Wspomnienia Konduktora Wagonów Sypialnych

Walerij Karbalewicz jest jednym z najbardziej znanych białoruskich politologów, doktorem nauk historycznych. Przez wiele lat był wykładowcą akademickim, a obecnie prowadzi niezależną działalność polityczną i analityczną. Ma na swoim koncie ponad 300 publikacji dotyczących wewnętrznej i zagranicznej polityki Białorusi, w tym liczne artykuły poświęcone białoruskiemu systemowi politycznemu i osobie jego twórcy – Aleksandrowi Łukaszence.

Aleksandr Łukaszenko jest w Polsce powszechnie kojarzony jako „ostatni dyktator Europy”, który uczynił z Białorusi swego rodzaju muzeum ZSRR wyposażone w dawno już w innych krajach europejskich zapomniane „eksponaty”, chociażby centralne planowanie w gospodarce… W toku lektury tej książki czytelnik, krok po kroku, odkrywa meandry i niuanse sposobu myślenia białoruskiego przywódcy, co dla obywatela państwa już od ponad 20 lat demokratycznego może być ciekawą przygodą intelektualną. Dla starszych czytelników będzie to zapewne wyprawa do znanej im sprzed lat rzeczywistości PRL, dla młodszych – świat zupełnie już egzotyczny, czyli próba wyobraźni.

„Przemytnicza odyseja” stanowi drugi tom autobiografii Jarosława Maringe (ps. Chińczyk), jednego z bossów mafii pruszkowskiej i organizatora przemytów narkotykowych na ogromną skalę. W książce tej autor opisuje najbardziej burzliwy okres swojej przestępczej kariery, kiedy to działalność przeniósł za granicę, prowadząc narkotykowe interesy m.in. w Szwecji, Jugosławii, Dominikanie i Meksyku. Autor opowie o kulisach kolejnych przedsięwzięć, wymykaniu się z zasadzek Interpolu, podejrzanych interesach Wojskowych Służb Informacyjnych za granicą, a także o podbojach łóżkowych, adrenalinie i wystawnym życiu gangstera. Chińczyk przedstawi również swoje własne doświadczenia i przemyślenia na temat miejsc, które odwiedził.

W „Przemytniczej odysei” kryminalny pamiętnik przeplata się z głęboką analizą miejsc, ludzi i kultur, z którymi stykał się autor, z przemyśleniami, których nie powstydziłby się zawodowy historyk czy socjolog. Czy to slumsy Dominikany, czy dżungle Meksyku, czy luksusowe szwedzkie więzienie, autor zawsze ma wiele do powiedzenia o rzeczywistości, w której się znalazł. W książce znajdziemy także wywiady z osobami, które w tamtym okresie autorowi towarzyszyły, między innymi z tajemniczym jugosłowiańskim gangsterem Drago. Od tej książki nie będzie łatwo się oderwać.

Reprint oryginału z 1798 roku. Dzieło to nieznanego autora jest przypisywane Apolinaremu Wieczorkowiczowi (1661-1728) jako jedna z czterech prac, które opublikował anonimowo. Wieczorkowicz dokonał wyboru i przysposobił do druku wiedzę 20 wybitnych eskulapów europejskich, których nazwiska wypisane są zaraz za stroną tytułową. Na końcu książki znajduje się indeks rzeczowy, bardzo pomocny przy korzystaniu z dzieła naukowego. Sam Apolinary Wieczorkowicz w 1680 r. wstąpił do zakonu franciszkańskiego, choć nie przyjął nigdy święceń kapłańskich. Działał w licznych klasztorach w ówczesnej Polsce oraz na Górnym Śląsku jako brat zakonny.

Filip Łobodziński? Ależ to proste! Aktor dziecięcy. Dziennikarz. Muzyk działający w dwóch zespołach. Tłumacz literatury. Prowadzący programy telewizyjne… A może inaczej? Chłopak wychowany na Polu Mokotowskim. Reytaniak. Rekordzista, gdy mowa o studiowaniu iberystyki – między Gaudeamus a dyplomem minęło dziewięć lat. Ojciec dwóch córek, mąż trzech żon. Miał w życiu dużo szczęścia – i doznał strasznej tragedii. Czy ktokolwiek może powiedzieć, że naprawdę ZNA Filipa Łobodzińskiego? I… czy on sam naprawdę siebie zna? Kim naprawdę jest Filip Łobodziński? Tego, jak się okazuje, nie wie nawet sztuczna inteligencja. Tę książkę napisał więc sam. Jest tu sporo wspomnień, czasem bardzo trudnych. I dużo przemyśleń na różne istotne dla niego tematy – literatury, muzyki, przekładu, ale też patriotyzmu, dziennikarstwa i podejścia człowieka do świata przyrody. Czy możemy więc mieć nadzieję, że otrzymujemy wierny autoportret Łobodzińskiego? Czy pamięć człowieka zasługuje na zaufanie jako źródło prawdy? Czy prawda na nasz temat w ogóle jest możliwa? Przekonajmy się. Takiej – szczerej, ale przewrotnej – książki być może jeszcze w Polsce nie było.

Nazwisko Buras odziedziczyłem po przodkach w linii męskiej, a imię Franio po ojcu mojego ojca. Na świat przyszedłem w piątek trzynastego maja i gdybym przewidział ile nieszczęść sprowadzi na moją głowę ta data, pewnie starałbym się narodzić dzień wcześniej lub dzień później. Niestety los chciał inaczej i w konsekwencji jego decyzji, doświadczyłem tylu dziwnych przypadków, że jedynym ich wytłumaczeniem, jakie przyszło mi do głowy, był pech. Pech, który narodził się wraz ze mną i co jakiś czas dawał o sobie znać. Jednak z upływem lat coraz częściej zacząłem zadawać sobie pytanie, czy rzeczywiście za wszystkie moje kłopoty odpowiedzialny jest tylko on...

W spotkaniu dwojga: Henryka Berezy i Krystyny Sakowicz potrzeba poznania właściwie spełniła się w pisanych do siebie listach, a w nich jeszcze głębiej w dzieleniu się odczytywaniem książek napisanych przez siebie i innych, w dodawaniu sobie ufności w zrozumienie potrzebne do życia. Bliskość rodziła się w czasie i jej przebieg jest do wychwycenia. Korespondencja rozpoczyna się niepozornie, szybko i dosyć nagle przybiera na sile, ma zmienne kulminacje i schyłek, a nawet umilknie nagle po kartce imieninowej, tak jak się zaczynała kartką na imieniny Henryka Berezy osiemnaście lat wcześniej. Nikt takiego spotkania nie wymyślił i jest pomyślane przez dwojga. Nierozdzielne z pragnieniem zrozumienia i potwierdzenia w drugim człowieku swojego oglądu świata.
Grzegorz Strumyk