Adam i Ewa na Okinawie

Polecamy książeczki z sentymentem wspominane przez naszych rodziców, babcie, dziadków z dowcipnymi tekstami Wandy Chotomskiej i mistrzowskimi ilustracjami Jana Marcina Szancera. Oprócz wartości edukacyjnej, same w sobie mają charakter historyczny - powstały bowiem ponad sześćdziesiąt lat temu. Stąd opisy i rysunki najciekawszych ówczesnych miejsc.
Zmieniła się i wypiękniała Warszawa, pomimo, że nie ma Stadionu Dziesięciolecia, nie ma Fabryki Samochodów Osobowych na Żeraniu. Nieustająco czaruje swoimi zabytkami Kraków.

Tadeusz Wodzicki zabiera nas w fantastyczną podróż po Argentynie – kraju ciągle mało znanym polskiemu Czytelnikowi. Nieokiełznana dzika przyroda, wędrówki po Andach, długie i niebezpieczne przejazdy samochodem wąskimi górskimi drogami, które od przepaści oddziela tylko niewielka barierka, i wreszcie miasta – tętniące muzyką wizytówki wspaniałej historii Argentyny, dla której ogromne zasługi położył zakon jezuitów. Wraz z autorem Czytelnik odwiedzi Buenos Aires, Iguazu, Saltę, San Juan, Mendozę, Cordobę i Mar del Platy. Całości dopełniają liczne zdjęcia Jana Rewskiego, dokumentujące podróż po kraju tanga.
Tadeusz Wodzicki jest z zawodu informatykiem. Działalność pisarską rozpoczął po zakończeniu kariery zawodowej. Debiutował powieścią „Brudna wolność”.

Beskid Niski na rowerze to przewodnik, który ma ułatwić zwiedzanie Łemkowszczyzny na rowerze. Przewodnik zawiera gotowe propozycje 20 autorskich tras rowerowych o różnym stopniu trudności i łącznej długości niemal 700 km. Trasy wycieczek zaprojektowane zostały głównie w oparciu o szlaki turystyczne Beskidu Niskiego, ale także z wykorzystaniem dróg leśnych i publicznych, nadających się do uprawiania turystyki rowerowej. Pozwala poznać najbardziej urokliwe zakątki i atrakcje Beskidu Niskiego. Beskid Niski rowerem można zwiedzać na dwa sposoby, albo podczas wielodniowej, długiej  wyprawy wzdłuż całego pasma, albo "zaliczając" kolejne pętle. My w przewodniku proponujemy drugie rozwiązanie. Projektując pętle, staraliśmy się: − aby każda wycieczka była ciekawa i prowadziła drogami przyjaznymi rowerzystom, a na trasie znalazły się godne odwiedzania obiekty, atrakcyjne punkty widokowe, osobliwości przyrody i miejsca historyczne; − aby pokonanie trasy zajmowało 4–6 godzin, a w razie potrzeby – w przypadku zbyt trudnych odcinków, zmiany pogody czy gorszego samopoczucia – można było skrócić wycieczkę; − aby w miarę możliwości obejmowały cały obszar Beskidu Niskiego, umożliwiały przejazd przez niemalże wszystkie miejscowości i doliny, zarówno zamieszkałe, jak i te opuszczone po wojnie, a także żeby wiodły głównie drogami nadającymi się do jazdy rekreacyjnej; − maksymalnie ułatwić nawigację na trasie, dlatego tam, gdzie to było możliwe, trasy biegną szlakami turystycznymi lub używanymi ciągami komunikacyjnymi; tylko krótkie fragmenty (tam, gdzie było to konieczne) prowadzą nieoznakowanymi ścieżkami. − na bazy wycieczek wybrać miejsca, do których można łatwo dojechać i bez problemu zaparkować samochód. Niniejszy przewodnik to niezbędnik dla każdego turysty planującego zwiedzanie Beskidu Niskiego na rowerze.

