Zwierzyniec Wyd. 2023

Komplet trzech przewodników po słowach i ich znaczeniach, autorstwa profesora Jerzego Bralczyka. Komplet zawiera książki: „Jeść!!!” – W pięknie ilustrowanym leksykonie znany i lubiany językoznawca, prof. Jerzy Bralczyk, omówił sto osiemdziesiąt jeden „smacznych słów”. Są to w większości nazwy apetycznie brzmiących potraw, pozostałe służą jedzeniu lub się z nim kojarzą. Nie jest to jednak przewodnik kulinarny sensu stricto, ponieważ autor przede wszystkim delektuje się nie samym smakiem jedzenia, lecz słowami, ich brzmieniem, urodą i funkcją.
„W drogę” - Tym razem przedmiotem rozważań autora są słowa związane z podróżowaniem, drogą, wędrowaniem. Każde z haseł to osobny, pełen humoru i imponującej erudycji felieton. Profesor Bralczyk pisze o pochodzeniu wybranych przez siebie słów, ich zmieniających się przez lata znaczeniach, zaskakujących kontekstach w jakich bywają używane i skojarzeniach jakie budzą „Do domu” - Znany i lubiany językoznawca zaprasza do domu na niezwykle pouczający i zarazem dowcipny spacer po pomieszczeniach, okraszony wieloma powiedzonkami i cytatami z klasyki polskiej literatury. Czytelnicy zwiedzą salon, kuchnię i jadalnię, ale też alkowę i buduar, zajrzą do spiżarni i lodówki, ocenią, co jest bardziej wygodne: kanapa, tapczan czy wersalka, będą podziwiać żyrandole i etażerki, a na koniec wyjdą na balkon, a może taras lub werandę – z pewnością jednak nie będą się snuli z kąta w kąt! .

"Czy kiedy mówimy w obcym języku, jesteśmy sobą? Czym różnią się osoby dwujęzyczne od słowników? Czy motywacja do nauki języka ma związek z jej skutecznością? Dlaczego w innym języku tak trudno wyrażać uczucia? Czy języka obcego można się nauczyć w każdym wieku?
Książka Jagody Ratajczak to niecodzienne wprowadzenie w świat nauki o języku. Autorka z pasją i poczuciem humoru przybliża mechanizmy nauki języków obcych i rozprawia się z wieloma mitami na temat dwujęzyczności. Podając przykłady z literatury przedmiotu i z własnego doświadczenia – osoby zafascynowanej nauką języków obcych – pisze o tym, jak znajomość innych języków zmienia nasz sposób myślenia, odczuwania, patrzenia na świat.

Jagoda Ratajczak (ur. 1987) – filolożka, tłumaczka przysięgła i konferencyjna, członkini Polskiego Towarzystwa Tłumaczy Przysięgłych i Specjalistycznych TEPIS oraz Związku Zawodowego Tłumaczy Przysięgłych. Absolwentka Wydziału Anglistyki Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza. Jako sferę badań i działań upodobała sobie psycholingwistykę, naukę o dwujęzyczności i akwizycji języka, w której próbuje odnaleźć odpowiedzi na pytania nurtujące ją od dzieciństwa. Od 2009 roku na stronie Jagoda Ratajczak–Językowo popularyzuje językoznawstwo, z naciskiem na wiedzę o przyswajaniu języka drugiego, i przybliża realia pracy tłumacza. Mieszka w Poznaniu, pracuje tam, gdzie trzeba. "

Publikacja podejmuje tematy dotyczące rozwoju różnych kultur i języków, ich przenikania się i wzajemnego wpływu, a także pamięci jako fenomenu kulturowego oraz językowego. Stawia pytanie, czy przełomowe wydarzenia z roku 1989 w Polsce i Niemczech znalazły swoje odbicie w lingwistyce, np. w zakresie językowych form grzecznościowych.

Language of transformation – transformation of language

The publication addresses the issues of the development of different cultures and languages, their interconnectedness and mutual influence, as well as those of memory as a cultural and linguistic phenomenon. The book poses the question of whether the events of the 1989 transformation in Poland and Germany are reflected in language, e.g. in the range of linguistic forms of politeness.

