Zamiast epickiej syntezy

„1600 postaci literackich” to zaproszenie do fascynującego świata literatury! Każde hasło przynosi dokładny opis bohatera i jego losów, pozwala zrozumieć znaczenie i rolę postaci w obrębie utworu. Każde hasło zawiera również odsyłacze do opisu pozostałych postaci, co ułatwia efektywne i szybkie korzystanie z informacji. To doskonała pomoc w poszukiwaniu imienia i nazwiska bohatera, tytułu oryginalnego wydania, najważniejszych wątków fabuły i powiązań między bohaterami czy informacji o powszechnie znanych adaptacjach filmowych i teatralnych. Książkę tę możemy traktować jako przewodnik po literaturze pięknej, który daje doskonałą możliwość odkrywania na nowo książek, o których zapomnieliśmy i poznawania tych, o których dotąd tylko słyszeliśmy. Warto przyjąć to zaproszenie i wyruszyć w podróż, zaczynając od rozwiązania quizu z okładki. Zapraszamy!

Spis treści
Beniowski



Pieśń I

Pieśń II

Pieśń III

Pieśń IV

Pieśń V



Opracowanie

Biografia Juliusza Słowackiego

Kalendarium życia i twórczości

Geneza Beniowskiego

Tytuł

Warstwa fabularna poematu

Czas i miejsce akcji

Tło historyczne

Przebieg wydarzeń

Dzieje bohatera

Kreacja bohatera i jej funkcje

Inni bohaterowie

Tematyka dygresji w Beniowskim

Sposób łączenia obu warstw utworu. Dyskurs z czytelnikiem

Poeta jako bohater poematu

O sobie samym. Liryzm utworu

Rozprawa z krytykami

Program nowej poezji

Kompozycja. Gatunek literacki

Narrator

Cytaty, które mogą się przydać

Indeks komentarzy do tekstu

Książka Henriego Lewiego to jak dotąd jedyna napisana i opublikowana w języku francuskim monografia twórczości literackiej Brunona Schulza. Proza Schulza została tu określona jako w dwojakim sensie „biała”. Po pierwsze dlatego, że przemilcza dramat osobistych losów pisarza, po drugie, bo przemilcza dramat jego rodziny, polskich Żydów i całej ówczesnej Polski. Zarówno życie osobiste, jak i rzeczywistość lat trzydziestych są dla Schulza źródłem cierpienia. „Wstydliwy sekret utworów Schulza – powiada Lewi – to jego epoka. Związany z nią, wymazuje ją, wymazując przy tym samego siebie”. Za chwilę zaś autor studium pyta: „Jak można oddzielić ten indywidualny los, chorobę i śmierć ojca, od choroby i śmierci zbiorowej?”.

A jednak, jak twierdzi Lewi, w nieco głębszej warstwie utworów Schulza można rozpoznać „marzenie mesjańskie”, które nadaje im „charakter religijny i eschatologiczny”. Najważniejsze mity biblijne, którymi karmi się ta proza, to przecież mity zbiorowego zbawienia przez ważne dla tradycji żydowskiej charyzmatyczne osobowości: Józefa i Mojżesza. Wobec tych bohaterów, tak jak wobec samych Żydów, postawa Schulza jest ambiwalentna – zarazem ironiczna i pełna nadziei.

Hermeneuta i historia to praca z pogranicza literaturoznawstwa, teorii historiografii i filozofii. Przedmiotem badania jest tu daleka od jednoznaczności eseistyka historyczna Jarosława Marka Rymkiewicza. Grzegorz Marzec w intrygujący i wnikliwy sposób podejmuje refleksję nad proponowaną przez autora z Milanówka problematyzacją samego sposobu i celu uprawiania historii.

Rymkiewicz to jedno z gorętszych nazwisk polskiej debaty publicznej ostatnich lat: często bywa opisywany jako antyliberał, anarchista, zwolennik radykalnych politycznych rozliczeń. Bliższy ogląd Rymkiewiczowskiej narracji, jego tekstowych i ironicznych strategii, rzuca na wszystkie te popularne opinie i etykietki zupełnie nowe światło.

Po debiutanckiej książce krytycznoliterackiej Pawła Kaczmarskiego „Wysoka łączliwość”, prezentujemy drugą publikację wydaną nakładem Fundacji im. Tymoteusza Karpowicza, która ukazuje młode środowisko wrocławskich krytyczek i krytyków. Po debiutanckiej książce krytycznoliterackiej Pawła Kaczmarskiego „Wysoka łączliwość”, prezentujemy drugą publikację wydaną nakładem Fundacji im. Tymoteusza Karpowicza, która ukazuje młode środowisko wrocławskich krytyczek i krytyków.

Jeżeli, zgodnie z tytułem pewnej znanej książki, barok był epoką przeciwieństw, to późny barok należałoby określić mianem epoki interpretacyjnych nieporozumień i paradoksów. Literatura żadnego innego okresu nie wywoływała wśród badaczy tak skrajnych ocen i emocji jak utwory Juniewicza, Falęckiego czy Baki. Wszystkie spory toczące się wokół wymienionych autorów dają się zarazem sprowadzić do różnic w rozumieniu retoryczności oraz poetyki ich dzieł. Dlatego też celem niniejszej pracy jest interpretacja owej poezji za pomocą kategorii zaczerpniętych z systemu nowożytnej wiedzy o poezji. Kolejne rozdziały książki poruszają kwestie stosunku późnobarokowych utworów religijnych do estetyki mimetycznej, obowiązującego w nich modelu inwencji poetyckiej, a wreszcie popularności strategii perswazyjnych sprzecznych z humanistycznym paradygmatem uprawiania retoryki. Autor pracy wierzy, że zaproponowane przez niego interpretacje pozwalają spojrzeć w nowym świetle na poezję późnego barok oraz że podobne zapewnienia nie ostaną potraktowane jedynie jako typowy dla literaturoznawczej gry teatralny gest zdystansowania się wobec dokonań poprzedników.