„Najpierw puszczałem się z dużo starszymi kobietami. Miałem zaledwie piętnaście lat. Matka była dziwką, ojciec przemytnikiem narkotyków. Tak wyszło“. ALEX
Czy wiecie, że męskie dziwki zarabiają więcej od swych koleżanek po fachu? Że uprawiają seks z kobietami i z mężczyznami? Ich kalendarze wyglądają jak perfekcyjnie zaplanowane trasy gwiazd rocka. Tydzień w Berlinie, tydzień na Ibizie, potem Hiszpania, Wielka Brytania, Katar, Dubaj, Austria, Szwajcaria.
Wśród ich klientów są politycy, dziennikarze, pisarze, celebryci, także księża, biznesmeni, aferzyści. Najczęściej pracują pod wpływem narkotyków, na długich, czasem nawet tygodniowych sex-party. W ciągu weekendu zarabiają blisko 4 tysiące euro.
Podczas trzyletniej infiltracji tego środowiska poznałem wielu z nich. Przyglądałem się, jak wykańczają ich narkotyki. Jak się staczają. Niekiedy zakochują się w swoich klientach, którzy jednak szybko wymieniają ich na nowy model. Tylko niewielu potrafi odbić się od dna.
Świat męskiej prostytucji przypomina przygody bohaterów z Dworca ZOO. Męskie dziwki z całego świata debiutują właśnie w Berlinie. Nie bez przyczyny mówi się, że to największy burdel Europy. Współczesnym Dworcem ZOO są pięciogwiazdkowe hotele, a heroinę zastępuje bijąca rekordy popularności tina i krople GBL.
Po kilku latach, czasem nawet wcześniej, kończą – podobnie jak ich koledzy z lat 80. – na ulicy, puszczając się z obleśnymi staruchami za działkę narkotyków. Po ich markowych ciuchach, wypchanych portfelach i złocistej opaleniźnie zostaje tylko wspomnienie.
Piotr Krysiak, dziennikarz znany głównie z bestsellerowego reportażu Dziewczyny z Dubaju, w którym opowiedział o polskich ekskluzywnych prostytutkach, wśród których były znane modelki, celebrytki. W książce Wyspa Ślepców opisywał rezultaty własnego śledztwa w sprawie głośnego skandalu pedofilskiego na Dominikanie. Zawodowo zajmuje się dziennikarstwem prasowym i telewizyjnym. Publikował teksty w „Super Expressie“, „Życiu Warszawy“ czy tygodniku „Wprost“. Był szefem programów informacyjnych TVP Info, a także ich wydawcą i producentem.

Jedwabny Szlak. Już sama nazwa podsuwa wyobraźni romantyczno-awanturnicze obrazy. Droga, którą wędrowali dawni kupcy, wioząc drogie materie i przyprawy, a wraz z nimi wędrowały idee i wynalazki. Trasa wiodąca przez kilkanaście krajów – marzenie chyba każdego podróżnika. A na pewno Colina Thubrona, gdyż Jedwabny Szlak biegnie przez tereny szczególnie mu bliskie: Bliski i Daleki Wschód, Rosję, dawne republiki radzieckie. Podróż zaczyna się w Xi’an, sercu Chin, gdzie spoczywa Żółty Cesarz, protoplasta Chińczyków, wynalazca pisma, muzyki, matematyki i jedwabiu. Dalej prowadzi przez góry środkowej Azji, północny Afganistan, Iran, aż do tureckiego portu w Antiochii. Łącznie to ponad jedenaście tysięcy kilometrów przebytych w ciągu ośmiu miesięcy – autostopem, autobusami, ciężarówkami, a nawet na wielbłądzie. Ale Cień Jedwabnego Szlaku to nie tylko opis podróży, fascynujące krajobrazy, interesujące rozmowy – to również niezwykle wnikliwe obserwacje zmian zachodzących w dzisiejszej Azji. To opowieść o rewolucji ekonomicznej w Chinach, o rozpadzie tożsamości, o zepchniętych na margines mniejszościach. To piękna i ważna relacja ze współczesnej podróży tym starożytnym szlakiem. „Thubron wędruje w rejony niedostępne dla większości podróżników, gdyż są to nie tylko punkty w przestrzeni, lecz także pewien stan umysłu, czerpany z nagromadzonej przez lata wiedzy, płonnych nadziei, nierozwikłanych tajemnic. To tutaj – na najstarszym i najdłuższym szlaku cywilizacji – Thubron znajduje klucz do tego królestwa i przekazuje go nam.” Lorraine Adams, „The New York Times” „„Cień Jedwabnego Szlaku”, plon życiowej podróży, imponuje bogactwem informacji i literackim kunsztem.” Ian Thomson, „The Guardian” „Na tej starożytnej autostradzie Thubron odnajduje się doskonale. Jego towar to nie jedwab, który podbił serca europejskich kupców, lecz wiedza. Jest wspaniałym i niezwykle wiarygodnym gawędziarzem […] Zakurzone pobocza Jedwabnego Szlaku zamieszkuje wielu, którzy zagubili się w trakcie wędrówki, i oto pojawia się ktoś, komu mogą opowiedzieć swoją historię.” Benedict Allen, „The Independent”

Polinezja to rozproszone wyspy, atole i archipelagi, obejmujące tysiące kilometrów, gdyby jednak zebrać je razem, stworzyłyby ląd wielkości Korsyki. To wyobrażone terytorium nazywa się Fenua. Ósma z przełożonych na polski powieści Patricka Deville’a jest, jak zwykle, pełna historii, spotkań i podróży. Wędrujemy, marzymy. Poznajemy tło kolonialnych konfliktów między Francją a Wielką Brytanią, spotykamy Bougainville’a, Stevensona, Melville’a, Pierre’a Lotiego, Victora Segalena i przede wszystkim Gauguina, malarza, który utrwalił nasze wyobrażenie o Fenui – wizję rozpustnej słodyczy i pierwotnej dzikości. To właśnie tam, na tych cudownych wyspach, w drugiej połowie XX wieku Francja przeprowadzała próby jądrowe… Także i tej o mrocznej stronie „raju” pisze w Fenui Deville.