Agnes Grey

"Biografia jednego z najpopularniejszych polskich aktorów dwudziestolecia międzywojennego.
Występował na scenach wielu teatrów, ale największą popularność przyniosły mu role w filmach, szczególnie komediach muzycznych takich jak: „Manewry miłosne”, „Ada! To nie wypada!”, „Jadzia”, „Pani minister tańczy”. Wylansował wiele przebojowych piosenek, m.in.„Całuję twoją dłoń, madame”, „Nikt mnie nie rozumie tak jak Ty”, „Jak drogie są wspomnienia”.
Wojnę spędził w obozie jenieckim i w szeregach armii Andersa. Po demobilizacji powrócił do Polski, gdzie podejrzewano go o kontakty z zagranicznymi służbami, prześladowano i inwigilowano aż do „odwilży” 1956 roku.
„O jego przedwojennej karierze filmowego amanta i aktorstwie w czasie pokoju napisano wiele. O czasach wojny i socjalistycznego powojnia czasami mówił i pisał sam, niewiele i wyjątkowo powściągliwie – co wcale nie powinno dziwić. Dlatego na podstawie udostępnionych mi, niepublikowanych dotąd dokumentów, [czasy te] opowiedziane są szczegółowo w niniejszej biografii”.
Ryszard Wolański

Zmarły w 1972 roku krakowski lekarz - psychiatra, pozostawiając niezwykle bogatą spuściznę serca i myśli zachowuje swoją aktualność wyrażoną słowami „non omnis moriar”. Jego życie, które wybiegało poza tradycyjne ramy medycyny i psychiatrii dedykował człowiekowi choremu. Zaś dorobek intelektualny, który doczekał się wielu wydań, pozostawał i pozostaje przedmiotem refleksji naukowej różnych dziedzin wiedzy. Jako filozofujący psychiatra zastanawiał się nad etiologią zaburzeń psychicznych i strukturą człowieka w jego sferze biologicznej, psychicznej i etycznej.

Geniusz, dla którego najważniejszy był człowiek

Ten wie o człowieku więcej niż Freud, Heidegger, Levinas. ks. prof. Józef Tischner

Wielkość Antoniego Kępińskiego wyraża się tym, że – odwołam się tu do zwrotu banalnego, ale kluczowego – wyprzedził on epokę. Nigdy nie czułem tego rodzaju tremy i onieśmielenia, jak teraz, dzieląc się refleksjami o tej książce. Czy Kępiński przeszedł w swoim życiu epizod psychotyczny? Są przesłanki potwierdzające tę hipotezę i o tym autorka książki pisze wprost. prof. Bogdan de Barbaro

Uformował moje spojrzenie na psychiatrię, ale też – co ważniejsze – postawy, poglądy, systemy wartości. prof. Jerzy Aleksandrowicz

Gdyby zapytać polskich psychiatrów, czyje książki wpłynęły na ich wybór kierunku kształcenia, bardzo wielu odpowie, że Kępińskiego. Nie ma chyba drugiej takiej inspiracji w psychiatrii polskiej jak jego dzieła. dr Łukasz Cichocki

Nie cierpi obłudy, układów, sztywności, „chodzenia pod krawatem”, towarzyskiego ple-ple, konferencji organizowanych po to, by szermujący tak zwanymi złotymi myślami mogli się popisać. dziennikarka Ewa Owsiany

Poglądy Kępińskiego, spopularyzowane w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, wpłynęły nie tylko na środowisko psychiatryczne, ale w ogóle na społeczeństwo. Od tego czasu inaczej zaczęto patrzeć na chorych psychicznie. prof. Krzysztof Rutkowski

Krystyna Rożnowska – dziennikarka z wieloletnim doświadczeniem, autorka cenionych poradników medycznych oraz książek, w tym biografii prof. Juliana Aleksandrowicza Uleczyć świat. W Wydawnictwie WAM opublikowała Zwyciężoną i Można oszaleć – opowieść o pacjentach szpitala psychiatrycznego.

Malując obraz, w wielu przypadkach akceptujemy coś, co na drugi dzień okazuje się niejasne i po prostu zbędne. Może właśnie dlatego, że to, co i jak piszę, bliskie jest procesowi malowania, może dlatego, że pisanie i malowanie w istocie swej to niemal to samo – wybór tekstów napisanych w ostatnich 25. latach nazwałem autoportretem. Piszę to, co wydaje mi się istotne, co jest reakcją na emocje związane ze sztuką, ale i ze sprawami, które ważne są w życiu, a więc są też ważne dla malarza, jego myślenia, wyobraźni, pracy. Autoportret jest przedstawieniem twarzy autora obrazu.

Tekst, który jest rezultatem prywatnego przeżycia, ale wynika z potrzeby podzielenia się z innymi naszą myślą – jest więc autoportretem. Jest próbą dzielenia się swymi rozważaniami i wzruszeniem, refleksją, a nieraz niepokojem – jest też po prostu rozmową. Jaki jest autor – taka rozmowa. Jaka twarz autora, w dosłownym, ale i symbolicznym sensie – taka reakcja odbiorcy.

Trzeci tom monumentalnego dzieła o początkach polskiej państwowości. Powieść historyczna z czasów Mieszka I i początków panowania Bolesława Chrobrego.

Wielkie już i potężne księstwo trzyma w garści Bolesław. Mocny to ksiądz i władyka.
Gońce skaczą z Krakowa do Poznania, Gniezdna, Wrocławia, Kołobrzegu. Trzeba wiedzieć co się w księstwie dzieje i co na granicach
Drogi już wyrąbane, stróże w trzemach osadzone pilnują porządku, świątki w cyrkwiach modlą się i tłumaczą nową wiarę.
Bolesław, pełny ottonowej misji pragnie zjednoczonej słowiańszczyzny. Do Pragi wjeżdża jako król, którego witają zielonymi gałązkami.
Nie pogodzić się z tym Henrykowi – za duże to księstwo bolesławowe, za mocne . Musi mu część zabrać a może i całe…..

Antoni Gołubiew we wspaniałej powieści, pełnej historycznych wydarzeń i historycznych postaci portretuje wszystkie warstwy społeczne – od pospolitego raba, po księcia Bolesława czy cesarza Ottona III. Splata losy bohaterów , tak jak splatała się polska państwowość, wytrwale, cierpliwie, w boju i politycznych rozgrywkach.

Z prac Archiwum Uniwersytetu Jagiellońskiego
UNIWERSYTETU JAGIELLOŃSKIEGO

Redaktor naukowy
Krzysztof Stopka

Seria C:
Corpus studiosorum Universitatis Iagellonicae in saeculis XVIII-XX, Tomus III: T-Ż