Wiersze I Przekłady Wierszy

Wspaniała powieść o miłości, wierności, zdradzie, prawie jednostki do szczęścia i cenie, jaką trzeba i wolno za nie zapłacić. Dramat osobisty Anny, która dla namiętnej miłości porzuciła rodzinę, rozwija się równolegle z wątkiem społecznym. Klasyczna konstrukcja, głębia analizy psychologicznej, bogactwo treści ukazują mistrzostwo Lwa Tołstoja - pisarza i myśliciela, jednego z najwybitniejszych przedstawicieli literatury europejskiej XIX wieku.

Patryk Wygralak urodził się w 2002 roku w Krotoszynie, pasjonuje się głównie malarstwem, fotografią, filmografią, a także poezją. „Bawełniany kamyk” jest jego pierwszym tomikiem poezji, który napisał na przestrzeni trzech lat i pisze dla przyjemności. Już od najmłodszych lat interesuje się sztuką.

Wąska jest ścieżka

pomiędzy obłokiem

i jego nazwą

tak wąska że nigdy

słowo

nie wkroczyło na nią...

Wyobraźnia językowa Wojciecha Zamysłowskiego jest wyobraźnią całkowicie i bezwzględnie rozgłębionej przez język przestrzeni: bardziej uwikłanej i (jeżeli mogę tak powiedzieć) „splamionej” architektonicznie niż samą architekturą wiersza wzmacnianej i fortyfikowanej. Obcujemy z projektem spełnionej babelicznej utopii, z bardzo ryzykowną, a poprzez to – arcyświeżą próbą poematu wizualnego. Przypomina się wielkie przestrzenne pisarstwo oraz osiągnięcia poezji wizualnej Stanisława Czycza, między innymi legendarny Arw. Przypomina się literacki bunt Bursy. Przypomina się Norwid. Zamysłowski potrafi te długi „kapitalizować”, a to znaczy – po równo – i pożytkować, i uniejednoznaczniać.
Karol Samsel

Tożsamość bohatera tej książki konstytuuje się w rozproszeniu, między dyskursami. Pamiętajmy przy tym, że słowo „dyskurs” pochodzi od łacińskiego „discurere”, które oznacza „biec w różne strony”. Wojciech Zamysłowski, a za nim jego liryczne alter ego, rozbiega się właśnie, wychodzi z siebie. Lub inaczej: próbuje się odnaleźć na przecięciu różnych języków, rejestrów, perspektyw. Zobaczcie sami, jakaż to gonitwa!
Marcin Orliński

Książka ta, nigdy przeze mnie w żaden sposób, w żadnej postaci nie zamierzona i nie planowana, zalęgła się całkiem nagle i niespodziewanie z minuty na minutę, po mej osiemdziesiątce, około trzech lat temu. Jej natura, istnienie, ważność uświadomiły mi się też nagle, kiedy było tego już kilkanaście stron i też jakby samorzutnie wyłoniły się zasady kompozycji, od tej pory działające już niemalże poza moją kontrolą. Mniej więcej czwarty rok dzieje się to automatycznie; te składniki powstają same z siebie, bez żadnego planu i porządku; czasami jeden, kilka lub kilkanaście np. w ciągu dnia lub nocy, najczęściej zaś o poranku. Robert Stiller

Wiersze napisane przez Dankę są w zasadzie komentarzem do jej kawałeczka Wszechświata. Forma tego komentarza jest czysta i bezpretensjonalna. Danusia pisze o rodzinie, o przyjaciołach – o tych, których kochała. Niby proste, żeby nie powiedzieć: ot, codzienność. I tu niespodzianka.
Z jej wierszy przebija radość, że ta codzienność staje się świętem, że każda chwila jest wyjątkowa. A zatem jest bezcenna. To wszystko, co Danusia pisze, staje się więc czułym podziękowaniem. Może za to, że Wszechświat jest własnością każdego z nas. I że dla każdego jest inny.
Stanisław Tym
Danka Dejter-Przybylik (1949-2015) – warszawianka, Sadybianka, bibliotekarka i bibliofilka, popularyzatorka czytelnictwa wśród dzieci. Mama dwóch córek i babcia trojga wnuków z czułością przyglądała się relacjom łączącym pokolenia.
Wizyta w przedszkolu, urodziny, przypadkowo podsłuchana rozmowa, czułe spojrzenie – to wszystko sprawiało, że w jej głowie układały się kolejne wersy, zapisywane pospiesznie na kartkach i karteczkach. Swoje wierszyki dedykowała nie tylko członkom rodziny i przyjaciołom. Są one na tyle uniwersalne, że chętnie sięgają po nie zarówno nauczycielki poszukujące wierszy na Dzień Babci czy Dziadka, jak i dzieci, także te dorosłe, chcące przenieść się w szczęśliwy czas dzieciństwa.