Słynny amerykański językoznawca George Lakoff (ur. 1941) jest wraz z Markiem Johnsonem (ur. 1949) autorem tej równie słynnej książki o metaforycznym charakterze naszego języka i w konsekwencji – myślenia. Jej sława bierze się też stąd, że w odpowiedniej chwili dobitnie i przekonująco wypowiedziała tezę o metaforyczności. Teza ta nie jest nowa (już np. Nietzsche nazywał język „armią metafor”), lecz pojawiła się w okresie triumfu „gramatyk generatywnych” opartych na „komputerowej” idei języka. Rozwijane przez Lakoffa językoznawstwo kognitywne wychodzi od żywego doświadczenia ufundowanego przede wszystkim na wyobraźni. Kognitywizm głosi, że język i poznanie wpływają na siebie nawzajem – język nie jest gotowym „narzędziem” poznania, danym z góry lub nawet wpisanym w strukturę umysłu. Za pomocą mnogości efektownych przykładów Lakoff i Johnson pokazują, jak w praktyce metafory sterują naszym postrzeganiem świata. Niniejsze wydanie zostało poszerzone o nowe posłowie, w którym autorzy referują wyniki badań nad metaforycznymi podstawami języka w okresie po ukazaniu się ich książki. Nowe teorie wiążą metafory z neuronauką, poszukując biologicznych uwarunkowań powstawania najprostszych metafor, a także z najwcześniejszymi doświadczeniami jednostki ludzkiej, które również się do tego przyczyniają. Ta fascynująca dziedzina przekonuje nas, że język pozostaje daleki od ściśle logicznej struktury, ale też nie jest dowolnym, „poetyckim” konstruktem. Musimy sobie radzić i w poezji, i w ścisłych naukach, poruszając się między tymi biegunami.

Publikacja jest zbiorem artykułów autorstwa studentów Katedry Skandynawistyki UAM oraz Katedry Skandynawistyki Uniwersytetu SWPS w Warszawie powstałych na podstawie prac dyplomowych (licencjackich i magisterskich) przygotowywanych w latach 2019–2022. Inspiracją do powstania tomu były konferencje „Polen – Skandinavia: vitenskapelige moter pa tvars av generasjoner” (Poznań, 2019) oraz „Träffpunkt Poznań! En konferens for Polens unga nordister” (Poznań, 2022). Teksty obejmują zagadnienia językoznawcze, literaturoznawcze, kulturoznawcze i przekładoznawcze

NOWA KSIĄŻKA MICHAŁA RUSINKA
PO PYPCIACH NA JĘZYKU, NIEDORAJDZIE I ZERZE ZAHAMOWAŃ CZAS NA MROCZNEGO EROSA. O PYPCIACH W JĘZYKU POLITYKI.
Powiedzmy to sobie od razu, żeby nie było niedomówień: nie jestem ani specjalistą od języka polityki, ani tym bardziej jego miłośnikiem. Język ten jednak ma pewną cechę wspólną z piosenkami disco-polo, którym w dużej części poświęciłem poprzednią książkę. Otóż ani jednego, ani drugiego nie da się nie słyszeć.
Wpadłem więc na pewien pomysł: żeby się przed nim bronić, żeby nie zaczął on infekować mojego języka, postanowiłem — wprost przeciwnie — uważniej się w niego wsłuchiwać, brać pod lupę poszczególne jego frazy, interpretować, psychoanalizować i dekonstruować. Mam poczucie, że w ten sposób wzmacniam własny układ odpornościowy, bo w jakimś sensie rozbrajam ten nieznośny język — także śmiechem. Jeśli zdecydują się Państwo tę książkę przeczytać, to istnieje prawdopodobieństwo (badania laboratoryjne w toku, efektów ubocznych nie stwierdzono), że i Państwa układ odpornościowy zostanie wzmocniony. – MICHAŁ RUSINEK