niemieckiemu kompozytorowi, pianiście i dyrygentowi Johannowi Baptyście Cramerowi. Odkrycie tej partytury zainspirowało wydawcę do przypomnienia czytelnikom postaci Karola Kurpińskiego i jego dokonań. Książka jest bogato ilustrowana, w sposób interesujący i ciekawy ukazano w niej postać kompozytora na tle epoki w której tworzył. Premierze książki towarzyszyć będzie pierwsze wykonanie Mszy na podstawie odnalezionej partytury. Autorem orkiestracji Mszy Karola Kurpińskiego, która będzie wykonana 11 listopada 2015 roku w Teatrze Wielkim w Warszawie, jest wybitny kompozytor Jacques-Alphonse De Zeegant. O autorze: Marcin Gmys – prof. dr hab. Katedry Muzykologii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, muzykolog i publicysta muzyczny, redaktor naczelny czasopisma „Res Facta Nova” oraz prezes Stowarzyszenia De Musica. Specjalizuje się w twórczości operowej XIX-XXI wieku oraz historii muzyki polskiej. Współpracuje z Teatrem Wielkiem – Operą Narodową oraz Narodowym Instytutem Fryderyka Chopina. Autor ponad 150 publikacji naukowych i popularnonaukowych oraz trzech książek; ostatnia z nich – Harmonie i dysonanse. Muzyka Młodej Polski wobec innych sztuk została wyróżniona Pucharem Rektora UAM dla najwybitniejszej książki naukowej 2013 roku oraz zwyciężyła w konkursie Narodowego Centrum Kultury na najlepszą pracę z historii muzyki polskiej napisaną w latach 2010-2014.

Tytuł „Kształtowanie koncepcji hospicyjnej w warszawskiej medycynie …” odsłania jej trudne początki od połowy XIX w. , pod brzemieniem zaboru rosyjskiego. Heroiczne starania o zorganizowanie opieki nad bezdomnymi, nieuleczalnie chorymi, dotyczyły szczególnie działalności Sióstr Franciszkanek. Ich codzienne zmagania z cierpieniem chorych, z głodem z brakiem odpowiednich warunków sanitarnych, słowem - zabieganie o poprawę ich marnej jakości życia, odsłania zarazem realia opieki nad ciężko chorymi i umierającymi w tamtym okresie. Praca odsłania realia spontanicznego zrywu ludzi wrażliwych, borykających się z problemami, wykraczającymi niejednokrotnie poza ludzką wytrzymałość. Wszelkie inicjatywy utrudniała restrykcyjna polityka zaborcy, brak środków finansowych, codzienna walka z głodem. Wszelka działalność o znamionach konspiracji, wymuszała ścisłą współpracę i wymagała sporej odwagi. Tłem tych działań był więc szczególnie trudny dla społeczeństwa Warszawy okres, któremu na imię była wszechogarniająca bieda a wraz z nią różne patologie społeczne. Praca ukazuje problem niesienia podstawowej pomocy chorym, zarówno z punktu widzenia konkretnej osoby, jak i szpitali. Przedstawia wysiłki lekarzy, literatów, społeczników, filantropów by podźwignąć z zapaści najbiedniejsze warstwy społeczeństwa, zapewnić im niezbędne minimum do przeżycia. Można więc przyjąć, że dzisiejsza opieka hospicyjna zanim przyjęła odpowiedni standard, okupiona była poświęceniem altruistów oraz cierpieniem chorych. Leki tego okresu nie likwidowały bólu w pożądanym zakresie. Ponadto uważano w duchu wiary katolickiej, że cierpienie „nie idzie na marne”, bo stanowi wartość jako odkupienie za grzechy. Stąd mogło stanowić pocieszenie dla chorego, który w swym bólu był bliżej Boga, miał swój udział w Bożej męce. Tym samym dar ostatniego namaszczenia uważano za najcenniejszy, za przepustkę do lepszego świata. Poglądowi temu przeciwstawiano prawo człowieka do uśmierzania cierpienia, jako czynnika szkodliwego, nieprzydatnego do niczego. Podejmowano liczne próby walki z bólem, prowadząc doświadczenia na pacjentach. Praca ukazując problemy społeczne drugiej połowy XIX w. przedstawia ważne postacie tego okresu, ich bogate osobowości, poglądy, dokonania, wrażliwość na krzywdę, ale i na piękno. Przy okazji zgłębiania wiodącego problemu, tworzenia się zalążków opieki hospicyjnej, ukazuje (jak to w życiu) - dobro i zło: egocentryzm i bezduszność warstw uprzywilejowanych, a tuż obok ludzi przepełnionych szczytnymi ideałami i siostry, zapracowane, służące pomocą, które warto bliżej poznać.

Mikołaj Kopernik to postać niezwykle istotna w dziejach Warmii. Wybitny astronom, poza wszechstronnymi - jak przystało na człowieka renesansu - zainteresowaniami, pełnił odpowiedzialne funkcje z ramienia kapituły warmińskiej. Będąc administratorem dóbr kapitulnych, musiał zmierzyć się z przygotowaniami do obrony Olsztyna przed Krzyżakami. Ten epizod stanowi główny wątek rozważań zawartych w tej książce.
W popularno-naukowej formule przypomina rolę Kopernika podczas ostatniej wojny z zakonem krzyżackim, nie stroniąc od przywołania powszechnie funkcjonujących mitów. Narracje uzupełnia bogaty materiał ilustracyjny, a całość stanowi kolejną cegiełkę w obfitym dorobku piśmienniczym dotyczącym Wielkiego Astronoma.

Bogato ilustrowana książka jest drugim tomem książki Mit Piłsudskiego. Opisuje ona postać Romana Dmowskiego polityka, który uratował Polskę przed kolejnym niszczącym powstaniem i doprowadził do uwolnienia z jarzma zaborców. Jego międzynarodowa polityka przyczyniła się do stworzenia państwa polskiego w powersalskiej europie. Dmowski otaczał się ludźmi inteligentnymi, myślącymi samodzielnie i umiejącymi podejmować trudne decyzje. To ci ludzie zaprowadzili ład w nowej rzeczywistości polskiej oraz uruchomili reformy gospodarcze, które stworzyły silną Polskę.