Zachodnia Eschatologia

Medytacje drogi krzyżowej na każdy tydzień Wielkiego Postu. Do wykorzystania zarówno podczas modlitwy wspólnotowej, jak i indywidualnie. Celne, poruszające i dające nadzieję.

O autorze
Ksiądz Marek Piedziewicz – kapłan diecezji elbląskiej, wieloletni wikariusz w parafii pw. Świętego Mikołaja w Elblągu. Autor publikacji m.in. o abp. Fultonie Sheenie, diecezjalny duszpasterz młodzieży i dziennikarz.

Dlaczego warto kupić tę książkę?
* publikacja zawiera 7 rozważań na 7 tygodni Wielkiego Postu – może stanowić pomoc w duchowym przeżyciu tego ważnego okresu liturgicznego;
* medytacje można wykorzystać podczas nabożeństwa drogi krzyżowej (odczytać je publicznie) albo w modlitwie indywidualnej;
* rozważania zostały napisane przystępnie, nie są długie, język jest sugestywny;
* książka jest poręczna (ma nieduży format), można ją bez problemu zabrać na nabożeństwo czy w podróż;
* autor porusza tematy aktualne i bliskie wielu ludziom – odnosi mękę Chrystusa do naszego życia; nawiązuje między innymi do cierpienia spowodowanego wojną, chorobami, codziennymi wyzwaniami współczesnego świata.

?Celem podejmowanych w książce rozważań jest próba oceny tradycyjnego roszczenia ateistów. Od okresu oświecenia głoszą oni bowiem, że ich argumenty za nieistnieniem Boga są bardziej racjonalne i przekonywujące niż przeciwne argumenty, podawane przez ludzi religijnych. Przeprowadzone w książce analizy prowadzą do wniosków, które podważają zasadność tego ateistycznego roszczenia. Chodzi przede wszystkim o to, że najbardziej podstawowe przeświadczenie ateistów o nieistnieniu Boga posiada – jak na to wygląda – charakter swoistej, antyreligijnej wiary, której zasadności nie da się racjonalnie wykazać w taki sposób, który byłby niemożliwy do zakwestionowania. Z tego kluczowego przeświadczenia wypływa zaś logicznie cała treść ich antyreligijnego światopoglądu, w tym zwłaszcza: (A) materializm wykluczający realność tego, co duchowe; (B) naturalizm wykluczający realność tego, co nadprzyrodzone; oraz (C) immanentyzm, czyli wyjaśnianie wszystkiego w świecie na podstawie jego samego.

Hildegarda z Bingen (1098-1179) to jedna z największych mistyczek i wizjonerek chrześcijańskich. Od wczesnego dzieciństwa wychowywała się w benedyktyńskiej żeńskiej wspólnocie zakonnej, gdzie zdobyła podstawy ówczesnego wykształcenia obejmujące znajomość łaciny, Biblii i niektórych pism Ojców Kościoła. Jej własna twórczość powstawała w latach 1141-1174, a więc w samych centrum średniowiecza. W swych dziełach Hildegarda porusza problematykę ważną od początków chrześcijaństwa po czasy nam współczesne. Inspirowana Biblią oraz żywymi w jej czasach nurtami filozoficznymi (neoplatonizmem i neopitagreizmem) stworzyła syntezę ówczesnej teologii i filozofii z elementami pochodzącymi z jej własnej wyobraźni inspirowanej wizjami, których doświadczała w ciągu całego życia, a które stanowiły fundament jej duchowości.

Czy wszystkie religie są tak samo dobre?
Czy katolik może bezpiecznie ćwiczyć jogę i uprawiać medytację?
Czy charyzmatycy przekazują fałszywy obraz Boga?
Czy zainteresowanie egzorcyzmami jest niebezpieczne?
Jakie są prawdziwe i fałszywe zagrożenia dla wiary?
Ojciec Radosław Broniek OP bierze pod „inkwizytorską lupę” współczesne zjawiska duchowe i bacznie się im przygląda. Efekty jego śledztwa wielu mogą zaskoczyć. Okazuje się bowiem, że zagrożenia dla naszej wiary często pochodzą z miejsc, z których w ogóle się tego nie spodziewamy. Wszystkie za to prowadzą do niechcianych mutacji, zniekształcenia obrazu Boga i zafałszowania relacji, którą z Nim mamy.
Jak się nie pogubić w świecie, który wodzi na pokuszenie tysiącami ścieżek duchowego rozwoju, jak znaleźć prawdziwą drogę, która prowadzi do celu? Ten przewodnik na pewno ci w tym pomoże.
W naszym organizmie zachodzą mutacje. Wywierają one różne skutki – od zupełnie niezauważalnych do tych powodujących śmierć. Coś analogicznego ma miejsce w świecie wiary. Są dobre zmiany, ożywcze dla wiary, ale są i takie, które są dla niej śmiertelnym zagrożeniem. Chciałbym te różne mutacje wiary – zwłaszcza negatywne – trochę „podglądnąć”.
O. dr Radosław Broniek, dominikanin, teolog fundamentalny, pracuje w Dominikańskim Centrum Informacji o Nowych Ruchach Religijnych i Sektach.

Co dusza ma do rozpoznania i nauczenia się na kolejnych poziomach świadomości?
Jak wiedzie się duszy, która w młodym wieku opuściła swoje ziemskie ciało? … i wiele więcej.
Wyjaśnienia z królestwa Boga sprawiają, że czujemy się podbudowani, a przede wszystkim przyczyniają się do dojrzewania duszy.

Chrystus Boży przez Gabriele, prorokinię i ambasadorkę Boga naszych czasów
objawia szczegóły na temat budowy wiecznego stworzenia bytu oraz naszej duszy.

Uaktywnienie w sobie tych poziomów jest zadaniem każdej duszy – tutaj na Ziemi lub w zaświatach.

Po obszernej "Historii samotności" (Wydawnictwo Aletheia, Warszawa 2018) niezwykle płodnego francuskiego historyka Georges’a Minois (ur. 1946) polski czytelnik otrzymuje jego monumentalną, prawie 800-stronicową Historię ateizmu. Autor zaczyna ją od starożytności, by poprzez średniowiecze i renesans dotrzeć do nowożytnej Francji, której z natury rzeczy poświęca najwięcej uwagi, i do czasów najnowszych. Zwyczajem elity nowoczesnych francuskich historyków nie tyle relacjonuje zdarzenia, ile na podstawie materiału historycznego stara się rozpoznać i określić przedmiotowe zjawisko. W tym sensie uprawia historię mentalności i poniekąd filozofię, akurat w przypadku kwestii ateizmu nie do pominięcia. Lektura pozwoli zapoznać się nie tylko z procesem przemian postaw w najszerszym sensie ateistycznych, lecz także z ich subtelną analizą, która wydobywa niuanse ich historycznego i filozoficznego zróżnicowania. Atrakcją książki są nowe wyniki badań i nieznane dotąd fakty, zwłaszcza dotyczące XVIII wieku i rewolucji francuskiej. Minois nie stroni też od diagnozy obecnego stanu ateizmu. Dochodzi do wniosku, że przynajmniej w Europie Zachodniej napięcie między wiarą a niewiarą zanikło, a problem wiary (i niewiary) uległ rozmyciu: wierzący często postępuje jak niewierzący, a niewierzący zawsze w coś wierzy, jeśli nawet nie w osobowego Boga. Pozostaje (sceptyczne) pytanie, czy ta diagnoza jest słuszna także w naszej części Europy.